Γράφει ο Τσερτεκίδης Γεώργιος, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης
Δεν ξεχνώ. Αυτό ήταν το σύνθημα. Ένα σύνθημα που δείχνει να ξέφτησε, να ξέπεσε, να σιώπησε. Μα πώς θα μπορούσα να ξεχάσω; Τι θα μπορούσα να ξεχάσω από όλα; Μια προδομένη πατρίδα σαν την Κύπρο δεν ξεχνιέται.
Οι προδομένοι νέοι που γαλουχήθηκαν με άσβεστη αγάπη για αυτό που λέγεται ελληνισμός ή ρωμιοσύνη και εν τέλει αφέθηκαν, εγκαταλείφθηκαν, σκοτώθηκαν ή «χάθηκαν» δε μπορούν να ξεχαστούν.
Τα ελεύθερα κυπριακά χώματα, η μυθική Αμμόχωστος και η όμορφη Κερύνεια που για αιώνες έθρεψαν ευημερούσες κυρίως ελληνικές αλλά και όχι μόνο κοινότητες δε μπορούν να ξεχαστούν. Δε μπορεί να ξεχαστεί η βίαιη, βρώμικη, θρασύδειλη και παράνομη αρπαγή τους.
Τα γυναικόπαιδα που κακοποιήθηκαν εν είδει «παράπλευρων απωλειών» δεν είναι δυνατόν να ξεχαστούν.
Οι γερόντισσες και οι γέροντες που ξεσπιτώθηκαν και ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες δε δύνανται να ξεχαστούν.
Οι ιερωμένοι που εξευτελίστηκαν απλά και μόνο για την ταυτότητα όσων πρέσβευαν, είναι αδύνατον να ξεχαστούν.
Οι εθνομάρτυρες Τάσος Ισαάκ (1972 – 11 Αυγούστου 1996) και Σολωμός Σολωμού (1970 – 14 Αυγούστου 1996) που τόσο άδικα και δειλά σκοτώθηκαν το κοντινό μας καλοκαίρι του ‘96 στην προσπάθεια τους να διαμαρτυρηθούν για το κατάπτυστο παράνομο καθεστώς της κατοχής της Κύπρου δε θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση, όποιο φανταστικό είδος ιστορικής λοβοτομής και να είχε χρησιμοποιηθεί εναντίον μας, να ξεχαστούν.
Τσερτεκίδης Γεώργιος
Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης
