Αποφράδα επέτειος, η σημερινή, ας όψεται ο «γύψος» της χούντας του 1967, έξω από δω και μακριά! Το θυμάστε, δημοκράτες μου;
Αν όχι, λόγω της ημέρας, οι παραδόσεις τής στήλης επιτάσσουν προβολή τής τρέχουσας επικαιρότητας στον «καθρέφτη» τής αριστοτελικής δημοκρατίας, με την απαντοχή τα «είδωλα» που θα αποτυπωθούν να (απο)δείξουν ότι μπορούμε να πορευτούμε προς το ξέφωτο, εν κοινωνία, λέμε τώρα.
Αποφράδα επέτειος, η σημερινή, ας όψεται ο «γύψος» της χούντας του 1967, έξω από δω και μακριά! Το θυμάστε, δημοκράτες μου;
Αν όχι, λόγω της ημέρας, οι παραδόσεις τής στήλης επιτάσσουν προβολή τής τρέχουσας επικαιρότητας στον «καθρέφτη» τής αριστοτελικής δημοκρατίας, με την απαντοχή τα «είδωλα» που θα αποτυπωθούν να (απο)δείξουν ότι μπορούμε να πορευτούμε προς το ξέφωτο, εν κοινωνία, λέμε τώρα.
Και λέμε τώρα, διότι ο μεταπολιτευτικός «ωχαδερφισμός» που ευθύνεται μαζί με πολλά άλλα για την αβάσταχτη λιτότητα του παρόντος καλά κρατεί, δυστυχώς, προκαλώντας τα εύλογα παράπονα του μικροσυνταξιούχου, «Μήτσου», ωρυομένου: «Ωχ, το μάτι μου!», τα καθρεφτίσματα μέσα(!), οπότε κάλλιο να χαλαρώσουμε κομματάκι, μακράν του φαύλου παρελθόντος, αναπολώντας:
Χρόνια δοξασμένα.
Ιδού, λοιπόν, ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, να προσπαθεί να ενδυναμώσει τη Δημοκρατία, μνημονεύοντας Βασίλη Λεβέντη αντίς Αριστοτέλη, χαρά στο κουράγιο του να βλέπει επί δεκαετίες την «Ένωση Κεντρώων» εκτός Βουλής μέχρι να εισέλθει θριαμβευτής τον περασμένο Σεπτέμβρη, για να μην ξεχνιόμαστε, κι όσοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν «εκδίκηση της trash TV» τον άθλο να κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο, οι άθλιοι, με το συμπάθιο κιόλας.
Τι θέλουν δηλαδή; Να τους πιάσει στο στόμα ο «Μήτσος», με κίνδυνο να προκληθεί σάλος από τα «γαλλικά» μας, ας όψεται η Ιστορία, αντικειμενική, λέει ο άλλος(!), που θέλει «τον πρώτο διάσημο ενώ τον δεύτερο άσημο», με αποτέλεσμα οι κορυφαίοι να υποτιμούν τους ουραγούς, αδικημένοι μου, εξ ου κι ο τίτλος;
Δεν νομίζω, όταν την Κυριακή, 3 του Απρίλη, ο πρόεδρος ξεφύλλισε την «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» (σ.σ. Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ανιστόρητοι!), στην εκπομπή «7 Ημέρες Ελλάδα» της Μαρίας Αναστασοπούλου, από τηλεοράσεως «ΣΚΑΪ», θέλοντας να καταδείξει πως ενώ δοξάζουμε ονομαστικά τους τρεις κορυφαίους της Φιλικής Εταιρείας αγνοούμε παντελώς τον τέταρτο.
Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον ευπατρίδη Αρκάδα, Γεώργιο Λεβέντη, μακρινό μας πρόγονο που άφησε την καλοπέραση του Κορακοβουνίου για να ηγηθεί των Φιλικών του Βουκουρεστίου, δίνοντας λαβή στον «Μήτσο» να αποκαταστήσει την «πάσα αλήθεια», που θα ‘λεγε κι ένας Τσιφόρος, απαγγέλλοντας
Εταιρεία Φιλική και Απελευθερωτική.
Σκουφάς είναι ο ιδρυτής, τα λέει με τον Ξάνθο,
έναν εμπορευάμενο, λεφτά από την Πάτμο,
που ψήνει τον αδάμαστο, Τσακάλωφ, τον Γιαννιώτη,
του Καποδίστρια γνωστό, ένθερμο πατριώτη,
κι έτσι μια μέρα βρέθηκαν στην Οδησσό οι τρεις τους,
να οργανώσουν Ένωση με μαχητές αρίστους.
Αγάς που αποτόλμησε να στύψει τον γκιαούρη,
είναι μοιραίο, ο θρασύς, να χάσει το χουζούρι,
λάβαρο σαν ανέμισε ο Γερμανός στη Λαύρα,
τα κορφοβούνια ένιωσαν της λευτεριάς την αύρα,
και να τα βλέπουνε αυτά του Σόιμπλε οι φίλοι,
«Φρίτσηδες» αδιόρθωτοι, αείποτε οργίλοι.
Διότι, αν ο Μόσχοβος δεν έφερε σεφέρι,
κι οι Έλληνες συχνά πυκνά απλώνουμε το χέρι
είναι που παραλείψαμε μορφές σαν τον Λεβέντη,
πάππου προς πάππου αδάμαστο, να χρίσουμε αφέντη,
για να βγούμε μονιασμένοι σε απάνεμη στεριά,
άδοντας αντρειωμένοι: Χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά!
«Λεύτεροι λιγούρηδες του βέτο ή φιλελεύθεροι γκιαούρηδες, σιτιζόμενοι εκ του Κουαρτέτου;» αναρωτήθηκε, η ωφελιμίστρια κυρία «Μήτσαινα», στο σημείο αυτό, με τον σύζυγο να προτείνει τρίτη λύση, αναφωνώντας: «Δημοκρατία και ξερό ψωμί, θα έλεγα, μανδάμ!» σύνθημα που ενστερνιζόμαστε ασμένως όλες και όλοι, αληθώς υποθέτουμε. Ή μήπως όχι;…
