Γράφει ο Αντώνης Ζαρκανέλας
Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση κατηγορώντας όλους τους άλλους για την πολύπλευρη κρίση της χώρας. Πήγε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 5% στο 36% με τις ψήφους εκείνων που, αφού ξεζούμισαν το ΠΑΣΟΚ, αφού το εξέθεσαν με τις παρεμβάσεις τους σε διάφορα επίπεδα – ζητώντας από την κυβέρνηση μονίμως παροχές έστω και με δανεικά, θέσεις κυβερνητικές και στη διοίκηση αδιαφόρως ικανοτήτων και προσόντων κλπ. – μόλις είδαν ότι δεν μπορούσε πια το ΠΑΣΟΚ, όταν δηλαδή εξαφανιζόταν σαν κόμμα, έτρεξαν στον επόμενο διαθέσιμο «πλειοδότη». Στον ΣΥΡΙΖΑ!
Και τί δεν υποσχέθηκε σ’ όλους αυτούς o ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στον Ελληνικό λαό… Θα αποκαθιστούσε, λέει, τους μισθούς και τις συντάξεις, θα φορολογούσε, γενικώς, τους πλούσιους, θα κτυπούσε την διαπλοκή –που και εκείνοι ως πρώην στελέχη και ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, και στο μέτρο και βαθμό που υπήρχε, προφανώς συνέπραξαν– τους υποσχέθηκε ότι θα εύρισκε τα κεφάλαια που θα χρειαζόταν για κοινωνική πολιτική εκβιάζοντας τους Ευρωπαίους δανειστές με διάλυση της Ένωσης ή απειλώντας τους Ευρωπαίους με κατακλυσμό της Ευρώπης με πρόσφυγες και μετανάστες, τους υποσχέθηκε ότι θα διέγραφαν το χρέος γιατί απλώς δεν το χρωστάμε, τους έλεγε ότι οι αγορές θα χόρευαν πεντοζάλη κλπ. Αυτό όμως που άφησε να αιωρείται στον αέρα για όλους τους Έλληνες –και άρεσε σε πολλούς και από τη Νέα Δημοκρατία– ήταν ότι, με την άνοδο του στην εξουσία, θα επιστρέφαμε στο χθες τουλάχιστον όσον αφορά στην οικονομική ευημερία. Το μόνον που χρειαζόταν λοιπόν ήταν, απλώς(;;;), η άνοδος του στην εξουσία. Όχι ΕΜΦΙΑ, όχι διόδια, ούτε «ένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» κλπ. Έφθασαν οι «Δεν Πληρώνω» να είναι κίνημα. Με, ορκισμένους, οπαδούς.. Και βέβαια δεν τόλμησε κανείς να δημιουργήσει ένα κίνημα «Πληρώνω» γιατί θα ήταν μόνος του..
Ως Έλληνες δεν θέλαμε τίποτα περισσότερο: Θα παίρναμε με εκβιασμό χρήματα (δισ., όχι ό,τι κι ό,τι) για κοινωνική πολιτική, θα υποχρεώναμε τους Ευρωπαίους, απειλώντας τους, να μας διαγράψουν το χρέος, θα μας έδιναν νέα δάνεια χωρίς μνημόνια και υποχρεώσεις για να εφαρμόσουμε προγράμματα που εμείς θα συντάσσαμε και θα «είχαμε την ιδιοκτησία τους», όπως με καμάρι έλεγαν. Δεν θα μιλούσαν οι Έλληνες Υπουργοί με τους «υπαλληλίσκους» εκπρόσωπους των θεσμών, δηλαδή με την Τρόικα εδώ στα Υπουργεία -εξάλλου δεν θα υπήρχε καν Τρόικα-. Και τι κατάφεραν; Η Τρόικα των τριών θεσμών να αντικατασταθεί από το Κουαρτέτο, που εκπροσωπεί τέσσερις θεσμούς.. Τώρα δεν πηγαίνουν οι «υπαλληλίσκοι» στα Υπουργεία και στους Υπουργούς αλλά πηγαίνουν οι Υπουργοί στα «δωμάτια» ξενοδοχείων των Αθηνών όπου μένουν οι «υπαλληλίσκοι»…! Τελικά, πότε ήταν πιο ντροπιαστικό για εμάς τους Έλληνες; Τότε που πήγαιναν οι εκπρόσωποι των θεσμών στα γραφεία των Υπουργών μας ή τώρα που πηγαίνουν οι Υπουργοί στα δωμάτια των υπαλληλίσκων στα ξενοδοχεία;
Το σημαντικότερο ήταν ότι τα δύο μεγαλύτερα κόμματα δεν είπαν ποτέ στους πολίτες τις μικρές ή μεγάλες πικρές αλήθειες με ειλικρίνεια. Και όσο περνάει ο καιρός πείθομαι και περισσότερο ότι ήταν αυτό κυρίως που έλειψε από τον λαό, ειδικότερα μετά το πρώτο σοκ της Άνοιξης του 2010. Η παραδοχή, δηλαδή, χωρίς αστερίσκους, της ουσιαστικής χρεωκοπίας της χώρας μας και των πραγματικών, χωρίς ωραιοποιήσεις, αιτίων της. Ακόμη και τότε, τόσο το κυβερνόν ΠΑΣΟΚ όσο και η τότε Αξιωματική Αντιπολίτευση, η Ν.Δ., δεν αποδέχθηκαν με ειλικρίνεια το γεγονός της χρεωκοπίας. Η μεν Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μιλούσε για μια μικρή κρίση που σε κάνα δυο χρόνια θα περνούσε, η δε Αξιωματική Αντιπολίτευση έλεγε ότι δεν χρειαζόταν το μνημόνιο αλλά «αλλαγή του μείγματος οικονομικής πολιτικής».. «Παρ΄ τ΄ αυγό και κούρευτο», που λέει και ο Λαός.
Δεν προσπάθησαν να ενημερώσουν με ειλικρίνεια για το μέγεθος του προβλήματος, για τις πραγματικές αιτίες, για το πώς φθάσαμε στον γκρεμό. Να παραδεχθούν πού έφταιξαν τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν την χώρα αλλά και τα μικρά κόμματα που μπορεί να μην κυβερνούσαν, αλλά έλεγχαν τις κυβερνήσεις. Αυτά τα τότε μικρά κόμματα ήταν στην Βουλή και πριν από την κρίση και έπρεπε να βοηθήσουν να μην φτάσουμε μέχρι το χείλος του γκρεμού. Όταν τα δύο τότε μεγάλα κόμματα – συμφωνούντων και των δύο μικρών τότε κομμάτων, των κ. Καρατζαφέρη και Κουβέλη που δεν υπάρχουν πλέον -, ανέλαβαν την ευθύνη να βγάλουν την χώρα από τη δίνη της κρίσης, το εγχείρημα δεν προχώρησε γιατί δείλιασαν σχεδόν όλα τα μικρά κόμματα. Ήδη η κρίση και τα τότε πρώτα μέτρα που λήφθηκαν για την αντιμετώπισή της, στοιχειώθηκαν στις καρδιές των ανθρώπων καθώς οι αριστερολαϊκιστές παρουσίασαν τα μέτρα σαν κρίση και την κρίση ως ξένη προς εμάς…
Με τον αριστερό – κομμουνιστογενούς προελεύσεως- λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιων «ψεκασμένων» ομάδων όλων των αποχρώσεων, ο λαός πείσθηκε πως για την κρίση φταίνε τα κόμματα του χθες -όχι όμως και των αντιπολιτεύσεων του χθές – καθώς και οι δανειστές οι οποίοι συνεργάσθηκαν μεταξύ τους προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την ελληνική οικονομία για να μην χρεωκοπήσει. Όταν όμως παίρνεις ένα δάνειο για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, υπογράφεις και ένα κείμενο – Μνημόνιο όρων και υποχρεώσεων- μεταξύ εσού και της Τράπεζας για παράδειγμα. Είναι Μνημόνια αυτά που υπέγραψαν πριν την κρίση τα εκατομμύρια των Ελλήνων με τις τράπεζες από τις οποίες ζήτησαν και πήραν κάποιο δάνειο για την επιχείρηση, για το σπίτι κλπ. Και ενώ εκατομμύρια Ελλήνων υπογράψαμε εκατομμύρια μνημονίων με τις Τράπεζες, στην περίπτωση των μνημονίων που υπέγραψε η χώρα, κάναμε τότε και συνεχίζουμε να κάνουμε και τώρα πως δεν καταλαβαίνουμε. Με τη βοήθεια των λαϊκιστών έγινε πλήρης διαστροφή της πραγματικότητας. Έτσι, ενώ τα μνημόνια ήταν το αποτέλεσμα της κρίσης η οποία προήλθε από τα παντός είδους φανερά ή κρυφά ελλείμματα της χώρας, ιδεολογικά και οικονομικά, τελικά όλα τα κόμματα -με τη βοήθεια και των λαϊκιστών- κατάφεραν να μας πείσουν ότι τα μνημόνια ήταν η αιτία της κρίσης.. Δηλαδή, να μας πείσουν ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση και όχι ότι η κρίση έφερε τα μνημόνια!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, λοιπόν, ο Έλληνας βρήκε -με την βοήθεια και των λαϊκιστών- έναν τρόπο να απαλλάξει τον εαυτό του από το πρόβλημα της πατρίδας του, να το φορτώσει στους δανειστές, να κατηγορεί τις κυβερνήσεις που αυτός ψήφιζε, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, το ΔΝΤ, «τους Εβραίους» κλπ. Νομίζοντας έτσι ότι έλυνε το πρόβλημά του. Με τον τρόπο αυτό οι Έλληνες δεν πειστήκαμε ποτέ ότι η κρίση είναι δική μας, ότι σε εμάς οφείλεται και ότι εμείς θα την πληρώσουμε. Γι’ αυτό, όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε το πρόβλημα αυτό, τόσο καλλίτερο για εμάς. Ή το κάνουμε κτήμα μας και σφίγγουμε τα ζωνάρια μας ή θα γίνουμε κτήμα των δανειστών για πάντα εμείς. Η Ιρλανδία, η Κύπρος, η Πορτογαλία μάς δείχνουν τον ένα δρόμο.. Η Αργεντινή, ο Ισημερινός, η Βενεζουέλα μάς δείχνουν τον άλλο δρόμο. Κι απομένει σ’ εμάς να αποφασίσουμε, όλοι μαζί, ποιον δρόμο θα συνεχίσουμε να ακολουθούμε μέχρι τέλους!
Αντώνη Ι. Ζαρκανέλα
π. Γενικού Διευθυντή Ανάπτυξης
της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης
