Σφήνες του Αφεντούλη
Απελπισμένοι χρεοφειλέτες μου, μιας κι εντός των κοινωνικών ανισοτήτων του τίτλου μια κάποια οργή των διαχρονικά αδικημένων φυσιολογικά υπολανθάνει, όσο να πείτε, κι επειδή αφότου ξέσπασε η κρίση, τα επ’ αυτής μοναδικής εμπνεύσεως δοκίμια του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, παρουσιάζουν υπεραπόδοση φασκελωμάτων, ως γνωστόν, καλού κακού δεν βάζετε τα χέρια στις άδειες τσέπες σας, πριν το άπλετο φως της στήλης πέσει επί των περιπεπλεγμένων νοημάτων της σημερινής αφήγησης;
Όχι, τίποτε άλλο, δηλαδή. Ως άνθρωποι κι εμείς οι κονδυλοφόροι, υπό την εύλογη γλωσσοφαγιά των διά της πένας μας ελεγχόμενων ισχυρών εργαζόμενοι αφενός και δεχόμενοι τα επιτίμια υμών των αναγνωστών που εκ της υπάρξεως των λαθών αυτών εντός των γραφομένων ημών αποδίδετε τις ευθύνες σ’ εμάς, εκ παραδρομής, αλλά τις αποδίδετε, απογοητευμένοι μου, αφετέρου, διόλου απίθανο να ξεχάσουμε την καλή μας ανατροφή, οπότε τι επιδιώκετε;
Ένεκα η στιγμή αδυναμίας να ανταποδώσουμε τα ίσα, με κίνδυνο το θέμα μας να μείνει ανεξερεύνητο προ των φασκελωμάτων, τι γράφω ο άνθρωπος(!), και μάλιστα σε πείσμα του μέγιστου της φιλοσοφίας, Αριστοτέλη, που από αρχαιοτάτων ετών έχει θέσει στη διάθεση των απανταχού εξοργισμένων κοτζάμ:
Ηθικά Νικομάχεια.
Κακά τα ψέματα, αναγνώστες μου. «Εύκολα μπορεί να θυμώσει κανείς. Αλλά το να θυμώσει με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό και στη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με το σωστό τρόπο δεν είναι καθόλου εύκολο» συνιστά, ο Σταγειρίτης, κι ας το έχουν υπόψη οι κήνσορες των καναλιών που, μόλις «σκάσει μύτη» προνομιακή μεταχείριση, όπως η δι’ αποφάσεως αυτών των ιδίων αύξηση των αποδοχών των διευθυνόντων τον ΑΔΜΗΕ, φέρ’ ειπείν, ή οι μετέπειτα εκπτώσεις στην εισφορά αλληλεγγύη των πολιτικών μας ή η πιο πρόσφατη παχυλή συνταξιοδότηση του ΔΕΣΦΑ, πιάνουν τους «φιλιππικούς», αδιαφορώντας αν σιμά παραμονεύει η αυτοδικία των μη προνομιούχων.
Εντάξει, δεν λέμε. Με τους αρμόδιους υπουργούς να προσπαθούν να δικαιολογήσουν από βήματος Κοινοβουλίου και σε απάντηση ερώτησης του βουλευτή πρώην υπουργού της ΝουΔου, Κώστα Σκρέκα, το «εφάπαξ νίκα» του τεχνοκράτη του ΔΕΣΦΑ, κ. Σωτήρη Νίκα, η διασκευή «εν τούτω Καρανίκα» της πασίγνωστης βυζαντινής ρήσης για τα πεπραγμένα του πρωθυπουργικού συμβούλου, κ. Νίκου Καρανίκα, στην οποία υποπέσαμε προ έτους, από «σφηνών», το θυμάστε(;), ουδεμία επιτιμητική αξία έχει πια, παραδεχόμαστε, χωρίς αυτό να σημαίνει, όμως, ότι δεν μπορούμε να ψέξουμε τα κακώς κείμενα, παραλείποντας τις προαναφερθείσες επιβλαβείς για την κοινωνία οξύτητες.
Ναι, για(!), κι αντί άλλης αποδείξεως επαναλαμβάνουμε το επ’ ευκαιρία «εν τούτω (Καρα)νίκα» και σε παράφραση, Κώστα Καρυωτάκη, πόνημα:
Οποία δυστυχία!…
Αντέστρεψαν την αρετή κι ήρθαν οι έσχατοι πρώτοι,
αμέσως πιάνουνε δουλειά σαν μεριμνήσει ο φίλος.
Και άλλοτε διόριζαν «παιδιά» πιστά τω όντι,
μα σήμερα τα «βύσματα» γίνηκαν ένας θρύλος,
πικρία εις το χείλος.
Νύχτα βαθιά. Με πνεύμα οργής έσπρωξα την κουρτίνα.
Άνοιξα τις αραχνιασμένες γρίλιες. Έρμη
πατρίς. Απ’ το παράθυρο, του άνεργου ατσίδα
είδα τη σκιά. Κι εφώναξα στριγκά στην ησυχία:
«Οποία δυστυχία!».
Αμάν! Λέξη φρικτή, στον ουρανό εγράφη.
Μέτρα μάς ετοιμάζουνε, θυσίες μελετούνε,
βγάλτε μπροστά αδέκαστους, έλεος πια, νισάφι(!),
μας πήραν πρέφα τα σκυλιά κι έντρομα αλυχτούνε.
Οι αρμόδιοι ακούνε;
Έλα μου, ντε, ακούνε, αναγνώστες μου; Δεν νομίζω!…
-Ω-
