Γράφει η Άσπα Κοροσίδου
Εν όψει «εορταστικής περιόδου», αναρωτιέμαι περισσότερο απ’ ότι συνήθως. Συγχρονίζω τα αίτια και τις συνέπειες, τα όρια και τις ευθύνες των πράξεών μου. Τα σημειώνω πρόχειρα και τα παρατηρώ. Ένα κείμενο τελικά απαντά, αρκεί να ξέρεις να το ρωτήσεις! Το Πάσχα δε, ως υπερκείμενο – χωρίς αυτό να δηλώνεται ρητά- επιτρέπει στον καθένα να αισθανθεί μια πνευματική ανάσταση. Σ’ έναν κόσμο κάπως κομματιασμένο, δεν είναι μόνο η πολιτική που γίνεται δύσκολη και συχνά οδηγείται σε αδιέξοδο αλλά και η λύτρωση των ανθρώπων. Θεωρούμε φυσικό επακόλουθο την ανάσταση του Μεγάλου Σαββάτου και τη χαρά που συνοδεύει την Κυριακή του Πάσχα. Κι αν τελικά είναι δεδομένη, γιατί περιμένουμε με τόση αγωνία αυτές τις μέρες; Σίγουρα ξέρουμε όλοι την απάντηση, αλλά το νόημα δεν κρύβεται εκεί.
Στη διάρκεια ενός χρόνου, περιμένουμε να περάσουν οι Απόκριες για να έρθει το Πάσχα, το Καλοκαίρι, τα Χριστούγεννα, ο νέος χρόνος κι έχουμε χάσει κάπως τον παλιό! Χρησιμοποιούμε ισχνές δικαιολογίες στην προσπάθειά μας να απαλλαχτούμε από την ευθύνη. Κάνουμε μια βουρκωμένη αυτοκριτική. Ήταν πολλά τα λάθη, ψιθυρίζουμε. Όμως, βασισμένη στην κινέζικη φιλοσοφία περί κατανόησης της αλλαγής, πιστεύω πως για να μιλήσει κανείς για λάθη, πρέπει πρώτα να ορίσει το σωστό. Και πώς ορίζεται το σωστό όταν τα πάντα αλλάζουν; Το άτομο αυτόματα οδηγείται σε υπέρβαση των μέχρι τώρα περιορισμών του. Υπέρβαση πολλές φορές προκαλεί και η σύγχυση. Νιώθει κανείς ότι ελέγχεται ο ψυχισμός, οι πράξεις και η κοινωνικότητά του και έτσι αποπροσανατολίζεται.
Σ’ έναν κόσμο γεμάτο αποτυχημένες επιτυχίες, αποδεσμεύομαι από το αντικείμενο και αναζητώ μια ανάσταση. Η ήδη «προγραμματισμένη» στηρίζεται τόσο στην κατανάλωση που φοβάμαι μήπως δε μπορεί να καταναλωθεί πια…
Αιωνιόγραφο: Καλή Ανάσταση!
Άσπα Κοροσίδου
Φοιτήτρια παιδαγωγικού τμήματος του ΑΠΘ
