Του Γιάννη Κορομήλη
Η χώρας μας βρίσκεται σε μια εξαιρετικά δυσχερή κατάσταση. Πολύ δύσκολη και επικίνδυνη. Κινδυνεύει όχι μόνο το δημοκρατικό μας πολίτευμα (σμπαραλιασμένο από τους τυχοδιωκτισμούς, τις εμμονές και τις ιδεοληψίες των κυβερνώντων και τις συνέπειες της κρίσης, αλλά και η εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας. Η περίοδος που διανύουμε δεν είναι ούτε κανονική, ούτε ομαλή. Κατά συνέπεια οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων είναι επικίνδυνη πολυτέλεια. Η σωστή απάντηση στο ερώτημα που μας θέτει η πραγματικότητα: αν δηλ. κάνουμε ό,τι πρέπει να κάνουμε ως Έλληνες και ως πατριώτες είναι μια και μοναδική: Σ-υ-ν-α-ι-ν-ε-σ-η. Των κομμάτων και της κοινωνίας.
Εξάλλου οι άλλες μνημονιακές χώρες απαλλάχτηκαν από τα μνημόνια και την κρίση κυρίως γιατί οι ηγέτες των πολιτικών τους κομμάτων της κάθε χώρας κάθισαν στο ίδιο τραπέζι πριν καν υπογραφούν τα μνημόνια και συμφώνησαν για την πολιτική που θα ακολουθούσαν, ως κράτος στα του μνημονίου του το καθένα. Τις αποφάσεις τις σεβάστηκαν, τις εφάρμοσαν και έτσι βγήκαν σε σύντομο χρόνο από τα μνημόνια.
Συναίνεση λοιπόν. Αλλά πότε και ποιων; Αν τα κόμματα μας και οι αρχηγοί τους έβαζαν πάνω από το συμφέρον τους το συμφέρον της πατρίδας μας τότε θα πάσχιζαν γι΄αυτό (τη συναίνεση) μόλις εκδηλώθηκε η κρίση δηλ. το 2008. Και πραγματικά ακριβώς τότε ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής κάλεσε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον Γ.Α. Παπανδρέου και του πρότεινε συνεργασία για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ο Γ.Α.Π βγαίνοντας από την συνάντηση δήλωσε: «Ο πρωθυπουργός μου πρότεινε συνεργασία για την οικονομική πολιτική. Αρνήθηκα. Γιατί πιστεύω ότι αυτό που προέχει είναι να φύγει η ανίκανη κυβέρνηση».
Τη συνέχεια τη γνωρίζετε. Με το «λεφτά υπάρχουν», το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», το «σοσιαλισμός η βαρβαρότητα», έφυγε η κυβέρνηση ήρθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και ο Γ.Α.Π. .. έδωσε και κάποια επιδόματα ενώ λεφτά δεν υπήρχαν. Αλλάξαμε αλλά συγχρόνως βουλιάξαμε και είδαμε τη βαρβαρότητα των μνημονίων όχι όμως και το σοσιαλισμό. Εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας είδαμε (άρθρο 14 παρ 4 του μνημονίου Παπανδρέου), ανεργία είδαμε και κοινωνικές ταραχές. Με τους αγανακτισμένου της πάνω και κάτω πλατείας Συντάγματος των από τότε συνεργαζόμενων Αλ. Τσίπρα της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς» και Π. Καμμένο της δεξιάς Δεξιάς. Που συνεχίζεται (η συνεργασία) μέχρι σήμερα. Ο Γ.Α.Π. έφυγε με τον τρόπο που έφυγε…
Τα μνημόνια «έτρωγαν» τους επόμενους πρωθυπουργούς. Συναίνεση πάντως, πραγματική συναίνεση, δεν είδαμε ποτέ. Ούτε όταν ο Α. Σαμαράς ζητούσε συναινετική εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και μετά 9μηνο εκλογές. Ο Αλ. Τσίπρας ήταν ανένδοτος. Δήλωσε τότε χαρακτηριστικά: «Ακόμα και με το διάβολο θα συνεργαστώ προκειμένου να φύγει αυτή η κυβέρνηση». Δεν συνεργάστηκε με τον διάβολο, αλλά με το «φίλο απ΄τα παλιά» τον Π.Καμμένο. Με πολλά ψέματα και ψεύτικές υποσχέσεις- τόσες που ανάγκασαν τον Γιούνκερ να πει: «Αν κι εγώ έταζα τόσα πολλά στους συμπατριώτες μου θα έπαιρνα 80% κι όχι 36% που πήρε ο Τσίπρας».
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά σ΄όλους. Κι όλοι ξέρουμε ότι η χώρα μας βρίσκεται σ΄ένα μεγάλο αδιέξοδο. Με την αξιολόγηση να απομακρύνεται από μήνα σε μήνα σαν την «καιόμενη βάτο». Που η κυβέρνηση επί 6 μήνες μας λέει, κάθε φορά, σε λίγες μέρες ολοκληρώνεται, και διαρκώς αναβάλλεται. Τελευταία η 20η Μαρτίου 2017 ήταν – κατά την κυβέρνηση- σίγουρη η υπογραφή της, αλλά αναβλήθηκε για τις 7 Απριλίου. Και το πιθανότερο είναι να αναβληθεί και πάλι για αργότερα. Στο μεταξύ οι «σκληρές διαπραγματεύσεις» συνεχίζονται κι ο Her Senbte ζητά να υπογράψει και η αξιωματική αντιπολίτευση τα μέτρα που θα συναποφασίσουν Κυβέρνηση – δανειστές.
Ο κ. Τσίπρας έπαθε ως φαίνεται αμνησία, σε ό,τι αφορά τη δική του στάση όταν ο Α. Σαμαράς του ζητούσε συναίνεση κι εκείνος την απέρριπτε μετά βδελυγμίας, και ζητά μονίμως… τη συναίνεση της Ν.Δ. Και καταγγέλλει την ΝΔ γιατί αρνείται να ψηφίσει τα μέτρα που αυτός και η κυβέρνηση του δέχθηκαν (ή θα δεχθούν) να υπογράψουν. Αλλά η συναίνεση έχει νόημα αν οι συναινούντες συναποφασίζουν τα μέτρα. Κι αυτό έπρεπε να γίνει προ πολλού.
Συνεχίζεται
