Η Χριστίνα Μόσχη γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2002. Φοιτήτρια της Ιατρικής Σχολής στην Λάρισα, από μικρή αγάπησε τον αθλητισμό.
Όμως εκείνο που κέρδισε την καρδιά της ήταν η σκοποβολή. Αγωνίζεται στα 10 μέτρα με αεροβόλο πιστόλι υπό την καθοδήγηση του προπονητή της Τάσου Κορακάκη από το 2021. Φέτος βρίσκεται στον Σκοπευτικό Όμιλο Ωρίων Θεσσαλονίκης.
Το Ολύμπιο Βήμα μίλησε με την Χριστίνα Μόσχη και έθεσε τα εξής ερωτήματα
Ήθελες από μικρή να σπουδάσεις Ιατρική;
«Ναι ήταν κάτι που ήθελα από μικρή. Όμως ύστερα από παρότρυνση της οικογένειας μου για το γεγονός πως είναι μια απαιτητική σχολή, σκέφτηκα πως θα έπρεπε να επιλέξω κάτι πιο «βατό». Αλλά όταν είδα πως έγραψα καλά, επέλεξα να το κυνηγήσω, εφόσον ήταν κάτι που ήθελα από πάντα και έτσι επέλεξα την ιατρική».
Είναι μια ομολογουμένως δύσκολη και απαιτητική σχολή. Με πολλά υποχρεωτικά μαθήματα και εργαστήρια. Πώς καταφέρνεις να συνδυάσεις τα μαθήματα με τον αθλητισμό;
«Έχει όντως πολλές κλινικές και πολλά εργαστήρια. Το πρώτο έτος πέρασε πολύ εύκολα λόγο της πανδημίας, επειδή ήμασταν κλεισμένοι, ήμουν σχολή, προπονήσεις. Μετά που επιστρέψαμε στους κανονικούς ρυθμούς, μου ήταν δύσκολο να τα συνδυάσω. Λίγες ώρες ύπνου, δεν έβγαινα έξω, μέχρι να καταφέρω να βρω τα πατήματα μου. Φέτος θεωρώ πως βρήκα την χρυσή τομή και την ισορροπία ανάμεσα στα δύο. Όπου για διάφορους λόγους δεν έκανα πολλές προπονήσεις, αφιερώθηκα στην σχολή και έκανα όποτε μου το επέτρεπε το πρόγραμμα μου προπονήσεις. Έτσι συνδυάστηκαν ομοιόμορφα και τα δύο».
Τα περισσότερα παιδιά επιλέγουν αθλήματα όπως: μπάσκετ, ποδόσφαιρο, βόλεϊ κ.α. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να επιλέξεις την σκοποβολή;
«Η αλήθεια είναι πως είχα ξεκινήσει με μπάσκετ, το οποίο λάτρευα. Όταν σταμάτησα πήγα στίβο, βόλεϊ, γενικά πέρασα από πολλά αθλήματα. Μέχρι που ανακάλυψα ότι υπάρχει σκοπευτήριο στην Κατερίνη και πήγα μια φορά για να δω πως είναι και το ερωτεύτηκα».
Πόσες ώρες την ημέρα αφιερώνεις στις προπονήσεις; Είναι απαιτητικές;
«Οι προπονήσεις σε αυτό το επίπεδο είναι αρκετά απαιτητικές. Δηλαδή θέλει τουλάχιστον τρείς ώρες μέσα στο σκοπευτήριο κάθε μέρα. Όπου κάνουμε ορισμένες ασκήσεις συγκέντρωσης, πέρα από τις ασκήσεις στον στόχο. Εκτός από αυτό όμως χρειάζεται και γυμναστήριο, για την ενδυνάμωση του κορμού και γενικά όλου του σώματος. Καθώς είναι ένα καταπονητικό άθλημα».
Η γυμναστική είναι αερόβια ή βάρη;
«Είναι ένας συνδυασμός. Η αερόβια γυμναστική βοηθάει στο να μαθαίνεις να ελέγχεις την αναπνοή και τους παλμούς σου κάτι που το χρειαζόμαστε. Ενώ βελτιώνει την φυσική κατάσταση. Τα βάρη βοηθούν στην ενδυνάμωση όλου του σώματος».
Πότε ήταν η πρώτη φορά που πήρες μέρος σε μεγάλη διοργάνωση. Ποια ήταν τα συναισθήματα σου;
«Ο πρώτος μου μεγάλος αγώνας ήταν μόλις μπήκα στην Εθνική Ελλάδος. Σε ένα Διεθνές meeting στην Γερμανία τον Ιανουάριο του 2019. Όπου είχα καταρρίψει πάλι το Πανελλήνιο ρεκόρ στην κατηγορία νεανίδων και κατάφερα να κερδίσω την τέταρτη θέση. Αλλά ήμουν πρωτάρα και ήταν και πρωτόγνωρο για εμένα. Ότι μπορώ να κάνω τόσο μεγάλα σκορ. Και να αγωνίζομαι πλάι σε διεθνή ονόματα. Τα αισθήματα εκείνη την ώρα είναι μπερδεμένα. Χαίρεσαι, αγχώνεσαι είναι πολύ περίεργο».
Όταν έφτασες στην Εσθονία για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις;
«Όταν πήγα στην Εσθονία ήμουν απροπόνητη για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Ωστόσο είχα πάει στην Δράμα με τον προπονητή μου τον Τάσο Κορακάκη. Και κάναμε εντατικές προπονήσεις για να πάω όσο το δυνατόν πιο προετοιμασμένη. Έτσι πήγα με άνεση, ότι εντάξει δεν έχω κάνει πολλές προπονήσεις, ώστε να μπορέσω να υποστηρίξω ένα μεγάλο νούμερο. Αλλά είμαι καλά ψυχολογικά και σωματικά για να κάνω το καλύτερο δυνατό. Το οποίο βγήκε. Σε αυτό το νούμερο κυμαινόμουν στις προπονήσεις μου. Επομένως όλα ήταν στο πως θα διαχειριζόμουν τον αγώνα. Εννοείται πως είχα άγχος, όλοι οι αθλητές έχουν. Θεωρώ πως το διαχειρίστηκα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και φάνηκε στο αποτέλεσμα. Μπήκα για πρώτη φορά στον τελικό σαν γυναίκα και κέρδισα την 4η θέση μαζί με την ολυμπιακή πρόκριση».
Πώς αισθάνθηκες την στιγμή που συνειδητοποίησες ότι εξασφαλίζεις μια θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού το 2024;
«Αυτό φάνηκε και στα βίντεο. Στην αρχή που μου το είπε η Άννα Κορακάκη, δεν το πίστεψα. Γιατί περίμενα να το ακούσω και επίσημα. Είχα ενθουσιαστεί στην ιδέα, ότι όντως τα καταφέραμε. Μόλις έγινε η επίσημη ανακοίνωση, είχα δύο σκέψεις. Η μια ήταν να τρέξω σε όλο το γήπεδο και να φωνάζω από χαρά. Και η δεύτερη πως πρέπει να μείνω συγκεντρωμένη και να τελειώσω των αγώνα και να πάρω και κανένα μετάλλιο».
