Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Έτσι έλεγε ένα παλιό νοσταλγικό τραγούδι. Όμως ποια ελπίδα να έχει ένας ναυαγός που σε όποιο καράβι μπαίνει ναυαγεί; Όμως οι τελευταίοι άφησαν το καράβι δίχως καύσιμα και μας έβαλαν να τραβούμε κουπί. Περνάνε δίπλα μας υπερωκεάνια, κότερα κι έχουμε και τον Ταγίπ να μας απειλεί. Όλα καλά, όλα ανθηρά που έλεγε και ο Βουτσάς.
Μήπως όμως υπάρχει κάποιο σχέδιο και το φυλάγουν σαν κόρη οφθαλμού; Το μόνο σχέδιο, το έχουν οι δανειστές μας και κατά παγία τακτική της χώρας μας το ακολουθούμε. Οι μόνοι που κατέχουν την αλήθεια είναι ο κ. Τσακαλώτος με τον κ. Χουλιαράκη. Οι άλλοι πέρα βρέχει. Περί άλλων τυρβάζουν. Αν το Καστελόριζο είναι στο Αιγαίο ή στη Μεσόγειο όπως το θέλουν οι Τούρκοι και άλλα τέτοια θέματα πατριδογνωσίας που δεν τα έμαθαν στον καιρό τους. Το μόνο που ζητούν από τον έρμο τον Ευκλείδη είναι λεφτά για να ρίξουν κανένα ψίχουλο στο θεονήστικο πόπολο μπας και γίνει κανένα θαύμα και διατηρήσουν την εξουσία.
Δεν έχουμε ξανανιώσει τόσο αμήχανοι μπροστά στο μέλλον. Είμαστε με διαφορά οι πιο απαισιόδοξοι στην Ευρώπη. Θέλουμε από κάπου να πιαστούμε να χαμογελάσουμε. Δεν λέμε να λιγωθούμε στα γέλια. Λίγο να σπάσει το χειλάκι μας. Το μόνο που μας κάνει να γελάμε μορφάζοντας είναι τα χάλια του κοινοβουλίου μας. Ύψιστε Θεέ γιατί τέτοια δοκιμασία; Που τους βρήκαμε και τους ψηφίσαμε; Κάνουν διαγωνισμό κοτσάνας και δεν βρίσκουμε τον νικητή γιατί όλοι είναι ασυναγώνιστοι.
Παριστάνουν τους προοδευτικούς τρομάρα τους. Είναι ανίκανοι να πουν μια σωστή πρόταση. Μας θυμίζουν μια ταινία του Γούντι Άλεν (Μπανάνες) όπου επαναστάτες της συμφοράς παίρνουν την εξουσία και σκέπτονται τι το καινούργιο, τι το επαναστατικό θα πουν. Και τι λέει ο μεγάλος επαναστάτης; «από εδώ και πέρα θα φοράτε τα εσώρουχα πάνω από τα ρούχα για να ελέγχουμε αν είναι καθαρά ή λερωμένα»! Απελπισία!
Η μόνη μας ελπίδα οι δημιουργικοί άνθρωποι που πιάνουν γερά τη ζωή στα χέρια τους και δημιουργούν. Γιατί μόνο η δημιουργία δίνει πραγματική χαρά. Γιατί βλέπουν ότι κάτι αξίζουν κι αυτό το λένε τα έργα τους. Αντίθετα η ηδονή που δίνει η εξουσία είναι ότι οδηγούμε τις ζωές των άλλων στο γκρεμό χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανένα και οι κραυγές, οι κοπετοί και οι οδυρμοί των θυμάτων μας λένε ότι κάποιοι είμαστε.
Αλίμονο στις χώρες που έχουν εξουσιομανείς και σπανίζουν οι δημιουργικοί! Εμείς όμως τους δημιουργικούς τους κυνηγάμε κι από πάνω! Τους αξίζει γιατί «θέλησαν να κάνουν καλό στου διαβόλου το χωριό».
Κώστας Δαλακιουρίδης
