Γράφειι ο Κώστας Δαλακιουρίδης.
Ξάφνιασε με την δυναμικότητά του και τη φωνή του ο Μίκης. Μπροστά σε μια λαοθάλασσα τα είπε καθαρά και ξάστερα. Δεν κιότεψε από τις απειλές των θερμοκέφαλων ούτε δίστασε αριστερός ο ίδιος, να καταγγείλει τον αριστερόστροφο φασισμό. Επικοινώνησε άμεσα με το πλήθος που τον σεβάστηκε και τον άκουγε με θρησκευτική θα έλεγε κανείς ευλάβεια.
Μπροστά σ’ αυτόν τον έφηβο στην ψυχή Μίκη και το εκπληκτικό σε όγκο συλλαλητήριο η κυβέρνηση του «έφηβου» Αλέξη διάλεξε πάλι το δρόμο της γραφικής απομόνωσης. Επί πλέον υποχρέωσε όπως και στη Θεσσαλονίκη την αστυνομία, να θυσιάσει τη σοβαρότητά της παίζοντας με τους αριθμούς. Κι ενώ όλα τα διεθνή μέσα μετέδιδαν ότι τέτοια συγκέντρωση είχε δεκαετίες να γίνει στην Αθήνα οι παρατρεχάμενοι του Μαξίμου ελεεινολογούσαν τους διοργανωτές για την αποτυχία τους.
Κι όμως ήταν οι ίδιοι που έγραφαν διθυράμβους για τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων που βέβαια δεν είχα καμιά σχέση με την πρόσφατη. Γιατί τόση μικρότητα;
Που πήγε η αριστερά της προόδου που μύριζε τον λαϊκό παλμό κι έμπαινε μπροστά; Πώς οι μπροστάρηδες έγιναν ουραγοί και βάζουν το κεφάλι τους στην άμμο κι από εκεί κρίνουν και κατακρίνουν;
Αμ οι άλλοι οι αντεξουσιαστές; Πρώτη φορά βλέπουμε αντεξουσιαστές να στηρίζουν την εξουσία. Ούτε τα προσχήματα πια δεν κρατούν; Φυσικά τα μέλη του Ρουβίκωνα φρονίμως ποιούντα δεν εμφανίστηκαν αφήνοντας για αργότερα κάποια παράσταση.
Δεν ξέρουμε γιατί η κυβέρνηση δεν εκμεταλλεύεται το συλλαλητήριο όπως οι Σκοπιανοί εκμεταλλεύονται τους αντίθετους στη συμφωνία. Κανονικά έπρεπε να δημιουργεί τεχνητές αντιθέσεις για να δείχνει πόσο δύσκολα καταφέρνει κάποια υποχώρηση. Τούτοι εδώ προσπαθούν να δείξουν ότι ελέγχουν την κατάσταση. Τι τους έταξαν;
Γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα πώς εξαπάτησαν οι Αμερικανοί τη Χούντα. Ελπίζουμε να μην την ξαναπάθουμε. Μετά είναι και το άλλο. Ο Αλέξης έλεγε ότι του αρέσει το πόκερ κι έβαζε τον Βαρουφάκη να παίξει τα ρέστα μας. Δυστυχώς τότε μείναμε ταπί και υπογράψαμε νέο μνημόνιο. Τώρα όμως δεν παίζουμε με χαρτιά κι ομόλογα όπου την χασούρα την πληρώνουμε οι ίδιοι. Τώρα παίζουμε με το αίμα που έχυσαν οι μακεδονομάχοι. Κι αυτό δεν το διαφεντεύουμε γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε. Παρεκτός κι αν σκεφτούμε: «ποιος σας είπε να το χύσετε και να μας δημιουργήσετε ένα σωρό προβλήματα;» Γιατί βέβαια εκχώρηση του ονόματος από τους νόμιμους ιδιοκτήτες σε μια κρατική οντότητα, εκτός του ότι θυμίζει αγοροπωλησία διευκολύνει όσους επιδιώκουν τον διαμελισμό της χώρας μας χρησιμοποιώντας σαν μοχλό πίεσης αυτό το κράτος. Γιατί είναι γελοίο να υπονοούν μερικοί ότι φοβόμαστε αυτούς τους δυστυχισμένους που ψάχνουν για μια ταυτότητα για να δημιουργήσουν κράτος.
Και μια κουβέντα για τον απερίγραπτο μεσολαβητή κ. Νίμιτς που διαστρεβλώνει όσα του λέμε και μας φέρνει προ τετελεσμένων. Ευτυχώς αυτή τη φορά διαμαρτυρήθηκε το υπουργείο εξωτερικών γιατί χρόνια τώρα τρώμε ολούθε καρπαζιές χωρίς να βγάζουμε άχνα. Κι ένας λόγος που ξέσπασε ο λαός στο συλλαλητήριο είναι η βαθιά ταπείνωση που υπέστη όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων. Ούτε αυτό το κατάλαβαν οι φωστήρες του Μαξίμου;
Κώστας Δαλακιουρίδης.
