Γνήσιο πνευματικό του τέκνο, ο Λεωνίδας Παππάς γίνεται ο ίδιος κερί με μία αφήγησή του, προκειμένου να φωτίσει το ήθος και την προσωπικότητα του πνευματικού του πατέρα. Ο Αλυκιώτης, που επί σειρά ετών ήταν συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου στην Τεχνική Υπηρεσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας Αλβανίας ως μηχανικός με εξειδίκευση στην αποκατάσταση μνημείων και ναών, διετέλεσε Πρόεδρος της Ομόνοιας, ενώ στις τελευταίες δημοτικές εκλογές διεκδίκησε τον Δήμο Φοινικαίων, έξω από τους Αγίους Σαράντα, λίγα χιλιόμετρα από τα ελληνικά σύνορα. Διηγείται ο Παππάς:
«Εσείς απελπιστήκατε ποτέ Μακαριώτατε;
Σε μία δύσκολη διαδρομή από το Αργυρόκαστρο προς τα Τίρανα, λίγο μετά το χωριό Fratar, σταματήσαμε σε έναν ελαιώνα γιατί είχε ζαλιστεί από τις στροφές αλλά και τον κακοτράχαλο δρόμο. “Μακαριότατε πρέπει να φύγουμε, εδώ έχει πολλές μπάντες (σ.σ. συμμορίες)”, επέμενε ο οδηγός του ο Τάκιος. Ήταν αρχές του 1998, οι ταραχές που έμειναν στην ιστορία της Αλβανία ως ο “πόλεμος του ’97” δεν είχαν κοπάσει ακόμα.
Είπαμε πολλά σε εκείνο το ταξίδι και θυμάμαι ακόμα την κάθε κουβέντα. Με αφορμή κάποια επιθετικά-υβριστικά δημοσιεύματα στον αλβανικό Tύπο, τον ρώτησα αν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει. Χαμογέλασε χωρίς να μου απαντήσει.
Επέμεινα και τον ρώτησα αν ένοιωσε καμιά φορά απελπισμένος. Η σιωπή και το ανέκφραστο ύφος του με έκαναν να αισθανθώ άβολα. Σκέφτηκα ότι ήμουν θρασύς, με τον Aρχιεπίσκοπο μιλούσα, δεν ήταν ούτε ένας φίλος μου ούτε ένας συνομήλικος μου.
Με έβγαλε από τη δύσκολη θέση, όταν άρχισε να μου διηγείται το ακόλουθο περιστατικό:
“Κάποια στιγμή στην Αφρική, το αυτοκίνητο μας ανετράπη, εγκλωβιστήκαμε σε ένα κανάλι. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Θυμάμαι τα γένια μου που είχαν κοκκινίσει από τα αίματα. Ναι, τότε απελπίστηκα, πριν χάσω τις αισθήσεις μου, θυμάμαι να λέω, Θεέ μου γιατί μας εγκατέλειψες;
Όταν συνήλθα, κάποιος μου καθάριζε το πρόσωπο. Τα γυαλιά μου είχαν σπάσει, δεν έβλεπα, το μόνο που μπορούσα να διακρίνω ήταν ένας νεαρός άνδρας με αφρικάνικά χαρακτηριστικά. ‘Μην ανησυχείτε Θεοφιλέστατε, όλα θα πάνε καλά’ – μου είπε σε άπταιστα ελληνικά.
-Ποιος είσαι εσύ;
Είμαι ο …. (σ.σ. δεν συγκράτησα το όνομα του).”
Ο νεαρός γιατρός, είχε πάει σε σχολείο που είχε ιδρύσει ο Αναστάσιος και καθώς ήταν άριστος μαθητής τον έστειλε να σπουδάσει ιατρική στην Αθήνα. Μετά το πέρας των σπουδών γύρισε στην πατρίδα του.
Μου ολοκλήρωσε την ιστορία του συγκινημένος και την έκλεισε με το “Δε θα μας εγκαταλείψει ο θεός παιδί μου”.
Στα επτά χρόνια, επαγγελματικής συνεργασίας και στα πάνω από τριάντα γνωριμίας θα μπορούσα να γράψω δεκάδες ανάλογες ιστορίες. Επέλεξα αυτήν γιατί είναι η πρώτη που μου ήρθε στο άκουσμα της εκδημίας του.
“Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται.
Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται”».
Το πρωί της Κυριακής 26ης Ιανουαρίου, στον Ιερό Ναό του Αλύκου στη Βόρειο Ήπειρο, «ένα από τα πολλά έργα του φωτεινού αυτού ιεράρχη», τελέστηκε μνημόσυνο για τον ποιμένα τους από τον Παπα-Χρήστο, πατέρα του Λεωνίδα Παππά.
Πάνω σε ένα τραπεζάκι, στρωμένο με ένα λευκό χειροποίητο κέντημα, μπροστά στο Ιερό, οι πιστοί τοποθέτησαν μία ξύλινη κορνίζα με μία ασπρόμαυρη φωτογραφία του. Τη στερέωσαν σε μία στοίβα από βιβλία. Μπροστά από τη φωτογραφία, που πλέον για εκείνους φάνταζε εικόνισμα, ένα ταψάκι με κόλλυβα με ένα κερί αναμμένο, και αυτά φτιαγμένα και στολισμένα από τα χέρια κάποιας γυναίκας του χωριού.
Την ίδια ώρα στην Αθήνα τέθηκε το σκήνωμά του σε λαϊκό προσκύνημα στη Μητρόπολη, ενώ τελέστηκε τρισάγιο παρουσία της πολιτειακής, πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Ελλάδος.
Όσοι, όμως έζησαν τον Αναστάσιο, κατέχουν πως κατά το πέρασμά του στην άλλη όχθη, εκείνος θα διαβάζει την αφήγηση του Λεωνίδα, θα παρακολουθεί το μνημόσυνο στο Αλύκο, θα ακούει τον Φρέντη Μπελέρη με σπασμένη φωνή να θυμάται που τον είχε επισκεφθεί Δεκαπενταύγουστο του 2023 στη φυλακή. Γιατί αυτά ήταν τα δικά του παιδιά, τα δικά του πνευματοπαίδια. Γιατί αυτός ήταν ο πνευματικός τόπος του. Γι’ αυτό και επέλεξε να ταφεί στα Τίρανα, στον Καθεδρικό Ναό της Αναστάσεως, στην κρύπτη κάτω από την Αγία Τράπεζα στο Ιερό.
Θα μπορούσε ένας Αναστάσιος να λάμψει στην Ελλάδα; Την απάντηση ας δώσει ένα άλλο του τέκνο, που τον ακολούθησε επί δεκαετίες, ο αγιογράφος Χρήστος Παπανικολάου: «Εδώ στα Τίρανα οι αλήθειες βγαίνουν πιο καθαρές, χωρίς προσμίξεις, είναι κορεσμένες».
Μυρένα Σερβιτζόγλου
Σύμβουλος Επικοινωνίας, Συγγραφέας
