Οι Bald Brothers του SPORT24 λένε και ξαναλένε ότι το ελληνικό μπάσκετ διανύει την τρίτη χρυσή εποχή του.
Εγώ την πρώτη δεν την έζησα. Τη δεύτερη τη θυμάμαι, αλλά ως παιδί-έφηβη, όχι μέσα από τη δουλειά. Αυτή, λοιπόν, τη ζω και με το παραπάνω.
Όχι μόνο με τους αιώνιους, που κακά τα ψέματα, μονοπωλούν πολλές φορές την καθημερινότητά μας.
Αλλά και με τον ΠΑΟΚ.
Και με την ΑΕΚ. Ή με τον Άρη και το Περιστέρι, που πρωταγωνιστούσαν πέρσι αντί των Δικεφάλων.
Η καθεμία από αυτές τις ομάδες μπορεί να μάχεται σε διαφορετική διοργάνωση, με διαφορετικο βαθμό δυσκολίας και διαφορετική βαρύτητα. Σύμφωνοι.
Δεν είναι, όμως, μικό πράγμα να φτάνεις να διεκδικείς μια ευρωπαϊκή κούπα.
Κι ας είναι στην τέταρτη, κατά σειρά δυναμικής, διοργάνωση, όπως το FIBA Europe Cup.
Χάρη σε αυτή τη διοργάνωση άρχιζε να παίζει σε τακτική, αν όχι καθημερινή βάση, το όνομα του Μάσιμο Καντσελιέρι και του ΠΑΟΚ σε όλα τα αθλητικά ΜΜΕ της χώρας.
Για αυτή τη διοργάνωση γέμισε ασφυκτικά πολύ το Παλατάκι το βράδυ της Τετάρτης (23/4).
Μια ασπρόμαυρη λαοθάλασσα κατέκλυσε από άκρη σε άκρη την PAOK Sports Arena.
Από καρεκλάκι σε καρεκλάκι.
Από σκαλί σε σκαλί. Πουθενά δεν υπήρχε μια κενή σπιθαμή.
Αυτή η λαοθάλασσα δημιούργησε εικόνες που έκαναν τον γύρο της Ευρώπης.
Δημιούργησε νέες συλλογικές μνήμες.
Ίσως και να έπλασε μια νέα γενιά φιλάθλων.
Κι ας μην έμεινε τελικά το τρόπαιο στη Θεσσαλονίκη.
Κι ας μην το σήκωσε ο Δημήτρης Κατσίβελης στον ουρανό της Πυλαίας.
Ο ΠΑΟΚ ήταν εκεί.
Το πάλεψε μέχρι τέλους.
Δεν παραιτήθηκε στιγμή.
Δεν μπορούσε να παραιτηθεί.
Κι αυτό είναι το σημαντικό.
Γιατί κι οι ήττες είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Κάποιες φορές ο αντίπαλος θα είναι πιο έτοιμος. Θα βάλει ένα μεγάλο σουτ.
Θα μετρηθεί και θα βγει καλύτερος στις λεπτομέρειες.
Το ελληνικό μπάσκετ τις έχει ανάγκη αυτές τις προσπάθειες.
Προσπάθειες ανθρώπων όπως του Θανάση Χατζόπουλου.
Ανθρώπων με μεράκι.
Με πείσμα. Με υπομονή. Με πλάνο.
Αυτές είναι οι αρετές που πρέπει να καλλιεργούν οι ομάδες.
Τα πυροτεχνήματα δεν οδηγούν πουθενά. Φέρνουν μια πρόσκαιρη ευφορία και μετά αργοσβήνουν.
Το ελληνικό μπάσκετ έχει ανάγκη, λοιπόν, τον ΠΑΟΚ.
Τον ΠΑΟΚ που θα πρωταγωνιστεί.
Αν όχι τόσο εντός συνόρων γιατί οι ψαλίδα με τους “μεγάλους” είναι…μεγάλη, τουλάχιστον εκτός συνόρων.
Για να κάνει και πάλι τη Θεσσαλονίκη μια basket city.
Όπως ήταν τη δεκατία του ’80 και του ’90. Με τα χαρτάκια της πριν από το τζάμπολ. Με τον κόσμο να περιμένει το μεσοβδόμαδο ευρωπαϊκό αγώνα.
Με μικρούς και μεγάλους, με γυναίκες και άντρες, να πηγαίνουν στο γήπεδο και να τραγουδούν ασταμάτητα.
Επιστροφή στην πραγματικότητα
Θα μου πείτε “ωραία όλα αυτά, αλλά κάπως ουτοπικά”.
Και ναι και όχι. Όλα αυτά δεν απέχουν τόσο από την πραγματικότητα.
Αρκεί ο ΠΑΟΚ -και ο κάθε ΠΑΟΚ δηλαδή- να χτίσει πάνω σε αυτό το οικοδόμημα. Κρατώντας τον Καντσελιέρι για μία ακόμα σεζόν; Κρατώντας δύο, τρεις από τους φετινούς ξένους της ομάδας και την επόμενη αγωνιστική περίοδο;
Πετυχαίνοντας και τα δύο;
Αν δώσει πάλι μια και τα γκρεμίσει όλα για να τα χτίσει από την αρχή το καλοκαίρι, τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα.
Μπορεί να γίνουν καλύτερα ή και χειρότερα.
Κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει το μέλλον. Όμως όταν μπαίνουν κάποιες βάσεις, καλό είναι να διατηρούνται.
Και εντάξει, αν δεν σας φτάνει ο δικός μου λόγος, ακούστε και τον Καντσελιέρι:
“Χρειάζεσαι οργάνωση, χρειάζεσαι πόρους, χρειάζεσαι ένα σύνολο πραγμάτων. Και αυτά τα πράγματα πρέπει να υπάρχουν και από τις δύο πλευρές.
Αλλά αυτός ο σύλλογος τώρα είναι έτοιμος να κάνει ένα μικρό βήμα μπροστά και πρέπει να είναι ένα κοινό βήμα.
…Ας πούμε ότι αυτό που έκανε ο Ίσαλο στην καριέρα του με εντυπωσιάζει πολύ, γιατί ξέρεις, είναι νέος προπονητής και πήρε την Κράιλσχαϊμ και δημιούργησε το δικό του στυλ.
Αλλά η ιδέα που θέλω να πάρω από αυτόν είναι η προσπάθεια να έχεις την ίδια ομάδα για αρκετά χρόνια και να δεις αν αυτό μπορεί να αναπτύξει παίκτες και προπονητές σε άλλο επίπεδο.
Πιστεύω ότι αυτή ήταν μια διαίσθηση που παλαιότερα ήταν πιο κοινή και τώρα για κάποιο λόγο έχει χαθεί.
Και αυτό είναι το πράγμα που θα ήθελα να κάνω”.
Αυτά ήταν μερικά από τα πολλά κι ενδιαφέροντα που είπε στη συνέντευξή του με τον Σπύρο Καβαλιεράτο.
Κι ένα δίκιο το έχει. Κι ας λένε πως “είναι τρελός ο Ιταλός”.
Γράφει η Βασιλική Καραμούζα.
