Σφήνες του Αφεντούλη
Τώρα, όταν για το από σχεδόν οκταετίας εκτυλισσόμενο σίκουελ «Περιμένοντας την ανάπτυξη» είναι ηλίου φαεινότερο, αναγνώστες μου, πως «είτε περί κωμωδίας πρόκειται είτε περί δράματος στερούμαστε και προγράμματος» – αμφισβητεί κανείς τον μέγιστο της ασυμβίβαστης δημοσιογραφίας, Μποστ; Δεν νομίζω! – αλλά από βήματος Υπουργικού Συμβουλίου της Δευτέρας, 18 του Σεπτέμβρη, μόνη παρατήρηση τού Πρωθυπουργού στα «παιδιά» ήταν «να μην τα παρασύρει ο οίστρος των ΜΜΕ», άρα να περιορίσουν τα «πάρε – δώσε» με τα κανάλια, ως τίτλος δηλοί, μη μας πείτε ότι δεν βρήκατε την κατσάδα λίγη για να ικανοποιηθεί η δι’ αποφάσεων τους καταταλαιπωρημένη κοινωνία.
Με το συμπάθιο κιόλας, το λοιπόν, αλλά ιδού παντελώς λανθασμένη εκτίμηση, στην οποία δεν θα υποπίπτατε, αν ξέρατε από Όσκαρ Ουάιλντ, όπως ο θεατρόφιλος, χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», που καταφεύγοντας στη σοφία Όσκαρ «υπάρχει ένα μόνο πράγμα χειρότερο από το να μιλάνε για σένα κι αυτό είναι να μη μιλάνε για σένα» θεώρησε υπέρ του δέοντος αυστηρές τις νουθεσίες, διαφωνεί κανείς;
Κουμπωμένους σας κόβουμε, οπότε προς κατάδειξη του μεγέθους των επιτιμίων, ανεβάζουμε στροφές, παραθέτοντας την κάτωθι διασκευή παλαιότερης επιτυχίας του λαϊκού πενταγράμμου:
Αποτιμήσεις στις επικρίσεις.
Οι φιμωμένοι σφίγγουν τα δόντια, / πνίγουν τα λόγια, μην ακουστούν / και οι καημένοι σείουν Μνημόνια, / διαμαρτύρονται γιατί πονούν.
Τους φιμωμένους / και τους καημένους, / Θεσμών οι «κόφτες» / έχουν δεμένους.
Οι φιμωμένοι μες στο λυγμό τους / να βρούνε πάνελ δίνουν ευχή / και οι καημένοι το σπαραγμό τους / κάνουν να μοιάζει με προσευχή.
Τους φιμωμένους / και τους καημένους, / Θεσμών οι «κόφτες» / έχουν δεμένους,
και η πονόψυχη σύζυγος, κυρία «Μήτσαινα», να μην προσπαθεί να βάλει σε παρένθεση τους τόσους λυγμούς και σπαραγμούς για να φανεί το πόνημα χλιαρό, ώστε μετά ταύτα να αναθερμάνει την πρωθυπουργική κατσάδα, εμπλέκοντας στην όλη ιστορία και την αφεντιά μας, αναληθώς διερωτώμενη: «Αν δεν απασχολούν την επικαιρότητα πολιτικοί, να δω τι θα τσαμπουνάτε οι στιχουργοί».
Διότι, με τη στήλη του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, να διακρίνεται στα πρωτοποριακά, απουσία των ερωτωμένων, ιντερβιού, χάρη στο τάλαντο να γράφουμε τις απαντήσεις μόνοι, μας είναι πανεύκολο να μεταδώσουμε ενδεικτικές απολογίες των επιπληγμένων, καλώντας τον θεατρόφιλο να τη δει υπουργός, αναφέρων, ως άλλος Βίρβος – πρώτη εκτέλεση Πάνος Γαβαλάς:
Μέμψου κι άσε με…
Αλέξη, άσε με το κουβέρνο να προβάλλω,
μέμψου κι άσε με σ’ αντιπάλους να τα «ψάλλω»,
και μη νοιάζεσαι τι λογίζεται η κάλπη,
μέμψου κι άσε με, η φωνή μου να σε θάλπει.
Στην αριστερή φωνή που σε στήριξε πολύ,
ρίξε μ’ απονιά αυστηρότατη μομφή.
Δίνεις εντολή την Τι-Βι ν’ αφήσουμε,
απ’ τις εκπομπές να αποχωρήσουμε,
στο γραφείο κλείνομαι, αφού το εντέλλεσαι,
μέμψου κι άσε με, μη μου παραστέκεσαι.
Για χατίρι σου στα κανάλια ξιφουλκώ,
πόσο παίδεμα να εναντιολογώ,
τώρα δώσε μου τέτοια πίκρα να την πιω,
μέμψου κι άσε με το κουβέρνο να εξυμνώ.
Στην αριστερή φωνή που σε στήριξε πολύ,
κάνε πως προσάπτεις αυστηρότατη μομφή,
κι όσο για τη συμμόρφωση των υπουργών προς «τας υποδείξεις», αναγνώστες μου;
Το νου σας στη μικρή οθόνη και τα πολιτικά πάνελ θα δείξουν, ή μήπως όχι;…
-Ω-
