«Γράψε για το σύγχρονο γιοφύρι της Άρτας. Για το υπόγειο τούνελ στην πεδιάδα της Κατερίνης, για τα ατελείωτα έργα στον νομό μας που ταλαιπωρούν χιλιάδες πολίτες κατά μήκος της Εθνικής Οδού.
Γράψε για τα σκάνδαλα για τα οποία όλοι αποποιούνται τις ευθύνες και περηφανεύονται για την αθωότητα και αγνότητα τους.
Γράψε για τις πυρκαγιές που καίνε σπιθαμή προς σπιθαμή τα καταπράσινα απομεινάρια του πανέμορφου τόπου μας.
Γράψε για τους πυραύλους που πρέπει να καταναλωθούν σύντομα για να κατασκευαστούν καινούριοι κι έτσι σκάνε αμέριμνα σε γειτονιές, σε νοσοκομεία, αφαιρώντας τη ζωή σε αθώες ψυχές.
Γράψε και λίγες γραμμές για την εγκληματικότητα, τις δολοφονίες, τους βιασμούς, τη διαφθορά, τη σήψη και τη δυσωδία που αφανίζει ότι καθαρό μπορεί να επιπλεύσει πλέον στην μιαρή ζούγκλα της υφηλίου».
Δεν αντέχονται άλλα θύματα, άλλα μίση, εκρήξεις, φωτιές, πλημμύρες και γενοκτονίες. Πότε θα ηρεμήσει επιτέλους ο άνθρωπος; Πότε θα μιλήσουμε για αγάπη βρε αδέλφια;
Αγάπη. Όμορφη λέξη. Εύκολη στα λόγια, δύσκολη στην πράξη. Ανιδιοτελής αγάπη. Αγάπη χωρίς όρια.
Αυτήν την αγάπη, την ειλικρινή και ανόθευτη ξεχώρισε ένας πνευματικός άνθρωπος σε ένα αγαπημένο ζευγάρι.
«Παροξυσμός αγάπης» είναι ο χαρακτηρισμός που απέδωσε σε αυτούς τους δυο ανθρώπους. Παροξυσμός αγάπης, μανία για αγάπη σε μια κοινωνία που φλέγεται πανταχόθεν. Πάθος για αγάπη σε μια οικογένεια που έχει βιώσει τον σεβασμό, τη συγνώμη, την ταπείνωση, την προσφορά στον συνάνθρωπο.
Αν κατοικούσε αυτή η αγάπη στην καρδιά των σκληρών πρωταγωνιστών της ζωής μας ίσως να είμασταν και περήφανοι για τη αποκατάσταση της σχέσης μας με τον εχθρό, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την δικαιοσύνη, την ισότητα, την ισοκατανομή των αγαθών, την εγκράτεια και την υπομονή.
Γραπώνομαι πολλές φορές από τις σοφές συμβουλές των εναπομεινάντων γερόντων που δεν θέλουν να βλέπουν και να ακούν τα αίσχη των σύγχρονων μεγιστάνων που αλλοτριώνουν κάθε ζωντανό οργανισμό του πλανήτη. Νοσταλγώ το παρελθόν, το απλό, το φτωχό, το ευωδιαστό.
Λαχταρώ να ακούσω ξανά τους μεθυστικούς ήχους της φύσης μιας άλλης εποχής που μας έκλεψαν τα αδίστακτα αρπακτικά της αλαζονείας και της απληστίας. Ποθώ την ηρεμία των λογισμών μου και τη χαλάρωση των αισθήσεων μέσα από τις μελωδίες των σπουδαίων συνθετών του παρελθόντος.
Αναθαρρώ ξανά από τον παροξυσμό της αγάπης που με ξύπνησε ξαφνικά από το βαθύ ύπνο της αδράνειας και της υποταγής.
Ελπίζω μια ανάλογη αγάπη, ένας παρόμοιος παροξυσμός να απλωθεί παντού για να μείνουν ακέραιοι και ζωντανοί οι καρποί που θα αναγεννήσουν τις ομορφιές εκείνες που έχουν μαραθεί από τα δηλητηριώδη φάρμακα μιας αδιανόητης κατηγορίας ανθρώπων που δεν αισθάνονται, δεν σέβονται, παρά μόνο καταστρέφουν τη δημιουργία που δεν τους ανήκει ούτε στο ελάχιστο.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
