1η παρατήρηση : Ακούγοντας κάθε πρωί στην ακολουθία του Όρθρου στον 87ο ψαλμό τον στίχο : «υψωθείς δε, εταπεινώθην και εξηπορήθην», μου πέρασε η σκέψη ότι τα λόγια αυτά ταιριάζουν στον 11ο άθλο του Ηρακλή.
Ο Ηρακλής στον δρόμο για τα μήλα των εσπερίδων, κάπου στην Λιβύη συναντήθηκε με έναν γίγαντα, τον Ανταίο, ο οποίος όποιον περνούσε από εκεί τον προκαλούσε να παλέψουν επειδή ήταν αήττητος. Την δύναμή του ο Ανταίος την αντλούσε από την γη. Κάθε φορά που έπεφτε στην γη, αποκτούσε νέες δυνάμεις, με αποτέλεσμα να μη μπορεί κανείς να τον νικήσει.
Πραγματικά ούτε ο Ηρακλής μπορούσε να τον νικήσει, μέχρι που συνειδητοποίησε ότι κάθε φορά που σηκωνόταν από την γη ο Ανταίος ήταν όλο και πιο δυνατός. Οπότε τον είχε συνεχώς ψηλά στον αέρα, και χωρίς να ακουμπά καθόλου στην γη ο Ανταίος σταδιακά εξασθένιζε, κι έτσι στον αέρα μπόρεσε ο Ηρακλής και τον σκότωσε.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε μας, αν στην θέση του Ηρακλή βάλουμε τον Διάβολο, και στην θέση του Ανταίου βάλουμε την ψυχή μας. Όσο η ψυχή μας πατάει στο χώμα και είναι ταπεινή, την σκεπάζει η χάρη του Θεού και είναι ανίκητη από την αμαρτία και τον Διάβολο. Επειδή «ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν»(Επιστ.Ιακ.4,6).
Επειδή το ξέρει αυτό ο Διάβολος, σαν άλλος Ηρακλής προσπαθεί να φουσκώσει τα μυαλά μας με την υπερηφάνεια και να σηκώσει ψηλά την ψυχή μας, κι έτσι απογυμνωμένη από την παντοδύναμη βοήθεια του Θεού να καταφέρει να την σκοτώσει.
Πάλι όμως, όπως ακριβώς ο Ανταίος, αν ξαναπέσει στο χώμα η ψυχή δηλαδή στην ταπείνωση, ξαναέρχεται η χάρη του Θεού και γίνεται πάλι δυνατή η ψυχή. Και όσο πέφτει στο χώμα η ψυχή δεν θα την αφήσει ο Θεός. Μόνο αν είμαστε συνεχώς ψηλά φουσκωμένοι από εγωισμό και αλαζονεία, θα καταφέρει να σκοτώσει την ψυχή μας ο νοητός Ηρακλής, ο Διάβολος. Μη γένοιτο !
2η παρατήρηση : Κάθε πρωί γύρω στις εξήμιση βγαίνουν στο μπαλκόνι τους οι γείτονές μου και καπνίζουν. Επειδή το δωμάτιο που διαβάζω είναι πολύ κοντά ακούω συνεχώς τον θόρυβο του αναπτήρα που ανάβουν το τσιγάρο. Συχνά ακούω και τον βαθύ βήχα που οφείλεται στο κάπνισμα. Τον ξέρω καλά αυτόν τον ιδιαίτερο βήχα που πιάνει τα πρωινά τους καπνιστές, επειδή τον είχε και ο μακαρίτης (από τι άλλο ; από καρκίνο του πνεύμονα) πατέρας μου.
Συνήθως η γυναίκα καλημερίζεται με την απέναντι γειτόνισσα η οποία είναι μόνιμα στο κινητό, και μπορεί να πουν και καμιά κουβέντα. Αυτό το πρωί της είπε η απέναντι κάτι αστείο και στην προσπάθεια να γελάσει η γειτόνισσά μου, την έπιασε ο βαθύς βήχας. Αυτός ο βήχας βγαίνει βαθιά από μέσα τους, και το νοιώθεις ότι αν δεν τον σταματήσουν από μόνοι τους, και αφεθούν να βήχουν μέχρι να τελειώσει, δεν θα τελειώσει ποτέ. Απλώς βήχουν μια δυο και τον ξεκόβουν από μόνοι τους.
Τότε συνειδητοποίησα ότι οι χρόνιοι καπνιστές δεν μπορούν να γελάσουν ελεύθερα. Δηλαδή αυτή την απλή ευχαρίστηση, να γελάς με την καρδιά σου, την στερούνται οι καπνιστές. Και μόνο αυτό ; Στον Ιερό Ναό που εκκλησιάζομαι ο ένας παπάς είναι χρόνια καπνιστής. Ο καημένος στις αιτήσεις μόλις ανεβάσει λίγο παραπάνω την φωνή του, τον πιάνει ο γνωστός βήχας που λέγαμε. Που να ευχαριστηθεί ψαλμωδία ; Με τίποτα. Ο άγριος βήχας παραμονεύει.
Ποιος μας φταίει ; Αφού μας αρέσει να είμαστε σκλάβοι στα πάθη μας, καλά να πάθουμε. Το βλέπω και στους συναδέλφους καπνιστές στο σχολείο. Σε κάθε διάλλειμα, πρέπει να βγουν από το σχολείο έξω να καπνίσουν αλλιώς δεν νοιώθουν καλά. Εγώ γιατί δεν νοιώθω την ανάγκη να καπνίσω ; (εντάξει, εγώ έχω άλλα πάθη). Απλά, αυτό συνειδητοποίησα ακούγοντας την γειτόνισσα να πνίγεται στον βήχα στην προσπάθειά της να γελάσει, ότι οι χρόνιοι καπνιστές δεν μπορούν ούτε να ευχαριστηθούν το γέλιο τους !
3η παρατήρηση : Κάθε Κυριακή πρωί τελείται πρώτα η ακολουθία του Όρθρου και μετά η Θεία Λειτουργία. Ο αναστάσιμος όμως Όρθρος της Κυριακής είναι πολύ διαφορετικός από τον καθημερινό Όρθρο. Διαβάζεται και Ευαγγέλιο το οποίο ονομάζεται εωθινό και μετά βγαίνει ο παπάς με το Ευαγγέλιο και το προσκυνάμε όλοι οι πιστοί. Για να προσκυνήσουν το Ευαγγέλιο και οι πιστοί που θα έρθουν αργότερα στον Ναό, το αφήνει ο παπάς δίπλα στα προσκυνητάρια με τις εικόνες.
Στην προσκύνηση αυτή φιλάμε μόνο το Ευαγγέλιο και όχι το χέρι του παπά, επειδή η προσκύνηση αυτή συμβολίζει την προσκύνηση που έκανε στον Χριστό μόλις αναστήθηκε, η Μαρία η Μαγδαληνή. Της είπε ο Χριστός «μή μου ἅπτου· οὔπω γὰρ ἀναβέβηκα πρὸς τὸν πατέρα μου»(Κατά Ιωαν.20,17).
Καταλάβατε ότι όλο το χρώμα του Όρθρου της Κυριακής είναι αναστάσιμο. Τα εωθινά Ευαγγέλια είναι 11 και ένα απ’ αυτά είναι που διαβάζεται το βράδυ του Πάσχα πριν ψάλλουμε για πρώτη φορά το «Χριστός Ανέστη».
Χθες λοιπόν στον Ναό που εκκλησιάστηκα εκεί που περίμενα ν’ ακούσω ένα από τα αναστάσιμα Ευαγγέλια, ο παπάς που είναι πάνω από 80 χρονών, διάβασε Ευαγγέλιο από την Σταύρωση του Χριστού που διαβάζεται την Μεγάλη Παρασκευή. Ταράχτηκα. Μα πως έγινε αυτό ; Αυτή την στιγμή Ευαγγέλιο για την Σταύρωση ; Λες, σκέφτηκα, να υπάρχει κάποια εξαίρεση ; Κοιτάω το Τυπικό, το βιβλίο που καθορίζει τι ψέλνεται, όριζε κανονικά ένα από τα 11 αναστάσιμα εωθινά.
Όχι, δεν είναι μικρό το λάθος. Ακόμα και λάθος Ευαγγέλιο να έκανε ο παπάς, δεν ήξερε ότι την στιγμή αυτή διαβάζονται μόνο αναστάσιμα Ευαγγέλια; Νομίζω ότι αυτό που φταίει είναι ότι ο παπάς είναι πάνω από 80 χρονών.
Εντάξει, με την κείμενη νομοθεσία δεν υποχρεώνονται οι παπάδες να βγουν στην σύνταξη 68 χρονών το πολύ, όπως υποχρεωνόμαστε οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι. Ναι αλλά, και να έχει δικαίωμα να βγει στην σύνταξη ο παπάς ή ο Δεσπότης όποτε θέλει κι αν θέλει, μπορεί δε μπορεί να επιτελεί τα καθήκοντά του, είναι σωστό ;
