Του Γιάννη Σιδηρόπουλου, τέως προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Κατερίνης
1. Αιώνες η Ανάσταση, σαν έννοια έχει αντέξει και έχει καταστεί διαχρονική και πανίσχυρη και έπαψε να είναι αποκλειστικά το θεμέλιο μιας πίστης και ενός δόγματος με υπερβατικό μόνο χαρακτήρα.
Ο κάθε άνθρωπος, η κάθε κοινωνία και ο κάθε Λαός ανάλογα με το τι προσδοκούν κάθε φορά δίνει και το αντίστοιχο περιεχόμενο στην έννοια «Ανάσταση».
Έτσι, το δικαίωμα του καθενός, για διαφορετική προσέγγιση, μοιάζει εύλογο, φυσιολογικό και λογικό. Κάθε κοινωνία επίσης καθώς και κάθε Λαός, για να επιζήσει, οφείλει να δώσει νόημα και περιεχόμενο στην έννοια ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ανάλογο με την εκάστοτε εποχή και ιστορική στιγμή.
Έτσι κι εμείς, σαν Έλληνες οφείλουμε με πίστη στις δυνάμεις μας, να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με την ιστορία και πολεμώντας για το ανέφικτο, να πετύχουμε το εφικτό. Αυτή είναι η μοίρα και η αποστολή των ιστορικών Εθνών, σαν το δικό μας.
Εφικτό σήμερα είναι, να ελπίζουμε, να πιστεύουμε και να αγωνιζόμαστε για έναν διαφορετικό κόσμο, μέσα στον οποίο το κάθε άτομο και στο σύνολό του το Ελληνικό Έθνος, θα έχει να παίξει έναν ρόλο αντάξιο της ιστορίας μας, χωρίς αυτή η πίστη και η ελπίδα μας να μοιάζει με κενό ρητορικό σχήμα.
Αδύνατο, λέει ο Καζαντζάκης, ότι δεν υπάρχει και πως Αδύνατο είναι, ότι δεν επιθυμήσαμε αρκετά.
Στο δε πανάρχαιο φιλοσοφικό ερώτημα, που τίθεται κάθε φορά, δηλαδή στο αν, η πίστη είναι αυτή που γεννά την ελπίδα, ή πώς η ελπίδα είναι αυτή που γεννάει την πίστη, φρονώ πως δεν χρειάζεται να δώσουμε καμία απάντηση.
Αρκεί να ελπίζουμε χωρίς αυταπάτες και να αγωνιζόμαστε, χωρίς να προσδοκούμε ανταμοιβή.
2. Το μέλλον πάντοτε περιμένει κρυμμένο στη γωνία του δρόμου και η ιστορία εγκυμονεί εκπλήξεις.
Ο τοκετός, με πόνους φέρνει στον κόσμο τη ζωή κάθε ζωή, από μόνη της είναι ταυτόσημη με την ελπίδα και φορέας της.
Αυτή πρέπει να είναι η ΑΝΑΣΤΑΣΗ που περιμένουμε, μια ΑΝΑΣΤΑΣΗ που θα έχει ως περιεχόμενο της την ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ.
Ο ελληνισμός επέζησε ως ιστορική εθνική συλλογικότητα επί αιώνες, μέσα στους οποίους είχε τη δυνατότητα να μεγαλουργήσει και ως σύνολο, αλλά και το κάθε άτομο ξεχωριστά.
Η μόνη κίνηση λοιπόν, είναι μπροστά, ο μόνος στόχος είναι ψηλά, η μόνη σκέψη είναι δυναμικά και η μόνη λύση είναι ποιοτικά.
Πρέπει να αντισταθούμε και να φωνάξουμε:
Όχι στην ποσότητα. Ναι στην ποιότητα. Όχι στην ψεύτικη ευημερία. Όχι στους συμβιβασμούς. Όχι σε μια δανεική ευτυχία.
Ναι στην ηθική και τις στερήσεις. Όχι σε ξένες πλάτες.
Η φτώχεια δεν είναι ντροπή, ούτε η σπατάλη και η ποσότητα εξασφαλίζει την ευτυχία.
Ζήσαμε ως κοινωνία και ως λαός μέσα σε ένα χάρτινο πύργο, σε συνθήκες εικονικής πραγματικότητας, σε ένα πύργο ο οποίος με τον πρώτο κραδασμό κατέρρευσε.
Χρειάζεται να χτίσουμε σε γερά θεμέλια την αυριανή κοινωνία, επάνω στις αιώνιες, σταθερές και άφθαρτες αξίες του ελληνισμού. Αξίες οι οποίες δανείστηκαν οι ξένοι και επάνω τους έχτισαν τις δικές τους κοινωνίες και μεγαλούργησαν, ενώ εμείς τις ξεχάσαμε ή τις απορρίψαμε και μιμηθήκαμε ότι πιο σάπιο και ευτελές.
Είναι λοιπόν καιρός ο καθένας χωριστά, αλλά και στο σύνολο κι όλη η ελληνική κοινωνία να επιστρέψουμε στις ρίζες μας.
Μόνο έτσι το δέντρο της ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ θα μεγαλώσει, θα βγάλει κλαδιά, φύλλα και άνθη και θα δώσει καρπούς. «Παιδείας μεν αι ρίζαι πικροί, καρποί δε γλυκείς»!
Επένδυση λοιπόν στην παιδεία, στον πολιτισμό και στις αρετές της φυλής μας, γιατί στην ιστορία, όποιος ΛΑΟΣ χάθηκε, πρώτα ηττήθηκε πνευματικά και πολιτιστικά και μετά καταστράφηκε οικονομικά.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Γιάννης Σιδηρόπουλος
