Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Στο σύνθημα της Χούντας «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» λέγεται ότι ο Γ. Παπανδρέου πρόσθεσε τη φράση «Καθολικώς Διαμαρτυρομένων». Βέβαια το σωστό είναι «αιωνίως διαμαρτυρομένων» γιατί και στον άλλο κόσμο αποκλείεται ο Έλληνας να μη βρει κάτι στραβό. Ευτυχώς δηλαδή που εδώ έχουμε ένα σωρό από αυτά για να γκρινιάζουμε.
Τον περισσότερο καιρό οι άνθρωποι διαμαρτύρονται για τους πάντες και τα πάντα. Για τον καιρό, την κυβέρνηση, την οικονομία, το επάγγελμα, τους συναδέλφους, τις ομάδες, τις (τους) συζύγους τους το κόστος των καυσίμων και πάει λέγοντας. Κάποτε οι διαμαρτυρίες φοράνε κουκούλα και φαίνονται αστείες ή σάτιρες, όμως τον ψυχολόγο δεν τον ξεγελάν. Μπορούμε να καμουφλάρουμε τις διαμαρτυρίες με χίλιους τρόπους όμως η αρνητική ενέργεια που έχουμε φαίνεται από μακριά. Αυτή μας φορτώνει με ένα είδος ταραχής που προκαλεί ψυχολογική πίεση και στη συνέχεια άγχος.
Η διαμαρτυρία λένε είναι σαν την εξάτμιση του αυτοκινήτου. Ελευθερώνει την πίεση κι ανακουφίζει το διαμαρτυρόμενο όμως βραχυπρόθεσμα. Μόλις μείνει μόνος του, νιώθει άδειος και μελαγχολικός. Τίποτε δεν τον γεμίζει. Τίποτε δεν τον ευχαριστεί. Η αρνητική ενέργεια μολύνει το περιβάλλον που γίνεται τοξικό και τον καταπιέζει. Μπορεί μετά να στραφεί ενάντια στον εαυτό του και να του φορτώσει κάποιο αυτοάνοσο νόσημα (αυτό που ξεγελά το ανοσοποιητικό του σύστημα). Αν κάποιος σπάσει τον φαύλο κύκλο της στείρας διαμαρτυρίας θα δει την υγεία του να βελτιώνεται και τη διάθεσή του να αλλάζει. Δυστυχώς ο κόσμος δεν είναι πλασμένος σύμφωνα με τα γούστα μας. Μάλλον ευτυχώς, γιατί διαφορετικά θα ήταν ένας τρελός κόσμος που θα ικανοποιούσε τον καθένα από την μια και θα τον γέμιζε διαμαρτυρίες από την άλλη.
Κι εδώ είναι το κλειδί. Η προσαρμογή. «Χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις φίλα το» λεν οι Κινέζοι. Όχι όμως το χέρι κάποιου ανθρώπου αλλά της κοινωνίας και της Φύσης. Δεν είναι εύκολο να αλλάξει ο κόσμος όσο κι αν το θέλουν οι κάθε είδους γιαλαντζί επαναστάτες και αναρχικοί που η επιθετικότητά τους κρύβει μια απέραντη μοναξιά κι ένα δυσβάσταχτο υπαρξιακό κενό. Όλη η τέχνη είναι να προσαρμοστούμε χωρίς να χάσουμε τον χαρακτήρα μας και τις ποιότητές μας. Αλλιώς θα είμαστε σαν βρέφη απροσάρμοστα που χάνουν την προσαρμοστικότητά τους από τα πολλά κανακέματα.
Για να γίνει αυτό δεν χρειάζεται απλά ανοχή και κατανόηση. Χρειάζεται κάτι παραπάνω και οι στωϊκοί μας δείχνουν το δρόμο: « Η αγάπη εξαπλώνεται με ομόκεντρους κύκλους. Όταν η έντασή της είναι λίγη τότε έχουμε μόνο ένα κύκλο κι αγαπάμε μόνο τον εαυτό μας. Στον δεύτερο κύκλο είναι η οικογένειά μας στον τρίτο οι φίλοι, μετά η κοινωνία, ο κόσμος κι αν έχουμε πολύ αγάπη κι αγαπάμε όλο το σύμπαν γινόμαστε ένα με τον Θεό».
Όμως για να αγαπήσεις τους άλλους πρέπει πρώτα να αγαπήσει τον εαυτό σου και τέτοιος γρουσούζης που είναι πώς να τον πλησιάσεις. Έτσι τα πάντα γίνονται επιφανειακά, θεατρικά και προσποιητά. Κι ας υποφέρουμε μέσα μας. Το παράπονο είναι μια διέξοδος αλλά όχι φάρμακο.
Κώστας Δαλακιουρίδης.
