– Άντε να αρχίσει επίσημα και το καλοκαίρι!
– Δεν νομίζω να έχουμε άλλες υποχρεώσεις, τελειώσαμε, κάναμε και τις φορολογικές μας δηλώσεις…
– Πότε ρε; Πρόλαβες κιόλας ρε θηρίο, εγώ ακόμη.
– Τα ξεμπέρδεψα όλα, τώρα κοιτάω μπροστά στο βάθος της θάλασσας.
– Γιατί τι έχει εκεί;
– Εκεί τι έχει; Στο βάθος, βάθος οριζοντίως κοιτώντας και όχι καθέτως, αδειάζει ο εγκέφαλος, χάνεται ο λογισμός σου, κυκλοφορείς σε σπηλιές, σαν την Αστέρω ένα πράγμα. Σκορπώντας το μυαλό σου δώθε κείθε, και ανακουφίζεσαι!
– Άντε ρε!
– Αμέ! Ξέρεις τι είναι να μην έχεις μυαλό να μην σκέφτεσαι τίποτα, να μην αγχώνεσαι για το τίποτα; Είναι ευτυχία ρε, είσαι σε άλλο κόσμο, ήρεμο, απέραντο, βαθιά στο τέρμα του πουθενά, και ένα γαλάζιο να σε τυλίγει!
– Αυτό να το πάρω σαν πολιτικό υπονοούμενο;
– Εσύ είσαι από αυτούς που δεν βάζουν ποτέ μυαλό. Όλα είναι για σένα όχι πολιτική, – αλλά έτσι νομίζεις,- αλλά ένα βήμα πριν πιαστείς στη φάκα της κομματικής ζωής, αλυσοδεμένης ύπαρξης να σέρνεσαι έτσι και επί τα αυτά!
– Αδυνατώ!
– Τελειώσανε οι εκλογές;
– Τελειώσανε!
– Τι γεύση σου άφησε;
– Τι γεύση; Ξέρω εγώ;
– Τι σου άφησε ρε παιδί μου; Σου άφησε κάτι; Μια πίκρα, μια γλύκα, μια ξινίλα;
– Ξέρω ‘γω; Τι να σου πω τώρα;
– Εσύ είσαι για δυναμικά φροντιστήριά αφού πρώτα προηγηθεί μια τιμωρία εσώκλειστης απομόνωσης έτσι για να αρχίσει να λειτουργεί εκ νέου η φαιά ουσία. Και πάλι, δεν ξέρουμε τα αποτελέσματα, δεν είμαστε σίγουροι τι μέλει γενέσθαι!
– Κάνει πολλή ζέστη…!
– Ρε! Για αυτό έχουμε τις ευρωεκλογές το καλοκαίρι; Για να ψηφίζουμε τρεκλίζοντας, ή ακόμη να μην πατάμε και καθόλου!
– Αυτό δεν ισχύει για την βόρεια Ευρώπη!
– Ναι, ένα δίκιο το ‘χεις! Αλλά τα αποτελέσματα άλλα λένε!
– Νομίζω ότι όλα έχουν μπασταρδέψει, όλα έχουν αλλάξει!
– Ό,τι πεις! Η ζάχαρη δεν είναι πλέον γλυκιά, τα μπισκότα δεν λιώνουν στο στόμα, τραυματίζουν τα δόντια, ένας χείμαρρος φαντασίωσης παντού!
– Και τώρα τι θα απογίνουμε; Πόσο να κλαφτούμε; Ξέρουμε πια;
