Γράφει ο Κώστας Δαλακιουρίδης
Συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε αιώνιοι στη Γη. Κι όμως δίπλα μας ένα σωρό «φεύγουν». Αλλά αν δεν είναι πολύ δίπλα μας, ούτε και μας νοιάζει.
– Ήταν η ώρα του να φύγει!
– Άλλος τα κανονίζει.
– Ήταν γραφτό του!
Ναι ήταν γραφτό να κάνουν μπάρ ένα προπολεμικό κτίσμα στην Κω για να βρέξει πέτρες και να χαθούν ζωές. Ήταν γραφτό να κάνουν πιλοτές χωρίς τοιχώματα για να πέσουν τα πατώματα στο έδαφος. Ήταν γραφτό στη Βρετανία να βάλουν εύφλεκτα θερμομονωτικά υλικά για να καούν οι ένοικοι. Ήταν γραφτό για μια ομάδα παιδιών να γυρνά ξημερώματα από διασκέδαση και να πέφτει σε γκρεμό.
Γίναμε μοιρολάτρες και μετά κατηγορούμε τους μουσουλμάνους που λεν «κισμέτ, θέλημα του Αλλάχ» και συνεχίζουν τη ζωή τους. Το βρήκαμε τώρα, για όλα φταίει η κακιά ώρα και ποτέ εμείς.
Φυσικά υπάρχουν και απρόοπτα και κακοτυχίες. Μια ψίχα ψωμιού μπορεί να σε στείλει στον άλλο κόσμο. Ένα στραβοπάτημα, ένα δίτροχο κόντρα σε μονόδρομο, ένα κοντό κάγκελο στο μπαλκόνι και βλέπεις τα ραδίκια ανάποδα. Κι όμως κι αυτά μπορούν να προβλεφθούν αν είναι κανείς προσεκτικός. Αλλά με τόσα βάσανα στο κεφάλι τι προσοχή να δώσεις;
Φυσικά η αβεβαιότητα είναι συνυφασμένη με τη ζωή μας. Γι’ αυτό οι παλιοί έλεγαν όταν προγραμμάτιζαν «Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος». Εμείς με την πρόοδο στην ιατρική και την πρόβλεψη του καιρού νομίζουμε ότι ελέγχουμε τα πράγματα. Κι όμως μια μπόρα κι ένα ρέμα που φουσκώνει απότομα κι ο έλεγχος μας πάει στη θάλασσα.
Όλα αυτά γράφονται γιατί έχουμε την εντύπωση ότι βαδίζουμε λάθος ιδίως στη χώρα μας που είμαστε ατομιστές. Αυτό το άτιμο το εγώ φουσκώνει σαν παγώνι και νομίζουμε ότι κάποιοι είμαστε και ότι μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Τα μεγάλα προγράμματα θέλουν συνεργασίες με ομάδες που μπορούν να αναπληρώσουν ένα κενό και τότε αυτό δεν θα φαίνεται τόσο μεγάλο.
Οι παλιές οικογένειες ήταν πολυπληθείς (παππούς –γιαγιά, παιδιά κι εγγόνια) κι ένας θάνατος όσο οδυνηρός να ήταν ξεπερνιόταν. Στις σημερινές μικρές οικογένειες τα πράγματα είναι σκούρα. Τα πάντα είναι υπό αίρεση που λεν κι οι νομικοί. Άλλα προγραμματίζεις, άλλα σου έρχονται. Κι επί πλέον είσαι ευάλωτος στα καμώματα των κυβερνώντων και της γραφειοκρατίας.
Στα χωριά τα μεγάλα σόγια είχαν προσβάσεις σε κάθε μορφή κυβέρνησης κι επειδή είχαν διάφορες πηγές εισοδημάτων η συγγενική αλληλεγγύη βοηθούσε να ξεπεραστούν οι δύσκολες ώρες. Βέβαια τότε είχαν πρωτογενή παραγωγή και δεν τους ένοιαζε. Εξάλλου δεν ήταν καλομαθημένοι.
Όμως το κυριότερο είναι ότι δεν ένιωθαν απομονωμένοι. Και μπορεί στη χώρα μας να υπάρχει ακόμα η κοινωνική αλληλεγγύη, όμως στη σύγχρονη Δύση η καταθλιπτική μοναξιά είναι ο κανόνας. Οι γενεές έχουν απομακρυνθεί, με τους παππούδες στο περιθώριο, όπου θα πάν σε λίγο οι σημερινοί ώριμοι και λίγο αργότερα οι νεότεροι. Το απρόσωπο περιθώριο είναι εκείνο που καταναλώνει τους ανθρώπους αφού η καπιταλιστική κοινωνία τους έχει ξεζουμίσει. Ο άνθρωπος έγινε ακόμα ένα προϊόν. Αλλά είναι το μοναδικό που καταναλώνει τον εαυτό του και παθαίνει ότι ένα φίδι που δαγκώνει την ουρά του.
Κώστας Δαλακιουρίδης
