Διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό απ’ ευθείας τις ομιλίες του Χρυσοστόμου από τους τόμους της σειράς Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ) σημείωνα τα λόγια που μιλούσαν ιδιαίτερα στην καρδιά μου.
του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Μου πέρασε όμως η σκέψη να κάνω και άλλους μετόχους σ’ αυτόν τον θησαυρό της σοφίας, κι έτσι θα τα παρουσιάζω λίγα κάθε φορά. Εγώ σημείωνα μόνο το αρχαίο κείμενο, εδώ όμως θα έχω μόνο την ερμηνεία παρουσιάζοντας όσο μπορώ καλύτερα αυτά που νομίζω ότι εννοεί ο άγιος (στις παρενθέσεις οι επεξηγήσεις και τα σχόλια είναι δικά μου).
Καθένας μας στην φύση του έχει την γνώση για την αρετή. Κι αν από την αμέλειά του δεν προδώσει την αρετή, ποτέ δεν θα την στερηθεί (δηλαδή το φυσικό είναι να φερόμαστε και να ενεργούμε ανθρώπινα κι αν είχαμε λίγη προσοχή στον εαυτό μας κι εγρήγορση, ποτέ δεν θα φεύγαμε από τον δρόμο της αρετής κι ας μην είχαμε ακούσει τίποτα για τον Θεό. Άρα για την κατάντια της ψυχής μου φταίω εγώ και μόνο εγώ και κανείς άλλος).
Ο Ιώβ από μόνος του και από την σωστή του προαίρεση ζούσε όπως ήθελε ο Θεός (αν και δεν είχε ακούσει ποτέ τίποτα για τον Θεό. Πως γίνεται λοιπόν εμείς που ακούσαμε τόσα για τον Θεό να ζούμε τόσο μακριά από το θέλημά Του ;).
Εδώ θα σταματήσω να μιλάω, ώστε να μη δυσκολέψω την μνήμη σας με τα πολλά λόγια (άρα κι εμείς οι δάσκαλοι πρέπει να προσέχουμε με λίγα λόγια να μπορούμε να πούμε το μάθημα, για να μη δυσκολεύονται οι μαθητές να θυμούνται τι είπαμε).
Ο Θεός τους έλεγε πόσο όμορφη θα είναι η ζωή τους αργότερα, ώστε με την προσδοκία να υπομένουν τους κόπους. Επειδή η ελπίδα για το καλύτερο αύριο κάνει να μην νοιώθουμε στην παρούσα ζωή τα βάσανα (μήπως και ο σοβαρός φοιτητής δεν υπομένει πολλούς κόπους με την ελπίδα ότι αύριο θα είναι ένας σπουδαίος επιστήμονας ; Με τον τρόπο αυτό δεν έδιναν κουράγιο ο ένας στον άλλο οι 40 μάρτυρες στην παγωμένη λίμνη της Σεβάστειας ; «δριμύς ο χειμώνας, αλλά γλυκύς ο παράδεισος, μια νύχτα είναι αυτή και αιώνιος θα είναι ο παράδεισος»).
Τα χαρίσματα που έχουμε από την γέννησή μας δεν έχουν για μας κανένα όφελος αν δεν τα καλλιεργήσουμε με την θέλησή μας. Άξιοι επαίνων είμαστε για αυτά που πετύχαμε με τον αγώνα μας και όχι για αυτά που τα βρήκαμε έτοιμα (δηλαδή αν κληρονόμησα από τους γονείς μου μια τεράστια περιουσία πρέπει οι άλλοι να μου λένε μπράβο που το κατάφερα ; ).
Για τον Ρουβήν (τον πρωτότοκο γιό του Ιακώβ) δεν είχαν καμία αξία τα πρωτεία αν δεν έκαμνε και καλή χρήση τους (δηλαδή και Πρωθυπουργό να με κάνουν δεν έχει κανένα όφελος για μένα, αν δεν δείξω στα πράγματα ότι είμαι Πρώτος – υπουργός το οποίο σημαίνει Πρώτος – υπηρέτης των πολιτών).
(Ο Συχέμ, το βασιλόπουλο, είχε βιάσει την κόρη του Ιακώβ, την Δείνα, και δυο από τα 12 αδέλφια της, ο Συμεών και ο Λευί, σκότωσαν με δόλο όλους τους άντρες της πόλης). Αν και έσφαλλε ο Συχέμ, δεν έπρεπε να τιμωρηθούν και όλοι οι άλλοι. «Επικατάρατος ο θυμός αυτών, ότι αυθάδης, και η μήνις αυτών, ότι εσκληρύνθη» (άρα το ίδιο ισχύει και για τους Γερμανούς στην Κατοχή οι οποίοι εκτελούσαν για κάθε σκοτωμένο Γερμανό στρατιώτη 50 αθώους Έλληνες. Είδα στο Ertflix ένα ντοκιμαντέρ για την σφαγή που έκαναν στα Καλάβρυτα στις 13/12/1943 κι έκλαψε η ψυχή μου).
«Έλικας» τις ονόμασε (μάλλον τις εντολές του Ιακώβ προς τα παιδιά του) επειδή ήταν απαλές οι εντολές και εύκολες οι συμβουλές (πόσο εύκολες και απαλές είναι οι εντολές του Θεού και πόσο δύσκολες και σκληρές τις κάμνουμε από την πολλή χαζομάρα μας. Από την πείρα μου τα λέω αυτά).
Επαινεί ο Ιακώβ το παιδί του (δεν θυμάμαι ποιο από τα 12) επειδή από κάθε άλλο επάγγελμα προτίμησε να είναι γεωργός (πως αφεθήκαμε στην Ελλάδα να πιαστούμε στην παγίδα να περιφρονήσουμε το επάγγελμα του γεωργού και του κτηνοτρόφου! Κλειστήκαμε και μέσα στα διαμερίσματα, όλα όμορφα και ωραία. Ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς βοηθάει τα πνευματικοπαίδια του να ξεκινήσουν ν’ ασχολούνται με την γη και με τα ζώα).
Βλέπε την αγάπη του δικαίου (Ιακώβ) για τον Δεσπότη, επειδή αυτόν που είναι Δεσπότης της οικουμένης τον ονομάζει Θεό μόνο δικό του, όχι για να του περιορίσει την δεσποτεία, ούτε για να του στερήσει την εξουσία όλης της οικουμένης, αλλά για να δείξει τον πόθο του γι αυτόν.
(τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης ακόμα και οι δίκαιοι φοβόντουσαν τον θάνατο επειδή ήταν κλειστός ο παράδεισος και όλες οι ψυχές ανεξαιρέτως πήγαιναν στον άδη). Και γιατί λέω (ο πιστός όταν πεθαίνει μεταβαίνει) από ζωή σε ζωή ; (Μεταβαίνει) από τα χειρότερα στα καλύτερα, από τα πρόσκαιρα στα αιώνια, από τα επίγεια στα επουράνια.
Βλέπεις πόσο ισχυρή και ακαταμάχητη είναι η αρετή και πόσο αδύναμη είναι η κακία (απλώς σήμερα ανεχόμαστε με όλα τα μέσα να μας προβάλλουν την κακία. Εμείς φταίμε, αφού καθόμαστε και τους ακούμε, καλά μας κάμνουν).
Και τα δυσάρεστα και αυτά που θεωρείται ότι μας λυπούν, όλα τα χρησιμοποιεί (ο Θεός) για το καλό μας … η πολυμήχανη σοφία του Θεού όλα τα κακά τα μεταβάλει σε καλά (βλέπετε τι θησαυρός είναι η Ορθόδοξη Πίστη μας και πόσα χάνουμε που αδιαφορούμε!).
(Ο Ιωσήφ, ο γιός του Ιακώβ, 13 χρόνια υπέφερε στην Αίγυπτο και 80 χρόνια ήταν Αντιβασιλιάς της Αιγύπτου). Ογδόντα χρόνια λοιπόν είχε όλη την εξουσία στην Αίγυπτο. Είδες ότι οι αμοιβές (του Θεού) είναι πολύ μεγαλύτερες από τους κόπους (που κάμνουμε), και πολλαπλάσιες οι ανταποδόσεις του ;
Να θυμάστε αυτά που σας είπα και να μιμείσθε την αρετή αυτών των δικαίων, την ανεξικακία σ’ αυτούς που σας αδικούν, την υπομονή μ’ αυτούς που σας ταλαιπωρούν, την υπερβολική σωφροσύνη τους.
Εδώ τελείωσαν ο ομιλίες του Χρυσοστόμου για τον Αβραάμ – Ισαάκ – Ιακώβ. Βέβαια πολλά δεν τα είδαμε επειδή περιέχονται στον 4ο τόμο της σειράς τον οποίο όταν τον διάβαζα δεν κρατούσα σημειώσεις. Από το επόμενο, αν θέλει ο Θεός, θα συνεχίσω με τις ομιλίες πάνω στους ψαλμούς του Δαβίδ.
