«Άνευ αιτίας ουδέν εστίν» έλεγε ο Αριστοτέλης. Δηλ. τίποτα δεν γίνεται χωρίς αιτία. Γνωστόν είναι επίσης το: «ουδέν αιτιατόν άνευ αιτίου», (Δεν υπάρχει αποτέλεσμα χωρίς αιτία). Γενικά όπως στη φύση υπάρχει ένας ειρμός, μια εξάρτηση των όντων και των γεγονότων ούτω πως συμβαίνει και στη νόηση. Όπως δηλαδή στη φύση υπάρχει η σειρά: αιτία ή «αίτιο», που προηγείται, και εξ αυτής ακολουθεί το αποτέλεσμα, ισχύει δηλαδή το «ουδέν γίνεται άνευ αιτία» έτσι και ο γνωστικός λόγος έχει την ίδια σειρά. Εξάλλου αυτό συνάγεται και από την κοινή λογική.
«Άνευ αιτίας ουδέν εστίν» έλεγε ο Αριστοτέλης. Δηλ. τίποτα δεν γίνεται χωρίς αιτία. Γνωστόν είναι επίσης το: «ουδέν αιτιατόν άνευ αιτίου», (Δεν υπάρχει αποτέλεσμα χωρίς αιτία). Γενικά όπως στη φύση υπάρχει ένας ειρμός, μια εξάρτηση των όντων και των γεγονότων ούτω πως συμβαίνει και στη νόηση. Όπως δηλαδή στη φύση υπάρχει η σειρά: αιτία ή «αίτιο», που προηγείται, και εξ αυτής ακολουθεί το αποτέλεσμα, ισχύει δηλαδή το «ουδέν γίνεται άνευ αιτία» έτσι και ο γνωστικός λόγος έχει την ίδια σειρά. Εξάλλου αυτό συνάγεται και από την κοινή λογική.
Μ’ αυτή τη λογική και για τη σημερινή κακάσχημη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας υπάρχουν σίγουρα κάποιες αιτίες. Που σίγουρα προηγήθηκαν χρονικά και ενδεχομένως και κάποιες άλλες επιπλέον που «προετοιμάζουν», προκαλούν τα όσα μελλοντικά θα ακολουθήσουν. Αξίζει να βρούμε τις «ρίζες του κακού» καθώς και τις λαθεμένες στρατηγικές και τακτικές που ακολουθήσαμε και ακολουθούμε και σήμερα, έτσι ώστε να αγωνιστούμε να τις εξαφανίσουμε (να τις περιορίσουμε έστω στο ελάχιστο) αν θέλουμε – και δεν είναι δυνατόν να μην θέλουμε – να βγούμε από το «ρουφήχτρα» που μας τραβάει συνεχώς προς το βάθος του τέλματος και τον αφανισμό,-
Ως προς τις πρωτεύουσες αιτίες υπάρχουν πολλές απόψεις. Πολλοί, ειδικοί και μη αποδίδουν τα πάντα στην παγκόσμια οικονομική κρίση. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ναι μεν φταίει η μεγάλη κρίση που ξεκίνησε το 2007 από τις Ηνωμένες Πολιτείες και έφτασε και στη χώρα μας ένα – δύο χρόνια αργότερα όμως, μας βρήκε απροετοίμαστους και κακομαθημένους τους Νεοέλληνες.
Γι αυτούς ευθύνονται ασφαλώς η κρίση αλλά την ίδια, αν όχι μεγαλύτερη, ευθύνη φέρει ο πολιτικός κόσμος και πρωτίστως τα κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο τις προηγούμενες δεκαετίες ( από τη δεκαετία του 1980 και εντεύθεν).
Με την κρίση επήλθε ένας διχασμός πολιτικών και πολιτών σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Σε κείνους δηλαδή που υποστήριζαν ότι για την ανεργία, την εξαθλίωση, την φτωχοποίηση της χώρας έφταιγαν τα Μνημόνια ( 1ο και 2ο) και στους άλλους που υποστήριζαν ότι τα μνημόνια ήταν ένα είδος «αναγκαίου κακού». Ήταν δηλαδή αντιλαϊκά και σε πολλές περιπτώσεις άδικα όμως ήταν απαραίτητα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ισχυριζόταν μάλιστα πως αν δεν μας τα είχαν επιβάλλει οι δανειστές μας ( Τρόικα στην αρχή, «θεσμοί» τον τελευταίο χρόνο) θα έπρεπε μόνοι μας να τα θεσμοθετήσουμε.
Ο διχασμός αυτός βέβαια ήταν στην ουσία «περί όνου σκιάς». Γιατί βέβαια δεν προκάλεσαν τα μνημόνια την κρίση αλλά η κρίση και τα δικά μας λάθη μας οδήγησαν στα μνημόνια. Ωστόσο αποτέλεσε ( ο διχασμός) τον πολιορκητικό κριό με τη βοήθεια του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε από το 4% στο 17%, το 27% , το 36,4% και , λόγω του τελευταίου στην κυβέρνηση.
Σήμερα βέβαια οι κήρυκες του μίσους κατά των μνημονίων εσίγησαν. Κι όχι μόνο αυτό αλλά (ποιός μπορούσε να το προδικάσει;) υπόγραψαν οι ίδιοι ..νέο επαχθέστερο και απεχθέστερο μνημόνιο. Και ομνύουν (!) καθημερνά πως θα το εφαρμόσουν ενώ δηλώνουν πως δεν το πιστεύουν ούτε το θέλουν κι ούτε ταιριάζει με την ιδεολογία τους. Οι μεγάλοι Αντιμνημονιακοί της Αριστεράς και της Δεξιάς (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ) έγιναν πλέον μνημονιακοί και κυβερνούν, όπως κυβερνούν τη χώρα.
Οι ευθύνες τους είναι προφανείς, αφού αντί να μας βγάλουν όπως υπόσχονταν από το τέλμα της κρίσης μας «έσπρωξαν» με τις πράξεις και παραλείψεις τους βαθύτερα. Αύξησαν το χρέος, και το βάρος στις πλάτες του λαού και οδήγησαν τη χώρα αρκετά χρόνια πιο πίσω, ενώ παρουσιάζονται πλέον και σοβαροί εθνικοί κίνδυνοι.
Την «κόκκινη γραμμή» που χώριζε Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς την έσβησαν οι κυβερνώντες (την διατηρούν ωστόσο η Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ, η ΛΑ.Ε του Λαφαζάνη, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γ. Βαρουφάκης κ.λ.π). Δεν διέγραψαν όμως την άλλη μεγάλη πληγή στον εθνικό κορμό: το λαϊκισμό. Τον συνεχίζουν αμετανόητοι και τον επαυξάνουν. Όμως ακριβώς ο λαϊκισμός είναι που προξένησε και προξενεί το μεγαλύτερο κακό στην πατρίδα μας. Κι αν δεν απαλλαγούμε απ’ αυτόν δεν πρόκειται να δούμε «άσπρη μέρα» . Αντίθετα θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Για το λαϊκισμό στη συνέχεια.
