Γράφει ο Θεόδωρος Γ. Σιαμάγκας, Εκπαιδευτικός ΠΕ11
Τα παιδιά δεν παραμένουν πάντα παιδιά .Ακόμα και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες μεγαλώνουν και επιθυμούν και διεκδικούν κι αυτά και οι γονείς τους ότι επιθυμεί ο καθένας για την ενήλικη ζωή του .
Πέρα από την συμπάθεια _ που βολεύει σε πολλούς από μας – αναζητούν την ίση μεταχείριση ,την αναγνώριση, την εκπαίδευση και την εργασία παρά την αναμονή για το επίδομα της πρόνοιας .
Η Ειδική Αγωγή στο δημόσιο σχολείο σταματά στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Με το πέρας των σπουδών στα ΤΕΕ Ειδικής Αγωγής και στα ΕΕΕΕΚ λήγει και το μέλλον της φοίτησης των παιδιών- μαθητών με ειδικές ανάγκες στο δημόσιο σχολείο.
Θα μπορούσε όμως η πολιτεία να δημιουργήσει μετά από μια καταγραφή των ΔΙΕΚ που πληρούν σε πρώτη φάση την κτιριακή και υλικοτεχνική υποδομή για ΑΜΕΑ σε κάθε πόλη της χώρας ( λειτουργούν ελάχιστα σε κάποιες πόλεις της πατρίδας μας) , αυτοτελή τμήματα διετούς ή τριετούς φοιτήσεως και μεταγενέστερα να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις έτσι ώστε να λειτουργεί τουλάχιστον ένα σε κάθε περιφερειακή ενότητα με ειδικότητες , όπως , υπηρεσίες υγιεινής, υπηρεσίες συσκευασίας , υπηρεσίας εξυπηρέτησης στην εστίαση, παρκοτεχνία , κηποτεχνία κ. α. .
Μετά το πέρας των σπουδών θα έχουν όλα τα απαραίτητα εφόδια -πιστοποιήσεις ώστε να μπορούν να απασχοληθούν σε διάφορους κοινωνικούς φορείς ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα μέσω ειδικών προγραμμάτων που θα σχεδιαστούν από την πολιτεία .
Ο δείκτης πολιτισμού μιας χώρας μετριέται από τον βαθμό της παρεχόμενης παιδείας , εργασίας , προοπτικών και ένταξης στην κοινωνία των ατόμων με Ειδικές ανάγκες.
Θεόδωρος Γ.Σιαμάγκας Εκπαιδευτικός ΠΕ11
Μed in Adult Education
Med in Environmental Education
