Ο δρόμος από τον σιδηροδρομικό σταθμό συνεχιζόταν – και φυσικά συνεχίζεται- δίπλα από την πλατεία αριστερά, φαρδύς και ίσιος, σε δυτική κατεύθυνση μέχρι που φτάνει το μάτι, κόβοντας την αγορά και την πόλη στη μέση. Σωστή λεωφόρος, η οδός Μεγάλου Αλεξάνδρου μαζί με την μεγάλη κεντρική πλατεία, άφηναν- και αφήνουν- καλή εντύπωση στον επισκέπτη.
Το ίδιο, ακριβώς, γινόταν και στην Ορδού με το σιντριβάνι της, σε μικρή πλατεία στο κέντρο της αγοράς. Αργότερα το σιντριβάνι και εκεί καταργήθηκε, στη θέση του έστησαν προτομή του Κεμάλ Ατατούρκ, και το απτέσι τους οι πιστοί του Μωάμεθ, το έπαιρναν σε μια σειρά από βρύσες δίπλα στο τζαμί κοντά στη θάλασσα.
Το τζαμί με τον μιναρέ βρισκόταν στο κέντρο της αγοράς, απέναντι από το 4ο Δημοτικό Σχολείο. Ύστερα από την αναχώρηση των Τούρκων με την ανταλλαγή, οι αρχές γκρέμισαν τον μιναρέ και στο τζαμί εγκαταστάθηκε το 1928 το εργοστάσιο ηλεκτρισμού με τις γεννήτριες, που διατηρήθηκε ως που ανάλαβε την ηλεκτροδότηση η ΔΕΗ το 1959-60. Τώρα χρησιμοποιείται απ’ αυτήν σαν αποθήκη υλικού. Το ίδιο είχαν κάνει και οι Τούρκοι στη Ορδού, όταν έφυγαν με την ανταλλαγή οι Ρωμιοί.
Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου μετατράπηκε σε εργοστάσιο ηλεκτρισμού, της Υπαπαντής σε εγκληματικές φυλακές πολύ πριν από την ανταλλαγή, του Αγίου Νικολάου ισοπεδώθηκε και έγινε αυλόγυρος σχολείου, ενώ η εκκλησία των Ευαγγελικών, γκρεμισμένη από τον βομβαρδισμό του ρωσικού στόλου τον Αύγουστο 1917, μαζί και το σχολείο μπροστά στη θάλασσα, ισοπεδώθηκαν και ο χώρος μετατράπηκε με την γύρω περιοχή σε δημοτικό πάρκο.
Στην κεντρική πλατεία, που ονομάστηκε μετά την απελευθέρωση της Κατερίνης Πλατεία Ελευθερίας, προτού ανεγερθεί η Δημοτική αγορά (1931) και διαμορφωθεί πίσω απ’ αυτή η πλατεία της, γινόταν κάθε Δευτέρα η εβδομαδιαία αγορά, όπου έστρωναν τα εμπορεύματά τους σε σεργκί και έμποροι της αγοράς, ιδιαίτερα υφασματέμποροι. Αργότερα, το 1933, άλλαξε η ημέρα της εβδομαδιαίας αγοράς- από Δευτέρα έγινε Σάββατο με χαρακτήρα περισσότερο λαϊκό και γεωργικό, όπως και τώρα.
Μέσα από την αγορά, στο μάκρος της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου και από την αριστερή, τη νότια πλευρά της, έτρεχε συνέχεια το αυλάκι με καθαρό τρεχούμενο νερό από τον μυλαύλακα. Όταν έβρεχε, το αυλάκι φούσκωνε και, με πολλές βροχές, γινόταν ποτάμι. Το αυλάκι, που έδινε στην Κατερίνη χαρακτήρα χωριού, εξαφανίστηκε όταν πέρασε, από την οδό Μεγ. Αλεξάνδρου, ο κεντρικός υπόνομος το 1936.
(Από το βιβλίο ΚΑΝΤΑΡΤΖΗΣ, ΣΑΒΒΑΣ Ι. Νίκη χωρίς ρομφαία: Η Δαμασκός του 2Οο αιώνα, Απομνημονεύματα, Κατερίνη: Εκδόσεις Ελληνικού Κινήματος Πνευματικής Αναγεννήσεως, Τόμος Ε΄, Αριθ. 11, 1978, σ. 800-815)
