Τα πράγματα στην ανθρώπινη ιστορία εξελίχθηκαν όπως τα προείπε. Δεν διχάστηκε μονάχα αυτή σε πριν και μετά απ’ Αυτόν εποχή διχάστηκαν και οι άνθρωποι παίρνοντας θέση μ’ Αυτόν ή εναντίον Του. Σπάνια θα βρούμε κάποιον να ισχυρίζεται ότι δεν τοποθετήθηκε σε σχέση με τον Ιησού. Κι αν νομίζει πως μ’ αυτόν τον τρόπο “σνομπάρει” το Πρόσωπο για να κερδίσει εντυπώσεις χάνει παρά κερδίζει, καθώς δεν γίνεται πιστευτός. Ο Χριστός ως σήμερα υμνείται και ευλογείται ή λοιδορείται και βλασφημείται, όπως ακριβώς και τότε στην Παλαιστίνη.
Τί άραγε να συνετέλεσε ώστε ο φάκελος της υπόθεσης Ιησούς να παραμένει ακόμη ανοικτός; Οι της αρνητικής κριτικής έχουν γράψει τόμους ολόκληρους με επιχειρήματα κατά της Αναστάσεώς Του. Έγραψαν για τον μύθο που έπλασαν οι μαθητές, αυτοί οι αφελείς και αλαφροΐσκιωτοι από τη Γαλιλαία, με μυαλό σαλεμένο από τη λύπη του χωρισμού!
Κι αδιαφόρησαν για το ότι το σενάριο αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα κείμενα των Ευαγγελίων, που εμφανίζουν τους μαθητές δύσπιστους. Αδιαφόρησαν για το ότι αυτοί οι λίγοι «αφελείς» έχοντας να αντιπαλέψουν με τη σιδηρόφρακτη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και το ιουδαϊκό κατεστημένο εξήλθαν θριαμβευτές μέσα σε τρείς αιώνες!
Αδιαφόρησαν που στο συναξάρι πλάι στον μάρτυρα της ημέρας έχουμε κι άλλους μάρτυρες, το δήμιο και τους στρατιώτες της συνοδείας. Αδιαφόρησαν που η νέα πίστη δεν ήταν μονάχα στήριγμα των καταφρονεμένων, που εύρισκαν σ’ αυτήν παρηγοριά για απόλαυση σε μια άλλη ζωή, αλλά και πολλών άλλων που αισθάνονταν βαρύ το υπαρξιακό κενό του ειδωλολατρικού κόσμου. (Η οικογένεια του καίσαρα έχει μάρτυρες λίγο μετά το 50 μ.Χ. ενώ μόλις στην καμπή του αιώνα έχουμε μάρτυρα κόρη αυτοκράτορα, τη Δροσίδα του Τραϊανού).
Και συνεχίζουν να αδιαφορούν που η πατρίδα μας έχει σε κάθε γωνιά της τον νεομάρτυρα κατά την μακρόχρονη τουρκική κατοχή, αυτόν που αν δεχόταν και μόνο ψευδώς να αρνηθεί το μύθο (όπως κάποιοι «κρυπτοχριστιανοί») θα απολάμβανε όλες τις τιμές και τα αξιώματα που επιφύλασσαν στους αρνησίθρησκους οι Οθωμανοί κατακτητές, που δυναμώθηκαν δημογραφικά χάρη στις μεταστροφές δια βίας ή από οικονομικό συμφέρον, ολιγοπιστία και κάμψη του φρονήματος!
Και αδιαφορούν για ότι θα μπορούσαν να αποφύγουν τον θάνατο πολλοί νεομάρτυρες της Ρωσίας υπό το κομμουνιστικό καθεστώς, αν εντάσσονταν στην «ελεύθερη εκκλησία» υποχείριο του συστήματος εξουσίας. Αυτοί όμως στάθηκαν ακλόνητοι στην αθεϊστική λαίλαπα με αποτέλεσμα να υποστούν ψυχοθεραπεία (τί τραγικό από ανθρώπους που αρνούνταν την ύπαρξη ψυχής!) σε θεραπευτήρια και σε στρατόπεδα καταναγκαστικών έργων!
Ας σημειώσουμε ότι η μεγάλη Σοβιετική εγκυκλοπαίδεια έφθασε σε ορισμένες εκδόσεις της να γράψει ότι ο Χριστός δεν υπήρξε ιστορικό πρόσωπο. Θα επιβίωναν εκατοντάδες χιλιάδες ορθόδοξοι Σέρβοι, κατά τον 20ο αιώνα, αν προσκυνούσαν και μόνο τον αφέντη πάπα του κακέκτυπου χριστιανισμού, που βαρύνεται με τη φρικτή «Ιερή εξέταση» και διακρίθηκε για το φρόνημα κοσμικής ισχύος υπό το φεουδαρχικό καθεστώς και για τη δίψα της οικονομικής δυνάμεως ως επιχειρηματίας μέχρι σήμερα!
Όλοι οι μάρτυρες ακολούθησαν τη διδασκαλία Εκείνου που δίδαξε ότι προϋπόθεση της Ανάστασης είναι απαραιτήτως η σταύρωση. Εκείνου που υπήρξε όντως ταπεινός και δεν ένιψε τους πόδες των μαθητών του ενώπιον συσκευών εικονοληψίας. Εκείνου που μας άφησε απαράμιλλο μάθημα τρόπου άσκησης εξουσίας.
Πολλοί από εκείνους που δεν υποφέρουν τον «μύθο» αισθάνονται την ανάγκη να πλάσουν τον δικό τους μύθο. Βλέποντας τον Χριστό υψωμένο πάνω στο σταυρό για μας, θεωρούν το θέαμα ανυπόφορο. Θέλουν να τον κατεβάσουν στο δικό μας επίπεδο. Να τον δουν γεμάτο ανθρώπινα πάθη και μικρότητες, ίσο προς ίσο με μας. Να πάψει να μας προκαλεί με το ερώτημα: «Τίς ελέγχει με περί αμαρτίας;» Και καθώς μέσα στη σύγχυση των εποχών, και όχι μόνο της δικής μας, φαντάζει το σεξουαλικό αμάρτημα σαν το βαρύτερο απ’ όλα (ώ πόσο τραγική παρερμηνεία της διδασκαλίας Του και πόσο εύκολο να το διαπιστώσουμε διαβάζοντας τους πατέρες της Εκκλησίας μας) αγαπημένη κεντρική ιδέα του μύθου είναι ο Ιησούς και η γυναίκα!
Ο Καζαντζάκης συνέγραψε πολυσέλιδο μυθιστόρημα γι’ αυτό και πολλοί άλλοι. Βέβαια μέρος ευθύνης έχουν και οι χριστιανοί, όσοι άγευστοι πατερικών κειμένων δέχονται ως ορθόδοξη άποψη τον βικτωριανό πουριτανισμό! Μάλιστα κάποιοι «ειδήμονες» ανακαλύπτουν και απογόνους του πάντοτε στις παραμονές του Πάσχα! Ο Χριστός μας τόνισε ότι πολύ βαρύτερο από το αμάρτημα της σάρκας είναι ο εγωισμός. Αυτός μας έβγαλε από τον παράδεισο, αυτός μας οδηγεί συνεχώς να κτίζουμε βαβελικούς πύργους αυτονόμησής μας από το Θεό, για να θρηνούμε κατόπιν στα συντρίμμια τους! Κι εμείς παραμένουμε αδιόρθωτοι και με πάθος ξανασταυρώνουμε τόν Χριστό, επειδή μας ελέγχει!
Σήμερα σταυρωτές του Χριστού υπάρχουν και πολλοί αυτοπροβαλλόμενοι ως χριστιανοί. Καθώς ο ιδεολογικός και ιστορικός υλισμός κατέρρευσε ως ανίκανος να θρέψει την ψυχή του ανθρώπου και παραχώρησε τη θέση του στον μηδενισμό η ροπή στις δυτικές κοινωνίες είναι προς τη λατρεία του πρακτικού υλισμού με κυρίαρχο σύνθημα «φάγωμεν, πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσομεν».
Και το σύνθημα αυτό έχει σαγηνέψει και «χριστιανούς». Όμως η ψυχή λιμοκτονεί υπό τις συνθήκες αυτές και αναζητά εναγώνια την τροφή της. Οι κρατούντες επιτρέπουν να διατίθενται αφειδώς πλείστα όσα υποκατάστατα της ορθής πίστης όπως αστρολογία, καθοδήγηση από διάμεσα, media στην ελληνική, μαγεία, παραθρησκείες και, τέλος, σατανισμό.
Οι «προοδευτικοί» και «απελευθερωμένοι» από προλήψεις ουδόλως ενοχλούνται από την πλημμύρα αυτή που πνίγει τις δυτικές κοινωνίες. Ενοχλούνται όμως εντονότατα, όταν κάποιος εμμένει στο να διακηρύσσει την πίστη του στον Χριστό.
΄Αραγε θα τολμούσαν ποτέ να γίνουν μάρτυρες υπερασπιζόμενοι τον δικό τους μύθο;
«Μακρυγιάννης»
