Τα λουλούδια που ανθίζουν στους αγρούς αποτελούν τον θρίαμβο της άνοιξης ενάντια στον χειμώνα. Η φύση εξακολουθεί να μας αποδεικνύει ότι διαθέτει εκείνη την ξεχωριστή μαγεία να υποτάσσει τα πάντα στο θέλημά της. Πάντα βρίσκει τη δύναμη να γεννά νέους βλαστούς και άνθη, ακόμα και μέσα από το τσιμέντο του σύγχρονου κόσμου.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Η αμυγδαλιά αποτελεί ένα από τα διασημότερα δέντρα της ελληνικής υπαίθρου. Είναι διάσημη και αγαπητή τόσο για τους υπέροχους και δυναμωτικούς καρπούς της, όσο και για τα υπέροχα άνθη της. Θεωρούταν σύμβολο της αναγέννησης από τα αρχαία κιόλας χρόνια, πίστη που προέρχεται από το μύθο της αμυγδαλιάς.
Στην Θράκη, την εποχή των Τρωικών Πολέμων, όταν ο Δημοφώντας, γιός του ξακουστού Θησέα, ερωτεύτηκε την πριγκίπισσα της Θράκης, τη Φυλλίδα. Το ζευγάρι παντρεύτηκε και η αγάπη τους άνθιζε ημέρα με την ημέρα, όμως ο νεαρός Αθηναίος πρίγκιπας νοσταλγούσε τον τόπο του. Η Φυλλίδα τότε ζήτησε από τον άντρα της να επιστρέψει στην πατρίδα του για να είναι ευτυχισμένος, λέγοντάς του πως εκείνη θα τον περίμενε.
Ο Δημοφώντας επέστρεψε στην Αθήνα και η Φυλλίδα παρέμεινε στη Θράκη, προσμένοντας το πλήρωμα του χρόνου και την επιστροφή του αγαπημένου της. Τα χρόνια περνούσαν και ο Δημοφώντας δεν εκπλήρωνε την υπόσχεσή του στην πριγκίπισσα, η οποία μαράζωνε ώσπου πέθανε από την θλίψη της. Η καρτερικότητα και η αγάπη της συγκίνησε τότε τους θεούς, οι οποίοι τη μεταμόρφωσαν σε ένα πανέμορφο και ψηλό δέντρο, έτσι ώστε να μπορέσει να περιμένει τον καλό της να επιστρέψει.
Ώσπου μετά από χρόνια, ο γιος του Θησέα επέστρεψε και βρήκε την αγαπημένη του στη νέα της μορφή, με τα κλαδιά της γυμνά να παρασέρνονται στη δίνη του χειμώνα. Ο Δημοφώντας τότε, με την καρδιά του κατακερματισμένη από τις ενοχές, αγκάλιασε το δέντρο που ήταν η πριγκίπισσα Φυλλίδα και ευθύς στο δέντρο άνθισαν χιλιάδες μικρά λευκά άνθη.
Αφιερωμένο στην ολάνθιστη αμυγδαλιά είναι και το ποίημα του λογοτέχνη Γεωργίου Δροσίνη, το οποίο και μελοποιήθηκε με τον πασίγνωστο τίτλο “Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά”.
«Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ απο άνθη η πλάτ’ η αγκαλιά
και τα μαλλάκια της
Αχ χιονισμένη σαν την είδα την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
«Τρελή, να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
μόνη της θα ‘ρθει η βαρυχειμωνιά
δεν το στοχάζεσαι;
Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιγνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου».
