– Δηλώνω πλήρη άγνοια!
– Για ποιο πράγμα;
– Επί παντός επιστητού! Μη με ρωτήσεις τίποτα, δεν ξέρω τίποτα…, τίποτα…, τίποτα…!
– Καλά ρε, μη φάμε και ξύλο! Δεν έχω να σε ρωτήσω και τίποτα! Τι να σε ρωτήσω εξ άλλου; Υπάρχει και τίποτα να ρωτήσει κανείς; Τόσες ερωτήσεις και απορίες που είχαμε μάς απάντησε κανείς; Μάθαμε τίποτα;
– Δηλώνω πλήρη άγνοια!
– Για ποιο πράγμα;
– Επί παντός επιστητού! Μη με ρωτήσεις τίποτα, δεν ξέρω τίποτα…, τίποτα…, τίποτα…!
– Καλά ρε, μη φάμε και ξύλο! Δεν έχω να σε ρωτήσω και τίποτα! Τι να σε ρωτήσω εξ άλλου; Υπάρχει και τίποτα να ρωτήσει κανείς; Τόσες ερωτήσεις και απορίες που είχαμε μάς απάντησε κανείς; Μάθαμε τίποτα;
– Πως δεν μάθαμε;
– Γιατί απαντάς; Αφού είπες να μη σε ρωτήσω, δεν σε ρώτησα…
– Και αυτό που ρώτησες;
– Αυτό ήταν ρητορική ερώτηση! Δεν χρειαζόταν απάντηση. Η ερώτηση έδινε καταφατική απάντηση!
– Α! Έτσι το πας!
– Το πάω…, πάει από μόνο του… δεν έχει σημασία! Αυτό που ενδιαφέρει είναι κάτι να πηγαίνει, να προχωράει, δεν έχει σημασία τι και πως, καλό ή κακό, αλλά να προχωρεί να φαίνεται ότι είμαστε σε κίνηση, ότι υπάρχει ζωή, ότι τίποτα δεν πέθανε, ότι η ζωή συνεχίζεται, όλα είναι ανθηρά, όλα τρέχουν και εμείς τρέχουμε ξοπίσω να τα προλάβουμε! Έτσι δεν γίνεται πάντα; Όχι, μην απαντάς, δε σε ρωτώ! Δεν θέλω κάποια απάντηση.
Έχουμε γεμίσει από απαντήσεις! Όλοι δεν απαντάνε; Όλο και κάτι ξέρουν, όλο και κάτι σου σερβίρουν. Σήμερα αυτό, αύριο το άλλο, μπορεί το ίδιο μπορεί διαφορετικό, αλλά δεν έχει σημασία, το παν είναι να υπάρχει διάλογος, γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορούμε να ζήσουμε. Διάλογος να είναι και ό,τι να ‘ναι! Ένας διάλογος που να μας καλύπτει όλους, άσχετα αν δεν μας καλύπτει πάντα, θα βρούμε κάπου μια κουρελού να σκεπαστούμε!
Μπορεί να μας στείλει και κάτι καλύτερο ο μετανάστης μας. Όλο και κάτι θα του περισσεύει! Γιατί, μόνο από το περίσσευμά του θα μας στείλει. Γιατί δεν πήγε στην αλλοδαπή να στείλει λεφτά πίσω στο χωριό. Πήγε να ριζώσει εκεί. Να ζήσει εκεί, να ξοδέψει εκεί. Γιατί εδώ η χώρα του τον πλήγωσε. Η χώρα του! Η χώρα του είναι ιδέα, δεν μπορεί να πληγώσει.
Οι άρχοντες του τόπου τον πλήγωσαν! Αυτούς δεν θέλει να δει! Την χώρα του ακόμη νομίζει ότι την αγαπάει! Έτσι τουλάχιστον πιστεύει! Δεν μπορεί να σκεφτεί διαφορετικά! Είναι αυτή η χώρα του; Δεν ξέρει πια! Κι η σκέψη του έχει αλωθεί!
