Από μικρή ήδη ηλικία βιοπαλαιστής με ψυχή μαχητή, που δε λύγισε μπροστά στις δυσκολίες αλλά τις έκανε σκαλοπάτια να ανέβει. Κάθε κορυφή που κατακτούσε την έβλεπε σαν ευκαιρία να κοιτάξει πιο ψηλά.
Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στον Ηρακλή Κατερίνης. Το ερευνητικό βλέμμα του Αλέξανδρου Χελιδόνη (παλιού συμπαίκτη μας) εντόπισε τον ταλαντούχο νεαρό ποδοσφαιριστή και τον έπεισε να μεταγραφεί στον θρυλικό Όλυμπο. Το ντεμπούτο του έκανε ο συμπαθής Κώστας ως επιθετικός παίκτης, στις 6 Απριλίου 1952 στον νικηφόρο αγώνα Ολύμπου – Λαρισαϊκού. Στον αγώνα αυτό ο Φωτιάδης δεν πέτυχε μόνο το τρίτο από τα 5 γκολ της ομάδας μας, αλλά ήταν η αποκάλυψη του αγώνα.
Στη συνέχεια ο αείμνηστος ποδοσφαιροπατέρας Χάρης Κρεοπωλίδης (1950 – 1954) μετέφερε τον δυναμικό και ταχύτατο Κώστα στην αμυντική γραμμή, όπου εδραιώθηκε ως δεξιός οπισθο-φύλακας. Εξελίχθηκε σε έναν από τους πληρέστερους αμυντικούς. Σοβαρός, σταθερός, έξυπνος, με μαχητικό ταπεραμέντο, ψύχραιμος και γρήγορος στις αντιδράσεις. Δυνατός αλλά όχι σκληρός, μάρκαρε θετικά και αποτελεσματικά τον αντίπαλο επιθετικό του. Αυτό ίσχυε και για τους συμπαίκτες του στις προπονήσεις.
Έτσι συνέβη, βέβαια άθελα, σε μια από τις προπονήσεις ο πεισματάρης αμυντικός, σε μια «μονομαχία» κεφαλιάς, «ράγισε» τον γλόμπο του συμπαθέστατου συμπαίκτη του Μουμουλίκα, οποίος στους επόμενους αγώνες, εμφανίζονταν στο γήπεδο με «εμφανή επίδεσμο» στο κεφάλι. Ο Κώστας ήταν μια καρδιά ποτισμένη γενναιότητα, αυταπάρνηση και αυτοθυσία, ένας αμυντικός «κυματοθραύστης», που δεν άφηνε εύκολα κάτι να περάσει.
Το ποδόσφαιρο απ’ ανέκαθεν σε «γεμίζει» με θέαμα, όχι όμως και το στομάχι την εποχή εκείνη. Ο Κώστας μολονότι λάτρευε τη «στρόγγυλη θεά» η φροντίδα του για τους αγαπημένους γονείς του τον ανάγκασε μετά την αποφοίτηση του Γυμνασίου να τερματίζει το 1955 το ποδόσφαιρο και να εστιάσει αποκλειστικά την προσοχή του στη σπουδή του στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης ως μαθηματικός. Στον τομέα αυτό έδωσε νόημα στους αριθμούς και έμαθε να βρίσκει λογική ακόμη και στο χάος. Ίδρυσε τα φροντιστήρια «Πλάτων» και «Ερμής», και άνοιξε δρόμους γνώσης για χιλιάδες νέους. Δεν ήταν απλός εκπαιδευτικός, ήταν φάρος. Διότι συνέχισε να γράφει και στα ενενήντα του με πάθος, γλαφυρότητα και λυρισμό.
Τα πολυάριθμα ποιήματά του δεν τα απολαμβάνει κανείς μόνον σαν ψίθυροι σοφίας, αλλά εμπεριέχουν και βασανιστήρια που εξιστορούν την γενοκτονία των ποντίων από του τούρκους, τα δε επιστημονικά του έργα παριστάνουν γέφυρες ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη.
Ο αγαπητός μας Κώστας -ένας από εμάς τους ποδοσφαιριστές του θρυλικού Ολύμπου – ήταν ένας άνθρωπος που ξεκίνησε από το τίποτα και έγινε τα πάντα για τους γύρω του: αθλητής, δάσκαλος, δημιουργός, πρότυπο, φάρος ζωής. Ο Κώστας είναι ένας άνθρωπο με πάθος για τη γνώση και την προσφορά. Μια «εμβληματική προσωπικότητα». Για όλους εμάς είναι ένα άτομο που αποτελεί πρότυπο.
Κατσάρας Κωνσταντίνος
