Ιωάννης Μάζης από την Κατερίνη:
- Ελπίζω στη σοβαρότητα του ιρανικού κράτους ώστε να μην εμπλακεί επισήμως – ως κρατική οντότης το Ιράν. Μόνο έτσι θα αποφύγουμε έναν πυρηνικό πόλεμο.
- Χαλίφης των πιστών προσπαθεί να γίνει ο Ερντογάν και μόνο ένας Χαλίφης των πιστών μπορεί να κηρύξει Τζιχάντ (Ιερό πόλεμο). Αλλά αυτό, για σειρά λόγων, είναι αδύνατο!
- Η Ελλάδα και η Κύπρος έκαναν το ηθικώς και διπλωματικώς δυνατόν σχετικά με το ψήφισμα του Ο.Η.Ε.
- H Tουρκία θέλει να καταστεί εγγυητής στην Γάζα για να ελέγχει την ΑΟΖ της και μέσω αυτής, να ελέγξει τις ενεργειακές Μεταφορές από την Ανατολική Μεσόγειο προς την ΕΕ μέσω των εδαφών της.
Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε η εκδήλωση της Σχολής Γονέων – Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης την Δευτέρα 30-10-2023 στο Συνεδριακό Κέντρο Κατερίνης σε Συνδιοργάνωση με την ΑΧΕΠΑ – Ελλάς Τμήμα Κατερίνης «ΟΛΥΜΙΟΣ ΖΕΥΣ» με επίσημο ομιλητή και καλεσμένο τον Καθηγητή Οικονομικής Γεωγραφίας & Γεωπολιτικής Θεωρίας ΕΚΠΑ κ. Ιωάννη Μάζη και θέμα: «Γεωπολιτικές Δυναμικές στην Μεσόγειο»
Την έναρξη της εκδήλωσης ξεκίνησε η Δημοτική Χορωδία «Ιωάννης & Θεόφραστος Σακελλαρίδης» υπό την διεύθυνση του μαέστρου Ευθύμη Μαυρίδη
Η Τουρκία – ηδη από την δεκαετία του 1990 όπως τόνιζε ο Καθηγητης- εξισλαμίζετο με λογαριθμικούς ρυθμούς. Πηγή του διεθνούς ισλαμιστικού κινήματος είναι η Οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων της Αιγύπτου. Εκεί είχε την έδρα της η Βρετανο-γαλλική Εταιρεία της Διώρυγας του Σουέζ. Η περιοχή είχε αποκτήσει ιδιαίτερα έντονα δυτικά χαρακτηριστικά τα οποία δημιούργησαν τις προϋποθέσεις δημιουργίας μιας ισλαμιστικής «καθαρότητος» κινήματος, το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων υπό τον μουσουλμάνο δάσκαλο Χάσαν αλ Μπάνα. Το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων «ενισχύθηκε» εντέχνως από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσιες ως το αντίπαλον δέος του Κουμμουνιστικού Κόμματος της Αιγύπτου που διαρκώς εξαπλωνόταν στο λαό και ήταν δεμένο στο άρμα του Στάλιν. Η Βρετανία δεν ήθελε να χάσει τον έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ.
Η Αδελφότητα των Μουσουλμανων είχε ως σκοπό την ένωση των δύο μεγάλων κεντρικών τάσεων του Ισλάμ: τη σουνιτική και την σιτική. Στη Μ. Ανατολή οι σιιτές και οι σουνίτες ισοβαρούν. Σκοπός είναι η ένωση των δύο τάσεων σε μια μεγάλη κοινότητα την «Ούμα» που σημαίνει κοινότητα πιστών. Όποιος ελέγχει την « Ούμα» ελέγχει και περίπου 1 δις 500 εκατομμύρια ανθρώπους που αυξάνονται με ετήσιο ρυθμό 2.3%.
Από τον 7ο έως τον 10ο αιώνα μ.Χ. για περίπου 300 χρόνια καταγράφονται οι «Αφηγησεις από τη ζωή του Προφήτη» που αποτελούσαν στην ουσία «Αναμνήσεις» των συναγωνιστών του Προφήτη και των απογόνων τους: τα επονομαζόμενα Χαντιθ. Υπάρχουν 4-5 εκδοχές με επικρατέστερη αυτή των «Δύο Γερόντων» όπου υπάρχουν καταγεγραμμένα και επαληθευμένα ως προς τη γνησιότητα τους, περί τα 7000 χαντίθ (αφηγήσεις). Αυτές οι «χαντίθ, μαζί με το Κοράνι, είναι για τον σουνιστικό κόσμο το υλικό του Δικαίου σε οποιοδήποτε ιερονομικό δικαστήριο.
Ο σιιτικός κόσμος έχει μια περισσότερο «αριστοκρατικού είδους» διαδικασία διαδοχής, ορίζοντας ως μεγάλους «Αγιατολαχ» -δηλαδή υπέρτατους πνευματικούς ηγέτες- μεταξύ των απογόνων του 4ου χαλίφη Αλι.
Ο σουνιτικός κόσμος υιοθετεί ένα «δημοκρατικότερο» σύστημα και υποστηρίζει πως οι πιστοί πρέπει να εκλέγουν τον «Χαλίφη των Πιστών». Αυτόν τον «τίτλο» ακριβώς επιδιώκει να «κατακτήσει» και ο Ερντογάν. Βεβαίως είναι πολύ σημαντικό να τονισθεί ότι μόνο ένας Χαλίφης των Πιστών έχει το δικαίωμα να κηρύξει «Τζιχάντ», δηλαδή ισλαμικό ιερό πόλεμο.
Η σύγχρονη Τουρκία επιθυμεί να γίνει ένας διεθνής πόλος εκτεταμένης ισχύος σύμφωνα με το Δόγμα Νταβούτογλου που διακηρύσσει το Τουρκικό «πολιτιστικό στρατηγικό βάθος» από την Βαλκανική μέχρι την Κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή, πράγμα το οποίο υιοθετεί και ο Ερντογάν.
Επί Οζάλ (που ήταν κρυπτο-ισλαμιστής και μέλος Ισλαμιστικού μυστικιστικού Τάγματος) είχε ιδρυθεί η Εστία Διανοουμένων (Λέσχη Πεφωτισμένων) και υποστηρίζει την ισλαμική αναγέννηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Προτάσσοντας το – νταβουτογλιανής εφευρέσεως- «πολιτιστικό και ιστορικό της βάθος» η «αδελφομουσουλμανική» Τουρκία αυτοχρίζεται «προστάτης και εκπρόσωπος του Ισλάμ». Η Τουρκία δεν διαθέτει ενεργειακούς πόρους γι’ αυτό -κατά την προσφιλή της μέθοδο- προσπαθεί να σφετερισθεί τους ενεργειακούς πόρους των άλλων και συγκεκριμένα της Λεκάνης της Λεβαντίνης δηλαδή του Λιβάνου της Συρίας του Ισραήλ της Αιγύπτου
