Η συγγραφέας ανοίγει τις πόρτες ενός παιχνιδιάρικου αλλά και ουσιαστικού κόσμου, όπου οι ήρωες παλεύουν με το γέλιο και τις αναποδιές τους, ψάχνοντας το φως μέσα στην αβεβαιότητα της καθημερινότητας.
Στην εφημερίδα «Ολύμπιο Βήμα» φιλοξενούμε τη συγγραφέα Κατερίνα Μανανεδάκη, με αφορμή το νέο της μυθιστόρημα «Κάποιος με έχει ματιάσει» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. Μια ιστορία που μιλά για όνειρα, προσδοκίες, ξεματιάσματα και το χιούμορ ως εργαλείο αυτογνωσίας.
Συνέντευξη στη Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Η Βιολέτα βρίσκεται διαρκώς μπροστά σε ανατροπές, εμπόδια και αναποδιές, αλλά συνεχίζει να πιστεύει στο όνειρο, στον έρωτα, στη φιλία. Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να χτίσετε έναν χαρακτήρα που ισορροπεί ανάμεσα στο γέλιο και στη συγκίνηση, χωρίς να γίνεται ποτέ καρικατούρα;
Κ. Μαν. Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου μου η Βιολέτα είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας. Η φίλη μας, η αδελφή μας, η γνωστή μας, εμείς στον καθρέφτη. Άρα, όπως κι εμείς περνάει από το γέλιο στη συγκίνηση, από την αγωνία στην ελπίδα, από το φόβο στη χαρά και πάντα ακροβατεί ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει της. Δεν ήταν δύσκολο να «χτίσω» το χαρακτήρα της. Έπρεπε μόνο να καταγράψω την ίδια μας τη ζωή…
Το «μάτι», το ξεμάτιασμα, τα φυλαχτά, αποτελούν σχεδόν καθημερινή εμπειρία στην ελληνική κουλτούρα. Πιστεύετε πως αυτή η ανάγκη να αποδώσουμε τις δυσκολίες μας σε μια αόρατη ενέργεια, είναι τελικά ένας τρόπος να συμφιλιωθούμε με τα απρόοπτα της ζωής μας;
Κ. Μαν. Πολύ ωραία το θέτετε. Κάποιος άλλος πρέπει να φταίει, κάποιος άλλος πρέπει να ευθύνεται. Αλλά και από την άλλη το να ζητήσουμε από κάποιον να μας ξεματιάσει, κάτι που συχνά έχουμε δει να το κάνει η μαμά μας ή η γιαγιά μας ή μια φίλη μας για μας, είναι κάπως και μια πράξη αγάπης. Σημαίνει πως εμπιστευόμαστε τον άλλον και πιστεύουμε πως μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα. Από εκεί και πέρα, εμείς και μόνο εμείς είμαστε οι κύριοι του εαυτού μας και της ζωής μας…
Η ηρωίδα σας βάζει μεγάλους στόχους και συχνά βρίσκεται μπλεγμένη ανάμεσα σε επιθυμίες, αμφιβολίες και προσδοκίες των άλλων. Θεωρείτε ότι η σημερινή γυναίκα μπορεί να βρει ισορροπία ανάμεσα στη δική της αλήθεια και τις απαιτήσεις μιας εποχής γεμάτης αλλαγές και ταχύτητα;
Κ. Μαν. Άλλοτε θα πέσουμε, άλλοτε θα σηκωθούμε αλλά ποτέ δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε και να κυνηγάμε τα όνειρα μας. Κι εντάξει καλή είναι η ισορροπία ανάμεσα στη δική μας αλήθεια και τις απαιτήσεις τις εποχής όπως λέτε αλλά καμιά φορά και να το χάνουμε τα βήματα μας μας δίνει την ευκαιρία να ψάξουμε νέους δρόμους και πολύ ενδιαφέροντα ταξίδια ψυχής…
Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός λειτουργούν σαν ασπίδα, αλλά και σαν μέσο για να θίξετε πιο σοβαρά ζητήματα ταυτότητας, αυτοεκτίμησης και διαχείρισης των απογοητεύσεων. Πώς διαμορφώσατε αυτή την ισορροπία στο μυθιστόρημα και τι ρόλο παίζει, κατά τη γνώμη σας, το χιούμορ στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία;
Κ. Μαν. Το χιούμορ για μένα είναι η πιο ισχυρή ασπίδα. Η καλύτερη άμυνα και η πιο δυνατή επίθεση. Είναι η απάντηση σε πολλές ερωτήσεις και ένας τρόπος να ξορκίζουμε τους φόβους μας. Νομίζω πως σε όλες τις εποχές οι άνθρωποι θέλουν να ξεφύγουν από τα δύσκολα και να γελάσουν δυνατά. Σίγουρα βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που προτιμούν να κλάψουν διαβάζοντας ένα βιβλίο. Είναι όμως ξέρετε το γέλιο και το κλάμα οι δυο όψεις του νομίσματος της ζωής.
Στην ιστορία της Βιολέτας, η φιλία και οι οικογενειακές σχέσεις γίνονται πεδία δοκιμής και επανεκκίνησης. Υπάρχει κάποια σκηνή ή δυναμική που θεωρείτε πως εκφράζει το πιο ουσιαστικό μήνυμα του βιβλίου σας για το τι πραγματικά αξίζει στη ζωή;
Κ. Μαν. Η τελευταία σκηνή του βιβλίου! Που φυσικά θα σας αφήσω να ανακαλύψετε μόνοι σας!
Σ’ έναν κόσμο όπου η λογική συγκρούεται συχνά με τη δεισιδαιμονία και την ανάγκη για μαγικές εξηγήσεις, πώς βλέπετε την πορεία της Βιολέτας προς τη δική της ενηλικίωση και αποδοχή; Ποια είναι, για εσάς, η μεγαλύτερη πρόκληση για τον σύγχρονο άνθρωπο που θέλει να συνεχίζει να ελπίζει;
Κ. Μαν. Το να συνεχίσει να ελπίζει και να ονειρεύεται ενάντια σε όλους και σε όλα. Πείσμα, θάρρος, αγάπη και τόλμη. Αυτό είναι όλο…
Αν μπορούσατε να συνοψίσετε με μία φράση ή ένα συναίσθημα αυτό που θέλετε να κρατήσει ο αναγνώστης φτάνοντας στην τελευταία σελίδα του «Κάποιος με έχει ματιάσει», ποιο θα ήταν αυτό;
Κ. Μαν. Ο αναγνώστης μου θα ήθελα να σκεφτεί: «Εντάξει, μια χαρά είμαι εγώ, οι ήρωες αυτού του βιβλίου είναι πολύ πιο μπερδεμένοι και χαμένοι από μένα! Άρα όλα καλά και συνεχίζουμε! » (γέλια!!!)
