Σφήνες του Αφεντούλη
Εντάξει, αναγνώστες μου. Ο τίτλος – απότοκος της προ ημερών δηλώσεως ότι «το πρόγραμμα ήταν ταξικά ετεροβαρές», που αποτόλμησε ενώπιον ημεδαπών συνδικαλιστών, η, λόγω αυξημένης εμπειρίας με τις διασώσεις των υπερχρεωμένων χωρών ανά την υφήλιο, έχουσα το γενικό πρόσταγμα στο Κουαρτέτο, εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Ντέλια Βελκουλέσκου, προκειμένου, διά της παραδοχής των λαθών, αληθώς υποθέτουμε, να καλλιεργήσει ένα κάποιο «κλίμα» εμπιστοσύνης, ενόψει της επικείμενης εργασιακής μεταρρύθμισης, βοήθειά μας! – δεν είναι κι ο καλύτερος στους καιρούς δυσβάσταχτων λυπητερών που διάγουμε όλοι εμείς οι μικρομεσαίοι και μικρομικροί.
Και δεν είναι «τεφαρίκι», σαν τα συνήθη που σκαρφίζεται ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, αφού, υπενθυμίζοντας τις κοινωνικές αδικίες, μάλλον θέτει στο «στόχαστρο» των πιο αδύναμων τα κουμάντα των κυβερνώντων της τελευταίας εξαετίας και βάλε, «στοχεύσεις» που αποφεύγουμε όπως ο οξαποδός το λιβάνι, από «σφηνών», για να μην ξεχνιόμαστε.
Ωστόσο, και η στήλη πώς θα μπορούσε να κάνει γαργάρα τη διπλωματική ή κυνική, δεν παίρνουμε όρκο, ομολογία τής ρουμανικής καταγωγής εμπειρογνώμονος, κυρίας «Δρακουλέσκου», συγγνώμη, Βελκουλέσκου, τα Καρπάθια μέσα(!), όταν σήμερα εισπράξαμε, πουρνό-πουρνό, την παραπονεμένη προσαρμογή στα ζόρια του παρόντος παλαιάς επιτυχίας του μέγιστου Στέλιου Καζαντζίδη, διά φωνής περίλυπου μικροσυνταξιούχου, «Μήτσου», άδοντος:
Άσπλαχνη, Ντέλια, μη χτυπάς
απάνω στην πληγή μου
κι άσε με να μοιρολογώ, αααααχ(!),
τη γλίσχρη σύνταξή μου,
με αποτέλεσμα να ακολουθήσει:
Αναστενάζω, βγαίνει φωτιά!…
Ναι, για! Βλέπετε, στην απορία που εκφράσαμε ευλόγως διερωτώμενοι: «Ποια Ντέλια εξήψε τη φαντασία σου έως ορίων να χτυπάς τα τέλια, βρε θηρίο;» ο περίλυπος δυνάμωσε την «εξάτμιση», ενημερώνοντας:
Αναστενάζω, βγαίνει φωτιά,
κλαίω, ραγίζουν τα βουνά,
απ’ τα χαράτσια τα βαριά
κι οι πιστωτές μας τον χαβά,
οπότε, «ας γιούζουαλ», ιδού η φιλελεύθερη, μανδάμ «Μήτσαινα», να ρίπτει, αντί του πολυπόθητου συζυγικού ελέους, έλαιον εις την πυράν των παραπόνων μας, τι γράφω ο άνθρωπος, ας όψονται τα λογοπαίγνια του πολυμήχανου Μποστ(!), με την ανάλγητη πλην ειλικρινή ένσταση: «Αυτά να τα σκεφτόσουνα τον περσινό Σεπτέμβρη, όταν σταύρωνες “δεύτερη φορά αριστερά” το ψηφοδέλτιο, προσδοκώντας ανάσταση δώρων Χριστουγέννων, Λαμπρής ή άλλων επιδομάτων αλλά εγώ τι έφταιξα για να με κατατρύχει ο προοιωνιζόμενος “κόφτης”, τη γυναίκα;».
Έλα μου, ντε! Δύσκολο το ανωτέρω ερώτημα, αναγνώστες μου, αφού έτσι κι επικρατήσουν οι εργασιακές απόψεις των δανειστών εις τον εν γένει βίο μας, δημόσιο και ιδιωτικό, οι μισθοί, άρα και οι εισφορές, των εργαζομένων θα γίνουν τόσες όσες κάνουν τον «Μήτσο» να τρέμει, αναλογιζόμενος το μελλοντικό ύψος της συνταξούλας του.
Εσείς, αδικημένοι μου; Ναι, αληθώς υποθέτουμε, αφού, κρίνοντας εκ της σφιγγώδους μορφής σας, καλό, ε(!), σας κόβουμε τα μάλα ανήσυχους.
Έτσι και προς αποτελεσματικότερη εκτόνωση, μισό να βάλουμε σε παρένθεση (σ.σ. όχι την διακυβέρνηση «συριζανέλ» κοψοχέρηδες εκλογείς μου. Τον Καζαντζίδη!) για να παραφράσουμε, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, άδοντες:
Έξω απ’ άδικο κι από κακιά ρετσέτα,
αυτά τα δυο μου ‘χουν μαυρίσει τη ζωή
κι έχω καεί, αχ(!), κι έχω καεί.
Αμφιβάλλει κανείς, πενόμενοι χρεοφειλέτες μου; Δεν νομίζω(!), όταν ο «Μήτσος» ξανάπιασε τους κατά Καζαντζίδη αναστεναγμούς, προειδοποιώντας:
Άκου, εταίρε – πιστωτή,
τον αναστεναγμό μου
και μη χτυπάς άλλα «καρφιά», αααααχ(!),
μπας κι «άρω τον σταυρό μου»,
το Μαξίμου έλαβε το μήνυμα; Όβερ!…
