– Δεν βγαίνει!
– Τι δε βγαίνει;
– Τα βάζω κάτω και δεν βγαίνουν! Αποκλείεται ρε παιδί μου!
– Θα μου πεις;
– Δεν βγαίνει!
– Τι δε βγαίνει;
– Τα βάζω κάτω και δεν βγαίνουν! Αποκλείεται ρε παιδί μου!
– Θα μου πεις;
– Βαλ’ τα κάτω και συ!
– Δεν μπορώ, έχω πρόβλημα στη μέση! Θες να με πιάσει κανένα λουμπάγκο;
– Πιάσε, ρε, χαρτί και μολύβι!
– Καλά, πιάνω!
– Λοιπόν! Λογάριασε! Το Πάσχα βγαίνουμε από το μνημόνιο!
– Έλα! Δεν είσαι καλά μου φαίνεται! Στον ύπνο σου το είδες; Γίνονται τέτοια πράγματα; Αυτά είναι μόνο στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας!
– Δεν το λέω εγώ, άλλοι το λένε!
– Και τι λένε;
– Ό,τι κατά το Πάσχα μεριά, τη μεγάλη βδομάδα.., την δεύτερη βδομάδα, θα σε γελάσω… Κάπου εκεί!
– Τι κάπου εκεί!
– Αυτές τις εβδομάδες αναμένεται να βγούμε!
– Από πού να βγούμε, ρε;
– Δεν σου είπα; Από το μνημόνιο!
– Τρελός παπάς σε βάφτισε! Μην τα πεις και πουθενά αλλού, θα σε περάσουν για τρελό!
– Μα αφού έτσι λένε!
– Και; Ό,τι θέλει ο καθένας στην Ελλάδα!
– Τι είναι; Πρωταπριλιάτικο;
– Παρ’ το όπως θες! Εδώ θα μπουν κι άλλα ραβασάκια κρυφά και φανερά που θα ροκανίζουν κάθε τσέπη!
– Να σου πω κιόλας, δεν βολεύει να βγούμε από το μνημόνιο πασχαλιάτικα! Διότι πόσο να αντέξεις τόσες γιορτές και πανηγύρια…
– Που τα είδες;
– Αρνί στη σούβλα…, πρωτομαγιά…, όσο να πεις άνοιξη είναι… κανένα παϊδάκι, κανένα μπιφτέκι, κανένα λουκάνικο… Με το κοψίδι στο στόμα θα καλωσορίσουμε την ανάπτυξη; Με γεμάτο στόμα; Που να πας; Με τη λίγδα να στάζει από το στόμα; Έτσι θα το αποχαιρετίσουμε το μνημόνιο;
Όχι, τίποτα άλλο, αλλά πρέπει να φυλαγόμαστε! Μη μας πουν και αφιλόξενους! Άσε τη συγκίνηση! Που το πας κι αυτό; Μια συγκίνηση δεν θα την έχουμε; Μετά από τόσα χρόνια συγκατοίκηση; Είναι δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί! Κάθε λιμάνι και καημός!
– Γιατί από το λιμάνι θα φύγει το μνημόνιο;
– Και από κει! Κάθε καημός και δάκρυ! Και φέρε και κανένα καλαματιανό μαντήλι!
