Του Αδάμου Ευαγγέλου
Είναι να απορεί κανείς με την ελληνική κυβέρνηση, αλλά και με ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, που δεν αντιλαμβάνονται ποιες είναι οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Δεν αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητά τους και το όφελος που θα προκύψει από αυτές. Αυτό το έλλειμμα αντίληψης, πρωτίστως από τη μεριά της κυβέρνησης, επόμενο είναι να δημιουργεί μια στασιμότητα σ’ όλους τους τομείς που έχουν σχέση, για τη βελτίωση της οικονομικής θέσης της χώρας.
Και οι μεν και οι δε, επενδύουν στη δική τους αντίληψη περί καλού ή κακού, στη δική τους ψευδαίσθηση, στη δική τους ιδεολογία για να κρίνουν την πραγματικότητα. Αποτέλεσμα αυτής της εκτίμησης είναι να μην υφίσταται καμία περίπτωση καθαρής εξόδου στις αγορές. Αυτό όμως λειτουργεί αφαιρετικά και δημιουργεί πόνο στην κοινωνία. Τότε οι κυβερνώντες για να αποφύγουν τις ευθύνες τους, διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στην «καμένη γη» που παρέλαβαν από τους προηγούμενους. Στη συνέχεια χρησιμοποιούν την προπαγάνδα, χρησιμοποιούν τον μηχανισμό που δεν σέβεται την αλήθεια και προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη.
Παρακολουθώντας τους αξιωματούχους πιστεύει κανείς ότι ζει σε άλλη χώρα. Όλοι τους διακηρύσσουν την επικείμενη έξοδο από την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, τονίζουν στον υπερθετικό βαθμό τον συνωστισμό των επενδυτών και των εκατοντάδων επενδύσεων, τους διπλωματικούς θριάμβους στο διεθνές πεδίο και όλα αυτά χάρη στη δική τους «συνεπή και πετυχημένη πολιτική».
Ακόμη σ’ όλους τους τόνους διακηρύσσουν πανηγυρικά και αναίσχυντα, ότι τον επόμενο χρόνο βγαίνουμε από τα μνημόνια χωρίς φυσικά να λένε λέξη για το τι θα φέρει η έξοδος αυτή στους πολίτες. Αφήνουν, όμως, να εννοηθεί, ότι η έξοδος από τα μνημόνια και ο δανεισμός από τις αγορές – από τους διεθνείς τοκογλύφους – θα φέρει ανάπτυξη, αυξήσεις μισθών και συντάξεων, μείωση φόρων, νέα τραπεζικά δάνεια, θα φέρει διορισμούς στο Δημόσιο. Οι άνθρωποι αυτά λένε και αφή νουν τεχνηέντως να αιωρείται η ελπίδα ότι η χώρα θα επανέλθει στην προηγούμενη κατάσταση της πλαστής ευημερίας με τα δανεικά. Καλλιεργείται η εντύπωση ότι οι οικονομικές προοπτικές θα είναι ρόδινες και η κυβέρνηση θα μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις μεγαλύτερων και μικρότερων ομάδων του πληθυσμού.
Ετσι λένε, αλλά αποφεύγουν να αναφερθούν τι θα γίνει από το 2018 και μετά. Το 2018 δεν πρόκειται να φορολογηθούμε με βάση τα πενιχρά εισοδήματα που αποκτήσαμε το 2017, αλλά με βάση τα νέα εξωπραγματικά ποσά τεκμαρτών εισοδημάτων που προσδιορίσει η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων, μ’ αποτέλεσμα η τεκμαρτή φορολογητέα αξία ενός σπιτιού να διπλασιάζεται, ενώ η αξία του συνεχώς μειώνεται. Αποφεύγουν οι ιθύνοντες να αναφερθούν, το τι περιμένει να υποστούν τα ευάλωτα στρώματα της κοινωνίας από την 1η/1/2019 όταν θα τεθούν σε εφαρμογή οι συμφωνίες που οι ίδιοι υπέγραψαν και νομοθέτησαν, με τον νόμο Κατρούγκαλου. Τους κυβερνώντες δεν τους ενδιαφέρει τι θα υποστεί ο ελληνικός λαός, γιατί άλλοι θα βρεθούν στη θέση τους για να αντιμετωπίσουν τη λαϊκή οργή όταν το αφορολόγητο θα πέσει στις 5.600 ευρώ, και οι νέες περικοπές που θα επέλθουν στους μισθούς και τις συντάξεις θα βυθίσουν σε απόγνωση τους πολίτες. Ακόμη η ανελέητη φορολογική επιδρομή επί των πολιτών, προκειμένου να υπηρετηθούν οι παράλογοι φορολογικοί στόχοι που επέλεξε η κυβέρνηση με πρόσθετα μέτρα, θα εξοντώσει τους πάντες.
Για όλα τα παραπάνω κανείς αξιωματούχος όταν ρωτάτε δεν λέει κουβέντα. Το μόνο που κάνουν είναι να αφήνουν να εννοηθεί, ότι με την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο, αυτομάτως μπαίνουμε σε κανονικότητα τον Αύγουστο του 2018 και καλούν τους Ελληνες να τους πιστέψουν για μία ακόμη φορά. Καλούν τον ελληνικό λαό να πιστέψει τις νέες ψευδαισθήσεις και όταν έρθει ο καιρός, να προσέλθει επιλέγοντας αυτούς και μόνο αυτούς…
Και με δεδομένο αυτό, την εξουσία στη χώρα, θα την ασκούν πολιτικοί αρχομανείς, καθεστωτικής αντίληψης, λαοπλάνοι και δημαγωγοί και ο λαός θα σέρνεται φτωχός κακόμοιρος και θα ικετεύει τη ζητιανιά που θα ονομάζεται κοινωνικό μέρισμα, ή όπως αλλιώς. Θα σέρνεται ο λαός σκαλωμένος στο ίδιο σημείο, εγκλωβισμένος σε ξεπερασμένα ιδεολογικά σχήματα, εγκλωβισμένος σε μια αδιέξοδη δημαγωγία χωρίς να ξέρει που θέλει να πάει και που θέλει να φτάσει.
