Του Κώστα Δαλακιουρίδη
«Αυτός ο λαός είναι αχάριστος» μας έλεγε ένας μαυρισθείς υποψήφιος. «Τραβάει η όρεξή του παραμύθι». Όμως ο Αλέξης είχε θεωρήσει το παραμύθι σαν πραγματικότητα όταν εξήγγειλε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Η λογική του ήταν ατράνταχτη: Χρωστάμε τριακόσια εκατομμύρια και θα μας δώσουν αλλά δωδεκάμισι για το πρόγραμμα. Ασήμαντο ποσό για να χαλάσουμε τις καρδιές μας. Κι όμως αυτοί οι απαίσιοι εξηνταβελόνηδες όχι δεν μας τα έδωσαν αλλά ζητούσαν πίσω και τα παλιά δανεικά. Πολύ απρεπές εκ μέρους τους.
Ξανάκανε εκλογές με την αγαθή προαίρεση με ένα παράλληλο πρόγραμμα (σαν το θαύμα του Χριστού που πολλαπλασίασε τους άρτους) να μας ικανοποιήσει, αν όχι όλους, τουλάχιστον αυτούς που τον ψήφισαν. Αυτό το πρόγραμμα εν ολίγοις είναι να βγάλεις από τη μύγα ξύγκι, όπου μύγα είναι η εθνική μας οικονομία. Επειδή Χριστός δεν είναι δεν μας ικανοποίησε κι αμέσως άρχισε η γκρίνια. Όμως είχε όλη την καλή προαίρεση να το κάνει.
Προς τι όλος αυτός ο τζερτζελές και να ‘χει και την αντιπολίτευση να ζητάει κάθε μέρα εκλογές. Δεν φτάνει που έχουμε αριστερή κυβέρνηση ζητάμε και τα ρέστα; Αυτό είναι το άκρον άωτο της αχαριστίας. Όμως ο Αλέξης δεν είναι από τα παιδάκια που τους κλέβουν το παγωτό μέσα από τα χέρια του. Είναι σκληρό καρύδι.
Οι νεοέλληνες χαρακτηριζόμαστε από την μνήμη μας που είναι αντάξια εκείνης του χρυσόψαρου (δεν κρατάει ούτε μια μέρα). Ξεχάσαμε τι απάντησε στους συντρόφους του, που χωρίς αυτόν δεν θα έβλεπαν εξουσία ούτε στα όνειρά τους: «Δεν είναι κανείς πιο αριστερός και πιο επαναστάτης από μένα»! Ο λαός λέει «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις». Τούτο σημαίνει ότι για να την πει είναι τουλάχιστον λενινιστής και συνεπώς πούρος επαναστάτης. Έτσι μην περιμένετε μικροαστικές απολαύσεις όταν ο σκοπός είναι μεγάλος. Οι αστοί πρέπει να μάθουν ότι «άπαξ επαναστάτης πάντα επαναστάτης». Αυτό το καταλάβαμε με τη πρώτη διαπραγμάτευση όταν δεν γνωρίζαμε τι μέρα θα ξημερώσει. Γιατί ένας επαναστάτης είναι πρώτα από όλα υπαρξιστής. Για να βιώσει το επαναστατιλίκι του πρέπει να ζει στην κόψη του ξυραφιού. Πώς κάποιος ανεβαίνει σ’ ένα καμπαναριό και λέει «να πέσω, να μην πέσω», έτσι κι ο υπαρξιστής για να βιώσει το dasein του (την εσώτερη ουσία του) πρέπει να εφαρμόζει το ζην επικινδύνως, βίβερε περικολοζαμέντε, που λένε οι Ιταλοί.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σφίξουμε τα ζωνάρια μας και να απολαύσουμε το ταξίδι σύμφωνα με το απρόβλεπτο, πρόγραμμα του απρόβλεπτου ηγέτη μας (το μόνο πρόγραμμα που του βγαίνει προς το παρόν είναι ότι δεν του βγαίνει κανένα εκτός από του να μας τουμπάρει), γιατί εκλογές δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Άλλωστε για τους περισσότερους βουλευτές το να αφήσουν την βουλευτική αποζημίωση μέσα στη μαύρη κρίση δεν είναι ότι το καλύτερο. Τα κεφάλια μέσα λοιπόν!
Κώστας Δαλακιουρίδης
