Ανήκε σε αυτές τις οικογένειες που έχουν παράδοση την ενασχόληση με τα κοινά, αφού προηγήθηκαν τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του, ο Τάκης Τερζόπουλος ως ο Δήμαρχος Κατερίνης που έπαυσε η χούντα και ο Γεώργιος Τερζόπουλος ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ για 12 χρόνια περίπου.
Η αγάπη του για την Κατερίνη και τους ανθρώπους της είναι γνωστή. Η αγάπη του για τον τόπο καταγωγής του τον Πόντο επίσης.
Αυτή η αγάπη εκφράστηκε ποικιλοτρόπως με τις αμέτρητες ιατρικές παροχές προς αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας και την αφιέρωση στην Ένωση Ποντίων Πιερίας, της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος και συνέβαλε τα μέγιστα στην ένωση της με τον αδελφό Σύλλογο των ποντίων προσφύγων εκ Ρωσίας του 1939.
Από τα επιτεύγματά του μαζί με τα διοικητικά συμβούλια της Ένωσης Ποντίων Πιερίας υπήρξε το περικαλλές εντευκτήριο της Ένωσης Ποντίων Πιερίας στην περιοχή του Πάρκου και η προστασία της περίφημης συλλογής ενθυμημάτων που η Νίκη Αδαμίδου είχε συγκεντρώσει.
Και φυσικά είναι αυτός που χάρισε στην Κατερίνη τον πεζόδρομο και την εκτροπή της κυκλοφορίας από το κέντρο της πόλης, πράγμα που την εποχή εκείνη συνάντησε αντιδράσεις από παράγοντες της πόλης, αντιδράσεις τις οποίες δεν έλαβε υπόψιν και προχώρησε στην πραγματοποίησή του. Εκ των υστέρων φυσικά δικαιώθηκε.
Κυρίως όμως ο Μενέλαος ήταν ο άνθρωπος της Κατερίνης. Τότε που οι άνθρωποι έκαναν τον ίδιο αγώνα για την επιβίωση και οι έχοντες μετριούνταν στα δάχτυλα.
Ο αγώνας του για ανέλιξη ήταν όπως όλων, δούλεψε στα καπνοχώραφα, σπούδασε στην Ιταλία και τη Γερμανία, γύρισε στην Κατερίνη και επέστρεψε αυτά που πήρε.
Ίσως ο Μενέλαος είναι από τους τελευταίους των «Μοϊκανών» της πόλης μας.
Αγωνίστηκε για την επιβίωση, αγωνίστηκε για τις ιδέες του, την οικογένειά του, τη ράτσα του, τον στενό και ευρύτερο περίγυρό του.
Τα δέχθηκε όλα με μια ευρύτητα και τα καλά και τα κακά. Και άφησε το αποτύπωμά του στην οικογένειά του και την ευρύτερη κοινωνία που έζησε.
Ποια μεγαλύτερη δικαίωση
Κατέγραψε σε βιβλία αυτά που τον σημάδεψαν. Έγραψε για τον αδελφό του Τάκη, το βιβλίο Τάκης Τερζόπουλος. Ο Άνθρωπος, ο αγωνιστής, ο Πολιτικός, , αλλά και για τα Γυμνασιακά του χρόνια με το βιβλίο Συναντηθήκαμε… Οι απόφοιτοι του Γυμνασίου Κατερίνης 1923-1970 .
Πριν φύγει από τη ζωή στάθηκε συγγραφικά στη σύντομη περίοδο της ζωής της οικογένειάς του στο χωριό Καταλώνια μεταφέροντας μνήμες από το μακρινό 1951.
Είναι ένα αφιέρωμα στην αντιστασιακή ιστορία της οικογένειας. Η μετοίκηση στα Καταλώνια που μοιάζει με τη ζωή πολλών Ελλήνων εκείνης της περιόδου. Και τα κάτω Αλώνια του Μοσχοποτάμου στάθηκαν τόπος στοργής για την πολυμελή οικογένεια Τερζόπουλου όπου κατάφερε για τέσσερα χρόνια, να ορθοποδήσει κάπως με την καλλιέργεια του καπνού και φυσικά με την οικιακή οικονομία της γιαγιάς Ευθυμίας , που ήταν ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης την εποχή εκείνη.
Μια αποστροφή του λόγου του στο βιβλίο αυτό, αποχαιρετώντας τους φίλους του στα Αλώνια, προφητικά ίσως το 2023, είναι ίσως η παρακαταθήκη που αφήνει:
«Τα γλυκά σας μάτια, το υπέροχο βλέμμα σας, τα ροζιασμένα χέρια σας αποτελούν τους φίλους μου της εποχής της νεότητας μου. Μέσα από τα χαλάσματα, από την έλλειψη ηλεκτρικού, από τους χωμάτινους δρόμους, μια γκαζόλαμπα σας φώτιζε και μου έδειχνε το δρόμο που έπρεπε να πάρω.
Αυτόν της προσφοράς και της αγάπης…», που τον ακολούθησε πιστά .
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει
Μαρία Κορομήλη
