Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Πριν από το Πασόκ οι άνθρωποι ήταν πολιτικά αναλφάβητοι. Έλεγαν κάτι και το εννοούσαν. Μετά το κίνημα της αλλαγής, δεν το εννοούσαν μέχρι να έρθει ο Σύριζα οπότε λένε άλλα, και εννοούν τα αντίθετά τους. Δεν έχουμε πια λέξεις για να συνεννοηθούμε.
Όμως η μεγαλύτερη υπηρεσία του κινήματος ήταν τα πλαίσια. Προ Πασόκ, σε μια συζήτηση το πλαίσιο αναφοράς υπονοούταν από τη συζήτηση. Όμως η νέα διαλεκτική του κινήματος είχε μια κάμερα κι έπαιζε με το ζουμ. Μια το μεγάλωνε κι έβλεπες όλες τις λεπτομέρειες και μια το μίκραινε οπότε έβλεπες γενικότητες. Και δεν φτάνει αυτό αλλά μια γυρνούσε τον φακό από εδώ μια από εκεί και οι παραδοσιακοί πολιτικοί πάθαιναν ίλιγγο κι έτρεχαν στα φαρμακεία για χάπια. Δεν είναι τυχαίο ότι κυβερνούσαν συνέχεια.
Όταν σκληραγωγημένοι πολιτικοί ζαλίζονται τι να σου κάνει ο λαός; Πότε πότε έκανε δίαιτα να συνέλθει και μετά πάλι στην πρέζα. Διότι η πολιτική δεν έχει μεγάλη σχέση με τη λογική. Είναι δυνατόν να τους ευχαριστείς όλους; Άρα θα ευχαριστήσεις αυτούς που έχουν το τρόπο τους να μην είναι αχάριστοι και ο νοών νοείτω.
Με άλλα λόγια πολιτική είναι να πείσεις με τις πράξεις σου τους φτωχότερους, ότι είναι προτιμότερο να μείνουν στη φτώχεια τους ενώ υπόσχεσαι να τους κάνεις πλούσιους. Αυτό ούτε ο Ιησούς Χριστός δεν θα μπορούσε να το κάνει κατά τη ρήση του Κ. Μητσοτάκη και το έλυσε διαφορετικά στους Μακαρισμούς.
Τώρα τα πλαίσια επί τέλους σταθεροποιήθηκαν. Κάνουν μόνο ζουμ στο προλεταριάτο. Το πέρα δώθε κόπηκε. Αντί να κινούμε πέρα δώθε την κάμερα, κάνουμε συλλήβδην κολοτούμπες. Κατά κανόνα δεν τις ολοκληρώνομε και μένουμε να κοιτάμε τον ουρανό όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα σε ένα παράλληλο κόσμο όπου τα πάντα γίνονται για χάρη των φτωχών αλλά κάποιος δαίμονας αντί να βάλει ένα κρύσταλλο κάτω από τον ουρανό έβαλε ένα καθρέφτη από πάνω του και τα αριστερά έγιναν δεξιά.
Έτσι μετά τον δαίμονα του του τυπογραφείου έχουμε τον δαίμονα του καθρέφτη ο οποίος μας φταίει για όλα και μην το ρίχνουμε στις αυταπάτες. Εκτός αν αυταπάτη είναι μια άλλη ονομασία του καθρέφτη.
Γενικά τα πλαίσια (χωρίς καθρέφτη) είναι πολύ χρήσιμα όταν θέλουν δύο άνθρωποι να συνεννοηθούν. Όταν αυτά έχουν την ίδια μεγέθυνση και τον ίδιο στόχο είναι αρκετά εύκολη η συνεννόηση. Όμως το καθένα φέρνει τα πλαίσια στα μέτρα του κι όσο για τον στόχο… Τώρα καταλαβαίνουμε. Τα κόμματα δεν πρόκειται να συνεννοηθούν γιατί στα πλαίσιά τους κανένα δεν έχει στόχο την Ελλάδα.
Κώστας Δαλακιουρίδης
