«Αἱ πόρναι καὶ οἱ τελῶναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Κατά Ματθαίον 21:31) μτφ: οι πόρνες και οι τελώνες προπορεύονται στην βασιλεία του Θεού
Η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών φτάνει στο τέλος της και εμείς ως χριστιανοί(;) ακολουθούμε ο καθένας αυτό που νομίζουμε ως χριστιανικό. Για μερικούς ο χριστιανισμός είναι το «να νηστεύεις» για άλλους το «να κάνεις καλές πράξεις» για άλλους κάτι άλλο… Με μια πιο προσεκτική ματιά στις γραφές όμως καταλαβαίνουμε πως ο χριστιανισμός πόρρω απέχει από οποιονδήποτε τυπικό θρησκευτικό και κοινωνικό ορισμό, αφού συνεχώς αποκαλύπτεται, δρα και υφίσταται με τον βιωματικό, δισήμαντο τρόπο, ως παράδοξο για τους πιστούς και ως σκάνδαλο για τους αρνητές του.
Ας φανταστούμε την Κυριακή των Βαΐων. Όλο το πλήθος υποδέχεται με έξαλλους αλαλαγμούς χαράς τον Ιησού. Δεν τον υποδέχεται έτσι επειδή Τον αναγνωρίζει, αλλά επειδή αναμένει τον βασιλιά σωτήρα – ελευθερωτή από τους Ρωμαίους. Και μόλις αυτό το πλήθος καταλαβαίνει πως «αυτός δεν ασχολείται με την πολιτική, τις τοπικές σκοπιμότητες, τις κοσμικές υποθέσεις, τα κοινωνικά ζητήματα…»,
– τον σ τ α υ ρ ώ ν ε ι!
Όμως Εκείνος ή τ α ν ο Σωτήρας τους! Τους έδειξε έναν δρόμο με τον οποίον θα μπορούσε το Ισραήλ να επιβιώσει: «Εἰρήνη ὑμῖν». Αλλά εκείνοι, τον έκριναν με βάση τις αντικειμενικές κοινωνικές προϋποθέσεις και κριτήρια – και τον έχασαν!
Δείτε τώρα την αντίθετη περίπτωση: Την ώρα λοιπόν που οι αρχιερείς, οι μορφωμένοι και οι πολιτικά και κοινωνικά φρονούντες του Ισραήλ, σκανδαλίζονται με την ύπαρξη του και τον Λόγο του, συμβαίνει το εξωφρενικό μα και απόλυτα χριστιανικό π α ρ ά δ ο ξ ο! Ένα απόρριμμα της κοινωνίας, ένα ανύπαρκτο κοινωνικά πρόσωπο, μία πόρνη – Τον αναγνωρίζει! Γιατί; Πώς; Ακριβώς επειδή ο Λόγος του απευθύνεται στους λογισμούς της καρδιάς… Δεν κολακεύει τις ναρκισσιστικές φιλοδοξίες των καιροσκόπων ούτε τα ιδεολογήματα των προεστών. Απευθύνεται σε άτομα! Και η πόρνη, ακριβώς λόγω έλλειψης έπαρσης, έλλειψης οποιαδήποτε φιλοδοξίας, έχει πλήρη ατομική συνείδηση! Εσωτερικότητα! Επίγνωση της ενοχής της! Και αυτό αυτόματα την καθιστά πιο ἡτοιμασμένη για να Τον αναγνωρίσει!
Για αυτό και ο Ιησούς, αναζητά και επιδιώκει διαρκώς την συναναστροφή με αυτούς που τ α λ α ν ί ζ ο ν τ α ι με την συνείδησή τους! Όχι με τους «καλούς» ανθρώπους. Με τον τελώνη Ζακχαίο που τα παίρνει από τον λαό! Γιατί αυτός τουλάχιστον ειλικρινά το παραδέχεται! (και για αυτό γίνεται μισητός). Δεν διατείνεται ότι επιτελεί κοινωνικό έργο (αν το έκανε θα ήταν αγαπητός), ότι ασκεί απλώς το επάγγελμά του, ότι είναι τέλος πάντων κάτι παραπάνω από τους άλλους. Και αυτή είναι η διαφορά του με τους Φαρισαίους που τον φέρνει εγγύτερα στον Ιησού.
Οι Φαρισαίοι όμως, «οι κάποιοι», «οι φτασμένοι», «οι νικητές» του κόσμου, κάνουν την επιλογή, διαλέγουν το εφήμερο, ευδοκιμούν στην γυαλιστερή επιφάνεια, απολαμβάνουν την εξωτερική αποδοχή και φρικιούν στην αντανάκλαση του εαυτού τους! Θα προτιμούσαν να είναι ένας αριθμός παρά ένα άτομο. Να λένε «είμαι ο πρώτος αριθμός στην σειρά» και το κάνουν, ενώ το ότι είναι άτομα, το παρωθούν συνεχώς από την συνείδησή τους επειδή τους θυμίζει τι αντάλλαξαν για να κερδίσουν τον κόσμο, – την ψυχή τους! «Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσει, τὴν δὲ ψυχήν αὐτοῦ ζημιωθῇ ;»
Ο χριστιανισμός είναι σκάνδαλο για τους ειδωλολάτρες. Για τους ειδωλολάτρες, τους λάτρεις των ειδώλων – φαινομένων και των εντυπώσεων, εκείνους που χάνουν την ψυχή τους για να κερδίσουν τον κόσμο, εκείνους που ζητάνε απόδειξη «Κατέβα απ’ τον σταυρό και σώσου αν είσαι Υιός του Θεού!», γι’ αυτούς ο χριστιανισμός είναι σκάνδαλο γιατί σου ζητάει πίστη χωρίς να σου δίνει καμιά απόδειξη. Εκείνοι ζητούν πρώτα να δουν και μετά να πιστέψουν, μη κατανοώντας ότι έτσι η πίστη θα μπορούσε κάλλιστα να αγοραστεί και να πουληθεί όπως ένα παπούτσι στην αγορά…
Για όσους όμως επιλέγουν να κερδίσουν την ψυχή τους, ο χριστιανισμός είναι ένα οδυνηρό μα και ανακουφιστικό παράδοξο μέσω του οποίου πεθαίνεις απ’ τον κόσμο για να ζήσεις ελεύθερα ως άτομο και όχι σαν αριθμός μέσα στο πλήθος. Όχι σαν αριθμός μέσα σε μια παιδαριώδη, ματαιόδοξη κατάταξη. Αλλά σαν άτομο, με την ταπεινή και πλήρη επίγνωση της αποκλειστικά δικής σου ενοχής και (ενδεχομένως) την διάθεσή σου, να μετανοήσεις!
Υπογραφή: Αναστάσιος Ταρενίδης
Φιλόλογος – Μεταπτυχιακός φοιτητής Α.Π.Θ.
