– Είμαστε σκλάβοι του πολιτισμού μας;
– Τι είπες ρε τώρα; Τι είπες;
– Τι είπα; Ό,τι άκουσες!
– Εσύ άκουσες τι είπες;
– Δεν ξέρω, θα σκεφτώ και θα σου πω, τι να σου πω τώρα;
– Είπες μεγάλη κουβέντα!
– Πόσο μεγάλη;
– Τεράστια!
– Καλά, ας πούμε κι εμείς καμιά μεγάλη κουβέντα!
– Ξέρεις τι είπες ρε τώρα; Ξέρεις;
– Ξέρω!
– Είπες για τον πολιτισμό, που σε κάθε εποχή είναι διαφορετικός, μπορεί ανεπαρκής, μπορεί ελπιδοφόρος, μπορεί κρυψίνους, και στα μουλωχτά σου την φέρνει, σου ρίχνει μια κατά πρόσωπο, μένεις άναυδος γεμάτος ερωτηματικά και αναρωτιέσαι γιατί όσο καιρό ήσουν περήφανος για κάτι που μετά, στη συνέχεια, σου την έφερε, και σε έριξε κάτω ανήμπορο!
– Είδες λοιπόν πόσο ψεύτικος είναι ο περίγυρος μας; Δημιουργούμε τον δήθεν πολιτισμό μας, τον κάνουμε να είναι ο ζηλευτός από τους γείτονες μας, και μετά των αλλωνών τους γείτονες και πάει λέγοντας μέχρι να κλείσει ο κύκλος και να χορεύουμε όλοι μαζί στο τέλος τον χορό της βροχής!
– Τον χορό της βροχής;
– Ναι, ρε! Πανάρχαιος χορός σε πολλαπλές παραλλαγές που αναζητούν την λύση σε ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να είναι πρόβλημα, αλλά καταλήγει τελικά να είναι! Άρα ο πολιτισμός πάντα εξαρτάται από τι είναι καινούριο, μπορεί να είναι οι γυαλιστερές πέτρες και τα καθρεφτάκια των κατακτητών στους ανίδεους ιθαγενείς που περιτριγυρίζουν τη ζάλη τους από κάτι το καινούριο, άχρηστο μεν, αλλά καινούριο και δημιουργείται μια συνθήκη με διαθέσεις ζάλης από το νερό που καίει! Τελικά όλα είναι πολιτισμός! Αλλά ποια πραγματικά είναι;
– Είναι και αυτά και εκείνα!
– Πριν καλά καλά προλάβουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει ενσυναίσθηση και να ξέρουμε να την νιώθουμε, έρχεται τρέχοντας να προλάβει και να σώσει …την κατάσταση η τεχνητή νοημοσύνη που ανοίγει μεγαλόπρεπα μια τεράστια αυλαία για να παρουσιαστεί στα έκθαμβα μάτια μας ένας άλλος κόσμος, ταπεινός, ήρεμος, ήσυχος που θα είναι του χεριού μας και πιστεύομε ότι δεν θα είναι του …σχοινιού και του παλουκιού!
– Ο πολιτισμός απέθανε! Ζήτω ο πολιτισμός, λοιπόν!
