Σφήνες του Αφεντούλη
Επιτιμητικός, «ας γιούζουαλ», κι ο σημερινός τίτλος του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, έρχεται να προτείνει (ανα)στοχασμό επί της πεφυσιωμένης ειδησεογραφίας, από τηλεοράσεως, παρότι υπάρχουν και κανάλια που δεν μεταδίδουν τα νέα καθ’ υπερβολή, κάνοντας τους τηλεθεατές να αγωνιούν τζάμπα και βερεσέ, σπεύδουμε να διευκρινίσουμε, προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων, αμφιβάλλετε αναγνώστες μου;
Όχι, δεν υπάρχουν δύσπιστοι ανάμεσά μας, χίλιες φορές όχι, εικάζουμε, αλλά και στην απίθανη περί του αντιθέτου περίπτωση, οι αμφισβητίες θα ανακρούσουν πρύμναν, μόλις ακούσουν, εν είδει παραδείγματος, τις εκτιμήσεις τού εξ οσφρήσεως διαισθανόμενου τα μετεωρολογικά – γερμανική «εσάνς» στην ατμόσφαιρα; Η (φορο)καταιγίδα «Σόιμπλε» έρχεται ή άλλες παρόμοιες προγνώσεις, αμ πώς! – χαμηλοσυνταξιούχου, «Μήτσου», αναφωνούντος: «Αποτελούν μείζον νέο οι κατά πρωτοχρονιά χιονοθύελλες στον θρόνο του Διός, ένθα το υψηλότερο σημείο της Ελληνίδας γης από αρχαιοτάτων ετών και βάλε; Δεν νομίζω!», που ανοίγουν δρόμο να εξετάσουμε κάτι:
Υστερίες στις κακοκαιρίες.
Εντάξει, αναγνώστες μου, δεν λέμε. Με τη φετινή βαρυχειμωνιά να είναι πρωτόγνωρη για το εύκρατο κλίμα μας και τη σύζυγο, κατόπιν επισταμένης τηλοψίας των μετεωρολογικών προγνώσεων, να κραυγάζει: «Ω Δία, δεν κατακεραυνώνεις τον διαδοσία! Ήλιο με χαυλιόδοντες άλλα ήλιο θα έχει ο Όλυμπος κι η ανατολική Ρούμελη με τον Μοριά θα γίνουν απέραντο λευκό τοπίο, τελάλη της συμφοράς!», αμφισβητώντας το ραπόρτο της μύτης μας (σ.σ. άποψή της, συναχωμένοι θα ήμασταν φαίνεται!), υπέστημεν συντριπτική ήττα, παραδεχόμαστε, αφού η επιστήμη διέβλεψε αλάνθαστα τις «πολικές» συνθήκες, κατά τη μετάβαση από το δίσεκτο, ήτοι γουρσούζικο, 2016, στο σκληρότερη λιτότητα υποσχόμενο, 2017, και όχι μόνο.
Ωστόσο, η απώλεια της συγκεκριμένη μάχης δεν σημαίνει ότι έκρινε τον πόλεμο που συνεχίσαμε, αναφωνούντες: «Μανδάμ, σας στράβωσε ο ήλιος και δεν είδατε πως τα κιτάπια μας δείχνουν τις βόρειες στράτες ή γειτονιές που θα ασπρίσουν, ανήμερα των Φώτων;».
Πρόρρηση επιτυχής, βεβαίως – βεβαίως, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, και να τα βλέπουν αυτά τα μεγάλα κανάλια.
Διότι, αν κάλυπταν και τα μέρη μας τόσο λεπτομερώς όσο το Κλεινό Άστυ, σε περίπτωση αδυναμίας προγνώσεων λόγω συναχιού, το είπαμε, κάθε που η μανδάμ μάς στέλνει να ψωνίσουμε τα χρειώδη υπό βροχή, θα ξέραμε τις καθοδόν λακκούβες, φέρ’ ειπείν, ώστε να μη βρέχουμε τα μπατζάκια, τρομάρα μας(!), δίνοντας λαβή, αφού διερωτηθεί: «Πάλι υπερέβης τα εσκαμμένα για μένα (σ.σ. Μποστ, Μουστάκια!)», να παραφράζει πεπαλαιωμένη επιτυχία, άδουσα:
Πολλές παγίδες στον κόσμο αυτό…
Σε προδώσαν τα χρόνια σου, μα να είσαι καλά,
που σαν βράχος στεκόσουνα στην κάθε συμφορά,
να με προφυλάγεις απ’ τα λασπόνερα,
βοήθα, Παναγιά μου, και μη χειρότερα.
Αν δεν είχα και σένανε, τι θα ήμουν στη γη,
μπορεί κι εγώ να σκόνταφτα, να είχα λασπωθεί.
Όπου ρίξω το βλέμμα μου, μόνο γούρνες θα δω,
πολλές οι παγίδες στον κόσμο αυτό,
να μας κηλιδώνουν τα λασπόνερα
βοήθα, Παναγιά μου, και μη χειρότερα(!),
αλλά ως εδώ.
Ως εδώ, καθόσον καιρός να εισπράξει το «μη παρέκει» η κομπορρημονούσα αφεντιά της και δι’ αυτής οι πολιτικοί μας που θα κληθούν να απαντήσουν το διαχρονικό ερώτημα: «Ελλάδα είναι μόνον η Αθήνα;».
Από αυριανών «σφηνών», όμως, αφού το χαρτί τέλειωσε, δυστυχώς, γεια σας και χαρά σας, αναγνώστες μου. Γεια σας και χαρά σας!
-Ω-
