Α’ Όταν το παλιό παρουσιάζεται ως νέο – Του Γιάννη Κορομήλη
Το νέο ήταν πάντα – και θα παραμείνει ως φαίνεται για πάντα – κάτι ιδιαίτερα ελκυστικό. Αναφέρεται δε σχεδόν πάντα. Στους ανθρώπους (τα νιάτα εμπνέουν πάντοτε ποιητές, μουσικοσυνθέτες συνήθως, καλλιτέχνες γενικώς και ελκύουν την προσοχή προκαλώντας συνήθως ευχάριστα συναισθήματα). Αναφέρεται, κυρίως όχι αποκλειστικά, στην ηλικία. Που όσο πιο μικρή, είναι τόσο πιο έντονα τα συναισθήματα ευχαρίστησης, χαράς και ευτυχίας για τους οικείους. Στα παιδιά, συνδυάζεται το νέο με την αφέλεια, την αγνότητα, την αθωότητα. Κι αυτά μαζί το κάνουν ακαταμάχητο.
Πρέπει να είναι κανείς πολύ δυστυχισμένος αν βλέποντας μικρά παιδάκια να παίζουν δεν χαμογελάει. Ή αν δεν μπορεί να παίξει μαζί τους. Ελκυστικό είναι το νέο και σε πράγματα, καταστάσεις, ιδέες, στον πνευματικό κόσμο γενικότερα. Στη μεγάλη πλειοψηφία τους ο ι διαφημίσεις προϊόντων, υπηρεσιών κ.λ.π. χρησιμοποιούν τον όρο «νέο» γιατί, όπως υποστηρίζουν «πουλάει». Και έχουν δίκιο.
Στην πολιτική συχνά δημιουργούνται νέα κόμματα από παλιά πολιτικά στελέχη ή και παλιά κόμματα παριστάνουν – σπανίων λεν την αλήθεια- καινούργια κυβερνητικά προγράμματα και ευαγγελίζονται το νέο, το διαφορετικό. Όλοι σας θα έχετε διαβάσει ή ακούσει περί της νέας Νέας Δημοκρατίας. Ή το κυβερνητικό πρόγραμμα που παρουσίαζε προεκλογικά ( Δεκέμβριος 2014 – Ιανουάριος 2015) ο Αλέξης Τσίπρας το οποίο ευαγγελιζόταν ήταν νέο και σίγουρο δρόμο εξόδου της χώρα από την κρίση και την εξαθλίωση και επανόδου στον «απολεσθέντα παράδεισο», στην προ κρίσης δηλ. ευμάρεια και υπερκατανάλωση.
Και ένα μεγάλο τμήμα ψηφοφόρων (36,5%)πολύ μικρότερο από το 50+1 που εκφράζει την απόλυτη πλειοψηφία του, αποκαμωμένου από όσο έλεγε ο κ. Τσίπρας – ή έστω τα βασικότερα από αυτά – θα τα εφάρμοζε κιόλας. Τον ψήφισε, τον έδωσε, με τη βοήθεια του καλπονοθευτικού νόμου, και το δεκανίκι του Πάνου Καμένου, την διακυβέρνηση της χώρας. Τη δυνατότητα να κάνει πράξη τα όσα υποσχέθηκε.
Πολύ σύντομα προσγειώθηκαν ανώμαλα οι «αιθεροβάμονες» ψηφοφόροι στη σκληρή πραγματικότητα. Και κατάλαβαν ότι το παλιό (που άλλαξε κατά καιρούς όνομα) κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν το καινούργιο που υποσχόταν ο νέος σε ηλικία Αλ. Τσίπρας αλλά το παλιό που παρίστανε το νέο. Αυξήθηκαν κατά πολύ οι «κοψοχέρηδες» μα το παλιό έμεινε γαντζωμένο στην εξουσία- για πόσο άραγε- μεγεθύνοντας τις συνηθισμένες κορώνες του περί … νέων προγραμμάτων, πολιτικών κλπ. Που κανένα πια δεν πείθουν, αφού «κραυγάζουν τόσο πολύ τα μνημονιακά έργα της ώστε να μην ακούγεται η φωνή τους.
Το 1938, ένας μεγάλος και στρατευμένος στην Αριστερά ποιητής, ο γνωστός Μπέρτολτ Μπρεχτ, έγραψε ένα υπέροχο ποίημα που βέβαια αναφερόταν στο παλιό δήθεν νέο του Αδόλφου Χίτλερ που είχε ήδη αρχίσει τις πρώτες μάχες για την κατάκτηση του κόσμου και την επανίδρυση του Γ΄Ράιχ. Προφανώς και δεν παρομοιάζουμε τον … Τσίπρα ως αντίγραφο του Χίτλερ. Ούτε ισχυριζόμαστε πως το ποίημα που ακολουθεί γράφηκε για τον κ. Τσίπρα (πως θα μπορούσε άλλωστε). Όμως το συγκεκριμένο ποίημα (όπως όλα τα μεγάλα έργα τέχνης) περιγράφει κάποιες αλήθειες που ως τέτοιες έχουν διαχρονική αξία και αποδίδουν σε κάποιο βαθμό άλλες πραγματικότητες που δεν έχουν απευθείας συγγένεια με το συγκεκριμένο ποίημα όμως έχουν αρκετές ομοιότητες. Και βέβαια αποτελεί (το ποίημα) ένα μάθημα σοφίας για τους λαούς. Μας ανοίγει τα μάτια ώστε να βλέπουμε και να πράττουμε καλύτερα. Ιδού το ποίημα του Μπρεχτ «Η παρέλαση του παλιού καινούργιου»:
Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο.
Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και/
βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει…/
Έτσι το Παλιό έκανε την εμφάνισή του σε Νέο μασκαρεμένο,
Και έφερε αλυσοδεμένο μαζί του το Νέο να το παρουσιάσει σαν Παλιό./
Κι η πομπή συνέχιζε να προχωράει μες τη νύχτα, μα αυτό που πήρανε για
χάραμα ήταν το φως απ’ τις φωτιές στον ουρανό. Και η κραυγή: Φτάνει Το Νέο,/
το Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνεται και εσείς νέοι σαν και εμάς!
Πιο εύκολα θα ακουγότανε, αν όλα δεν είχανε πνιγεί μες τις ομοβροντίες των όπλων.
