– Δεν ξαναβγαίνω βράδυ έξω! Φοβάμαι!
– άντε, ρε! Τι είναι αυτό που σε ’πιασε! Άκου δεν βγαίνω το βράδυ έξω…
– Ρε, είναι επικίνδυνα!
– Επικίνδυνα; Και γιατί παρακαλώ;
– Δεν ξαναβγαίνω βράδυ έξω! Φοβάμαι!
– άντε, ρε! Τι είναι αυτό που σε ’πιασε! Άκου δεν βγαίνω το βράδυ έξω…
– Ρε, είναι επικίνδυνα!
– Επικίνδυνα; Και γιατί παρακαλώ;
– Τι θες; Να πέσω πάνω σε κανένα τερατάκι και να έχω ιστορίες; Που ξέρω εγώ τι κάνουν αυτά; Και αν με δαγκώσει κανένα;
– Μου φαίνεται είδες κανένα όνειρο… ή κοιμάσαι ακόμη;
– Καθόλου δεν κοιμάμαι! Δεν βλέπεις που έχουν βγει στους δρόμους με τα κινητά και κυνηγάνε αυτά τα τερατάκια … τα πόκεμον πως τα λένε…
– Χαχαχαχα! Για αυτά μιλούσες τόση ώρα; Χαχαχαχα! Καιρό είχα να γελάσω έτσι! Μπράβο σου, ρε! Μπράβο! Με έκανες και γέλασα. Και εγώ δεν θυμάμαι από πότε έχω να γελάσω έτσι! Χαχαχα!
– Γιατί γελάς ρε; Εσύ δεν φοβάσαι;
– Τι να φοβηθώ ρε;
– Αυτά τα τερατάκια! Τα έχουν αμολήσει παντού και μικροί και μεγάλοι, καλά μη φανταστείς όχι και πολύ μεγάλοι, έχουν βαλθεί να τα βρουν και να τα πιάσουν. Δεν έχεις δει εσύ κανένα με το κινητό στο χέρι να ψάχνει;
– Σοβαρέψου! Καλά όλα αυτά που λες αλλά το θέμα είναι άλλο. Ότι με το παιχνίδι αυτό χάνεται ακόμη περισσότερο η επαφή μεταξύ των νέων μας. Ουρές κάνουν τώρα στα σημεία που ειδοποιούνται ότι υπάρχουν πόκεμον και μαζεύονται εκεί, κοιτώντας την οθόνη του κινητού τους για να τα βρουν…
– Καλά, αυτοί δεν φοβούνται;
– Τι να φοβηθούν ρε, όλα σε μια οθόνη γίνονται! Πως λέμε επιχείρηση επί χάρτου; Κάτι παρόμοιο! Επιχείρηση επί της οθόνης!
– Δηλαδή δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος;
– Τι κίνδυνος ρε; Κάνεις σαν τα μικρά παιδάκια που ακούνε τη γιαγιά τους να τους λέει παραμύθια για δράκους και γίγαντες! Το παιχνίδι δεν έχει κινδύνους άλλους παρά μόνο από τις παρενέργειές του!
– Έχει και παρενέργειες;
– Τις χειρότερες για μένα… Απομόνωση, αποξένωση, λιμνάζοντα εγκεφαλικά κύτταρα… θες κι άλλα;
– Όχι φτάνουν αυτά!
– Αααα! Πάνε οι παλιές καλές εποχές, φίλε μου, πάνε, έφυγαν ανεπιστρεπτί!
