Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Πριν μερικές βδομάδες παραβρεθήκαμε σε ένα μνημόσυνο. Συνήθως εκεί συναντά κανείς ένα σωρό γνωστούς και οικείους του τεθνεώτος (αθάνατη καθαρεύουσα) δηλαδή είναι ένα κοινωνικό γεγονός με μεγάλη εμβέλεια γι’ αυτό άλλωστε παλιότερα σύχναζαν και πολιτικοί.
Τελείωσε λοιπόν η θεία λειτουργία και το μνημόσυνο και ως συνήθως οι ιερείς αναγγέλουν πού θα δοθεί η δεξίωση που συνήθως γίνεται σε μια αίθουσα του ναού. Μέχρι να βρεθούμε με τους γνωστούς και να πάμε στην αίθουσα, αυτή ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Κοιτάμε μέσα να βρούμε κανένα γνωστό, πουθενά. Ρωτάμε τους συγγενείς μήπως ξέρουν κανένα, αποτυχία. Πού βρέθηκαν; Ποιος τους κάλεσε;
Μετά μάθαμε ότι στην Ελλάδα της κρίσης είναι κι αυτός ένας από τους τρόπους επιβίωσης. Συνήθως ηλικιωμένοι περνούν, κάθονται, τρώνε, πίνουν και κυρίως παίρνουν πακετάκια και ότι άλλο έχει το τραπέζι, λένε εις ώτα μη ακουόντων «Θεός σχωρέσ’ τον» και φεύγουν απαρατήρητοι όπως ήρθαν!
Μάλιστα μερικοί έχουν οργανωθεί. Βλέπουν τις αναγγελίες μνημοσύνων στους στύλους και πάνε παρέες παρέες για να μη δίνουν και στόχο.
Οι πιο απαιτητικοί βλέπουν το ζαχαροπλαστείο που ετοίμασε τα πακέτα κι αν είναι της αρεσκείας τους παίρνουν αρκετά για να βγάλουν την μέρα.
Σε κάποιο φίλο που του έφυγε το παιδί, ερχόταν άνθρωποι του έσφιγγαν το χέρι, μουρμούριζαν κάτι κι έφευγαν με γεμάτες τις τσάντες.
Ρωτούσε τη σύζυγο:
– Τους ξέρεις;
– Όχι. Εσύ;
– Ούτε που τους έχω ξαναδεί.
Μάλιστα επειδή άκουγαν τα ονόματα πήγαιναν με μεγάλη άνεση. Κι όταν ο κόσμος ήταν πολύς γινόταν και αναιδείς.
– Όχι δεν φεύγω για να καθίσεις κυρία μου. Εγώ τους συμπονώ αυτούς τους ανθρώπους. Εσένα δεν σε ξέρω!
Τι να πεις και τι να κάνεις σε τέτοιες στιγμές. Αν τους πεις καμιά κουβέντα παραπάνω μπορεί να αρχίσουν τις κατάρες κι επειδή ο Άγιος Πέτρος πιθανόν να έχει πράκτορες για να πάιρνει πληροφορίες, μπορείς να βρεις και τον μπελά σου όταν έρθει η ώρα σου.
Έ ρε αθάνατε Έλληνα. Τίποτε δεν σε σκιάζει. Τώρα μάλιστα που βγαίνουμε από τα μνημόνια, ποιος τη χάρη μας. Θα ζητάμε να υπάρχουν πακετάκια έξω από τις εκλησίες σαν λαϊκό δικαίωμα.
Θα πεί κανείς και γιατί να μην πάνε στα μνημόσυνα και ξένοι. Πρώτα γιατί δεν έχουν τίποτε να θυμηθούν για τον μακαρίτη και μετά δεν μπορείς να συγχωρήσεις κάποιον που ούτε τον ξέρεις. Αλλά στη χώρα του παραλόγου ζητούμε ψύλλους στ’ άχυρα!
Κώστας Δαλακιουρίδης
