Σφήνες του Αφεντούλη
Εντάξει, αναγνώστες μου, τραβηγμένοι οι σημερινοί προβληματισμοί τού εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, παραδεχόμαστε, καθόσον με τα μπατζάκια μας να παίρνουν φωτιά από μεσοπρόθεσμες περικοπές συντάξεων και μειώσεις αφορολόγητου, Βενεζουέλα, η πρωτεύουσα της οποίας, «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε», μας βόλεψε στη ρίμα του τίτλου, θα πάμε να τα σβήσουμε;
Δεν νομίζω(!), αλλά όταν ο Πρωθυπουργός, κατά την πολυσυζητημένη συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου, από κεντρικού δελτίου ειδήσεων «ΑΝΤ1» της Τρίτης, 25 του περασμένου μήνα, αναφερόμενος σε δηλώσεις στελεχών της Πειραιώς δεν παρέλειψε να επισημάνει: «Ο ένας με λέει μνημονιακό, ο άλλος με λέει Μαδούρο. Ας αποφασίσουν», τι να κάνει κι η πένα μας;
Έλα μου, ντε(!), ιδού η απορία, χρεοφειλέτες δημοκράτες μου, επιβεβλημένα μέτρα των πιστωτών και πήγαινε – έλα στην αυταρχική Βενεζουέλα του παρόντος επώδυνα αμφότερα γαρ, και το χειρότερο;
Το ζύγιασμα, προκειμένου να βρούμε τι επί τέλους θα γράψουμε, πρόκανε αντιστασιακός φίλος, ονόματι «Μήτσος», χαμηλοσυνταξιούχος, βράσε όρυζα(!), κατά τα άλλα, αναφωνών:
Μη μου ξυπνάς το παρελθόν…
Ναι, για! Βλέπετε, όταν η αξιωματική αντιπολίτευση αιτείται να καταδικάσει η Βουλή το καθεστώς της Βενεζουέλας ένεκα τα όσα τραγικά συμβαίνουν εκεί και δείχνουν τα κανάλια τελευταία, Παρασκευή, 21 του Απρίλη, αποφράδα επέτειος της «χούντας των κολονονέλων» αφενός κι ελπιδοφόρα γιορτής της Ζωοδόχου Πηγής αφετέρου, για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά ο ακαδημαϊκός πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας, βουλευτής Α΄ Πειραιά των καλών συριζαίων, Κώστας Δουζίνας, αντί να αποδεχτεί το αίτημα, λόγω της ημέρας, παραθέτει σεξπηρικό στιγμιότυπο, όπου ο ετοιμοθάνατος βασιλιάς Ερρίκος, ο τέταρτος, αν δεν απατόμαστε, ορμηνεύει τον διάδοχο υιό Φίλιππο, λέγοντας (σ.σ. ελεύθερη απόδοση, με το συμπάθιο για τυχόν λαθάκια κατά τη μεταφορά κιόλας!), πως αν θέλει να σβήσει μνήμες τού παρελθόντος να μην επιφορτίζει ζαλισμένα μυαλά με ξένες έγνοιες, επόμενο είναι εμείς οι απλοί αντιβασιλικοί δημοκράτες να μην καταλάβουμε και πολλά επί του θέματος.
Έτσι, προτιμήσαμε να επιτιμήσουμε λαϊκά τους τσαμπουκάδες της λατινοαμερικανικής εξουσίας, διαμηνύοντες σε παράφραση του μέγιστου Στράτου:
Μη μου ξυπνάς το παρελθόν
με λόγια μασημένα,
στη λήθη και στη μοναξιά,
ας πάν’ τα περασμένα.
Όμως, δε θέλω να μιλάς
για χρόνια σκλαβωμένα.
Ό,τι διαβαίνει χάνεται,
ό,τι περνά ξεχνιέται,
εκτός απ’ του δικτάτορες
που κόσμος καταριέται
και ο Μαδούρο διάλεξε
τύραννος να περνιέται,
αλλά με τη σύζυγο, κυρία «Μήτσαινα», ευκαιρίας δοθείσης, να σπεύδει να μεμφθεί τις αριστερές πεποιθήσεις μας, διερωτώμενη: «Με τον σοσιαλιστή που άφησε συνεχιστή της επανάστασης ο μακαρίτης Τσάβες, γράψε αλίμονο στους βενεζουελανούς!», κρίναμε σκόπιμο να διασκευάσουμε και Γιώργο Μητσάκη, άδοντες προς άφεση αμαρτιών:
Να τα χαίρεσαι τα δαχτυλίδια…
Νικολάς, όσο ζούσε ο Τσάβες
έδειχνες ατσίδα
κι έλαχε για σένα
να τρέφω μιαν ελπίδα.
Σού ‘πεσε βαρύ το δαχτυλίδι,
να φοβάμαι τώρα
κι άκου εν κατακλείδι.
Ό,τι και να ψήφιζα
προτού να σε γνωρίσω,
γειτονιές τριγύριζα
Αλέξη να στηρίξω.
Θαμπωμένος απ’ το δαχτυλίδι,
πώς να υποψιαστώ
το σικέ παιχνίδι.
Μπράβο σου, κατάφερες
να πιαστώ κορόιδο,
Μπολιβάρ ανέμιζες
να τα κάνεις ρόιδο.
Με παρέσυραν τα δαχτυλίδια,
τα κουτάλια τα χρυσά
βγήκανε μπακίρια
κι η Ελλάδα να χρωστά,
δισεκατομμύρια,
άντε και καλό κουράγιο, αναγνώστες μου, να τα ξεχρεώσουμε, καλό κουράγιο!…
-Ω-
