Καλλιτέχνης με μακρά πορεία, με εμπειρίες μοναδικές, διέτρεξε τον κόσμο δίπλα στο μεγάλο Θεοδωράκη και άλλους, μίλησε για τη διαδρομή της από τη γαλλική φιλολογία στο μουσικό στερέωμα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, αλλά και του Θεάτρου, τη δημιουργία του Συλλόγου Φίλων Φιλαρμονικής στο Μακρύγιαλο, που είναι το καμάρι της, και τη συγκίνηση που ένοιωσε όταν νέα παιδιά ήλθαν να τη συγχαρούν.
Άνθρωπος δημιουργικός καλλιτέχνης πολύμορφος, ταξιδεύει στην Ευρώπη του πολιτισμού, και έχει ιδέες για τον πολιτισμό στην Πιερία
Η συνέντευξη (στη Ζέτα Μπαραλιάκου)
- Πώς από την Γαλλική Φιλολογία πήγατε στο θέατρο και τη μουσική υπάρχει κάποια σύνδεση ανάμεσα σε αυτά τα δύο αντικείμενα;
Όπως είναι γνωστό στον τόπο μας η τέχνη είχε πάντα έναν δευτερεύοντα ρόλο. Όταν θέλουν τα παιδιά και λένε μαμά θέλω να γίνω ηθοποιός θέλω να γίνω τραγουδίστρια, δεν αντιμετωπίζεται με τόση ενθάρρυνση και κατά τον ίδιο τρόπο συνέβη και με εμένα. Το παιδί θα πεινάσει άρα πρέπει να το σπρώξουμε σε κάτι διαφορετικό, όχι θα περάσεις πανεπιστήμιο και αν θέλεις κάνε και το χόμπι σου. Κατά τον ίδιο τρόπο από νωρίς έκανα το χόμπι μου. Ξεκίνησα εδώ από 18 χρονών και άρχισα αμέσως να βγάζω χρήματα, και εκεί πάνω πάτησα. Αγαπημένοι μου γονείς εγώ μπορώ να βγάζω χρήματα, αλλά θα σας κάνω την χάρη να περάσω στο πανεπιστήμιο το οποίο το κάνω χόμπι. Σπούδασα στη Θεσσαλονίκη Γαλλική Φιλολογία όμως παράλληλα πήρα πτυχίο σε κιθάρα και τραγούδι και ήθελα να κάνω και θέατρο και πέρασα στην Δραματική Σχολή. Δίδασκα κιθάρα οπότε έβγαζα και κάποια χρήματα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με την Γαλλική Φιλολογία απλώς κάποια στιγμή μου ζήτησαν να διδάξω μουσική στα Γαλλικά στο lycée στη Θεσσαλονίκη
- Οπότε από την παιδική ηλικία είχατε το μικρόβιο με τις τέχνες;
Ναι από 10 χρονών είχα μια ψεύτικη κιθάρα και έπαιζα. Υπήρχε ένα γονίδιο που εγώ το αποδίδω στην καταγωγή μου από τον Πόντο και την Σμύρνη γιατί αυτοί οι άνθρωποι εκεί πέρα πάντα τραγουδούσαν και οι Πόντιοι και οι Σμυρνιοί.
- Ανάμεσα στο τραγούδι και στο θέατρο τι θα επιλέγατε;
Αμφιταλαντεύομαι πολλές φορές όταν έχω συναυλίες εδώ και εκεί σκέφτομαι να έκανα και θέατρο, τώρα μου έχει λείψει. Το μουσικό θέατρο ήταν η απάντηση και υπήρχε δεύτερη σκηνή της Λυρικής. Λειτούργησε 10 χρόνια αλλά δυστυχώς έκλεισε και ήταν μεγάλο ατόπημα. Να σου πω ένα παράδειγμα τώρα τελευταία ασχολήθηκα αρκετά με το τραγουδιστικό κομμάτι και μου έλειψε το θέατρο, αμέσως πήρα τηλέφωνο μια φίλη μου και της είπα τον χειμώνα κάτι πρέπει να κάνουμε, βρήκα ένα έργο να παίξουμε, οπότε τον χειμώνα μπορεί να κάνω κάτι θεατρικό αλλά δεν θέλω να μαρτυρήσω τον τίτλο της παράστασης…
- Έχετε εργαστεί και στην Λυρική Σκηνή;
Έχω εργαστεί 10 χρόνια
- Ποια ήταν η εμπειρία σας;
Οι εμπειρίες ήταν καταπληκτικές, ότι ωραιότερο έχω κάνει στη ζωή μου. Βέβαια οι καταπληκτικές εμπειρίες έχουν και αρνητικά πράγματα διότι είναι ένας οργανισμός ανταγωνιστικός. Αν και είναι μοναδική στην Ελλάδα , χρειάζεται να είναι μέσα εκεί κάποιος πολύ ικανός, πολύ τέλειος, πολύ σπουδαίος, για να υπάρχει, οπότε υπό αυτή την έννοια ένιωθα πολύ στρεσαρισμένη, δηλαδή και με ένα απλό στραβοκοίταγμα νόμιζες ότι θα σε απολύσουν γιατί κάτι δεν έκανες καλά. Αλλά υπάρχει και το bullying που δέχονται πολλοί άνθρωποι και εγώ το ένιωσα αυτό, και ειδικά κάποιοι από εμάς που προερχόμαστε από χωριό. Με έκαναν να το πιστέψω, παρ’ ότι αγαπώ την Θεσσαλονίκη. Έχω πάει στην Αθήνα και έχω πει ότι είμαι από την Θεσσαλονίκη και μου είπαν εσείς είστε σπουδαίοι. Αλλά στην Θεσσαλονίκη έχουν τις παρέες τους. Παρ’ όλα αυτά έκανα έργο σπουδαίο πληρώθηκα καλά, είχα πρωταγωνιστικούς ρόλους και δευτεροαγωνιστικούς, έγραψαν για εμένα πολύ σπουδαία πράγματα, η Ελευθεροτυπία μου έχει κάνει αφιερώματα γιατί έκανα συναυλίες και εκτός Λυρικής, είχα πολλούς θαυμαστές, ικανοποιήθηκα ως καλλιτέχνης.
- Που βρίσκεστε την συγκεκριμένη χρονική στιγμή με τι ασχολείστε;
Όταν έκλεισαν τα θέατρα αναγκάστηκα να κάνω οντισιόν για μια θέση στα μουσικά ωδεία του Δήμου Αθηναίων και στην μουσική χορωδία του Δήμου Αθηναίων που είναι η καλύτερη χορωδία της χώρας και ανήκω στο δυναμικό.
- Οπότε ζείτε μόνιμα στην Αθήνα;
Είμαι μεταξύ Αθήνας και εξωτερικού. Άνοιξα έναν δρόμο γιατί στο Δήμο υπήρξαν πολλές διχόνοιες, και μετά από καιρό εμείς όλοι απολυθήκαμε. Και έτσι έφυγα στο εξωτερικό. Πράγμα πολύ καλό γιατί άνοιξα μια πόρτα εκεί και πηγαίνω πολύ συχνά για να κάνω συναυλίες (Βρυξέλλες, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία).
Μετά από δικαστική διαμάχη για την απόλυση η οποία κρίθηκε παράνομη και κερδίσαμε, επαναπροσληφθήκαμε και συνεχίσαμε να είμαστε εκεί. Αλλά είμαι μεταξύ Αθήνας και Ευρώπης και πιστεύω πως η Ευρώπη είναι μεγαλύτερο κέντρο πολιτισμού και από την Αμερική. Είναι παράξενο διότι παλαιότερα όπως είπα και στην συναυλία μου, πολύ μεγάλες τραγουδίστριες Εσκενάζυ, Παπαγκίγκα και άλλοι πήγαιναν στην Αμερική. Αλλά πλέον όποιος θέλει να κάνει καριέρα μουσική πηγαίνει στην Ευρώπη. Εγώ πήγα στην Αμερική το 1994 με τον Μ.Θεοδωράκη και την χορωδία της ΕΡΤ και της Μακεδονίας που έφτιαξε εκείνος και ήταν μια μεγάλη περιοδεία σε 10 πόλεις. Και είχε τεράστια επιτυχία. Έρχονταν Έλληνες και Αμερικάνοι και έκλαιγαν από συγκίνηση.
- Εκτός από τον Μίκη Θεοδωράκη υπάρχουν κάποια άλλα μεγάλα ονόματα που έχετε συνεργαστεί;
Στον τομέα της μουσικής έχω συνεργαστεί με τον Γιώργο Κατσαρό, συνεργαστήκαμε στην Λυρική σκηνή αλλά μου έδωσε και δύο πολύ ωραίες συμμετοχές στην Ρωμαϊκή αγορά .Είναι εξαιρετικός μαέστρος και σαξοφωνίστας. Είχα την χαρά να συνεργαστώ και με μεγάλους ηθοποιούς όπως ο Γιώργος Μούτσιος , τραγούδησα ένα τραγούδι που τραγουδούσε και εκείνος στην Οπερέτα. Με την Άννα Φόνσου με τον Γιώργο Παπαζήση, με την Μάρθα Καραγιάννη. Την Μάρθα Καραγιάννη αντικατέστησα το 2004 στο» κορίτσι της γειτονιάς» και έκανα την Αντζουλίνα που έκανε εκείνη και πήρα τρομερά εύσημα όταν η ίδια μπήκε μέσα στο καμαρίνι. Μέσα σε δύο μέρες έπρεπε να μάθω τον ρόλο εκείνο. Συνεργάστηκα με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, ήταν αυτός που άκουσε τα τραγούδι μου πριν βγούνε, Τραγουδήσαμε μαζί στην Κολωνία. Στην Αμερική με τον Μ. Μητσιά και την Μ.Φαραντούρη. Σε κάποια συναυλία με την Γλυκερία και τον Λέκα.
Η πιο σπουδαία συνεργασία μου όμως ήταν με τον Εχτάρ Ντεμίρ. Έμαθα πολλά από εκείνον. Αγάπη για κάτι που εμείς δεν το έχουμε τόσο. Να το πιστεύουμε και να το αναπαράγουμε σωστά. Τα Σμυρναίικα. Ο Αμανές δεν είναι Τουρκικό είδος είναι Βυζαντινό μέλος. Ο Αμανές στηρίζεται στο Βυζάντιο στην Βυζαντινή μουσική, στους Έλληνες του Βυζαντίου και έγινε μια σύζευξη με τους Τούρκους που το εξέλιξαν μετά σε θρησκευτικό. Ενώ εμείς το κακοποιήσαμε και το κάναμε ¨σκυλάδικο¨ το κάναμε κακόγουστο δεν είναι λαϊκό ή ρεμπέτικο.
- Ποια τα συναισθήματα τας όταν βρεθήκατε και πάλι στην Πύδνα, στον Μακρύγιαλο για να τραγουδήσετε;
Είχα χρόνια να τραγουδήσω εκεί, γιατί εκεί μεν κάνω έργο, έφτιαξα την φιλαρμονική που είναι από τα καλύτερα μου πτυχία. Πώς να σου πω έχω 5 πτυχία αλλά το ότι κατάφερα να κάνω την φιλαρμονική ορχήστρα στο χωριό μου και έχει τώρα 22 χρόνια, είναι το τέλειο. Έκανα το 2018 ένα σύλλογο Φίλων Φιλαρμονικής που είμαι πρόεδρος και μαζεύουμε χρήματα για να παίρνουμε όργανα μουσικής και ότι χρειάζεται χωρίς να περιμένουμε τον Δήμο. Οπότε τώρα που μου ζητήθηκε να τραγουδήσω για το project για τα 100 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης για εμένα ήταν πολύ σημαντικό, γέμισε η ψυχή μου περηφάνια, γιατί με ενδιαφέρει να κάνω πολιτισμό για να θυμόμαστε πάντα αυτούς που έφυγαν άδικα και να τους τιμάμε και να προσφέρουμε στην πατρίδα μας. Και ήταν πολύ συγκινητικό για τον κόσμο, ειδικά νέα παιδιά που ήρθαν μου είπαν συγκινηθήκαμε.
- Για το μέλλον σχεδιάζετε κάτι;
Η αλήθεια είναι ότι μας δυσκόλεψε πολύ η κατάσταση με την πανδημία και πήγε να μας καθηλώσει σε μια απραξία. Όσοι δεν το αφήσαμε βγήκαμε κερδισμένοι γιατί όλο αυτό το κλείσιμο το χρησιμοποίησα για να γράψω ένα παραμύθι για παιδιά και μεγάλους, γιατί είμαι και συγγραφέας, και το δημοσίευσα στο internet και πήγε πολύ καλά, έκανα πολλούς πίνακες γιατί είμαι και ζωγράφος. Αγαπώ πολύ την τέχνη. Φουλ ζωγραφική, φουλ μουσική, φουλ όλα. Και χάρηκα που μου έγραφαν παίρνουμε κουράγιο από εσένα.
Υ.Γ. Θέλω να σημειώσω με την ευκαιρία ότι αυτό που γίνεται με τα Φεστιβάλ δεν προάγει τον Πολιτισμό. Γιατί απλώς οι χώροι υπενοικιάζονται, για τους διάφορους καλλιτέχνες και τους μάνατζερ που τους προωθούν. Οπότε παίρνουν το Δίον και κάνουν την παράσταση τους.
Ζέτα Μπαραλιάκου
