Του Δημητρίου Δημηνά
Ο μέσος συνετός και σκεπτόμενος άνθρωπος κάνει με την έναρξη του καινούργιου χρόνου έναν απολογισμό των κερδών και ζημιών, υλικών και πνευματικών, της χρονιάς που πέρασε, σταθμίζει τις απώλειες και παραλήψεις και προγραμματίζει το νέο έτος με στόχους και οράματα προς αναπλήρωση των απωλειών και βελτίωση της ψυχοπνευματικής οντότητας του. Ζώντας μέσα στην περιρρέουσα ζοφερή ατμόσφαιρα της πρωτόγνωρης οικονομικής και ηθικοπνευματικής κρίσης, ο εσωτερικά καλλιεργημένος άνθρωπος δεν απογοητεύεται, αλλά αντιστέκεται και παλεύει με «νύχια και με δόντια» προς κάθε κατεύθυνση με συγκρατημένη αισιοδοξία, πίστη και ελπίδα ότι όλα κάποια στιγμή θα καλυτερεύσουν. Αρκεί να μένει κανείς σταθερός στις αρχές και τις αξίες ,που έχει θέσει ως στόχο στην ζωή του.
Ο χρόνος ,ως μετρήσιμο διάστημα των ημερών της επίγειας ζωής μας , αποτελεί ένα «κεφάλαιο» ανεκτίμητο, αβέβαιο και ανασφαλές, καθόσον δεν μπορεί ούτε να επιμηκυνθεί ,ούτε να εξαγορασθεί με οποιοδήποτε τίμημα. Ενδεικτική είναι εν προκειμένω η περίπτωση του άφρονα πλουσίου της Ευαγγελικής παραβολής , της οικογένειας Ωνάση και τόσων άλλων ζάπλουτων που έφυγαν πρόωρα απ΄τη ζωή δυστυχισμένοι. Εν τούτοις, παρά την τεράστια αξία του πολύτιμου κεφαλαίου του χρόνου, σπάνια συνειδητοποιούμε την σημασία του προς ορθολογική εκμετάλλευση και επωφελή αξιοποίησή του.
Ατυχώς κάθε στιγμή του χρόνου ,κάθε δευτερόλεπτο που περνά αποτελεί παρελθόν και δεν αναπληρώνεται. Πόσοι ,αλήθεια, δεν έχουν μετανιώσει για τον χρόνο που σπατάλησαν σε φρούδες και φθοροποιές ενασχολήσεις, όταν ένοιωσαν να έχει φθάσει στο τέλος το πολύτιμο αυτό κεφάλαιο που τους εμπιστεύθηκε ο Θεός; «Θρηνώ και οδύρομαι ,όταν εννοήσω τον θάνατον», ψέλνει η Εκκλησία μας κατά την εξόδιο ακολουθία. Όμως τότε, είναι πλέον αργά, καθόσον ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Ο Απόστολος Παύλος κάνοντας λόγο για την αξία του χρόνου στη επιστολή του προς Εφεσίους επισημαίνει: «Βλέπετε πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλά ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημεραί πονηραί εισί» [Εφ.5,16]. Ο σοφός και σκεπτόμενος άνθρωπος αξιοποιεί ποιοτικά τον καθημερινό χρόνο του, εποικοδομεί μέσα του και γύρω του, στολίζοντας το επίγειο πέρασμα του με τις αρετές της αγάπης, της αδελφοσύνης, της αλληλεγγύης και της ειρηνικής συμβίωσης με τον πλησίον του. Αρετές που νοηματίζουν ουσιαστικά τον βίο και ακολουθούν ως υστεροφημία την μνήμη του απελθόντος εκ του κόσμου τούτου.
Μια τέτοια συνετή διαχείριση του κεφαλαίου του χρόνου που μόλις εγκαινιάσαμε να ευχηθούμε σε όλους μας .
