Του Κώστα Δαλακιουρίδη
… για να κυβερνήσω είχε πει κάποτε ο Κ. Καραμανλής. Με άλλα λόγια πρέπει ένας πρωθυπουργός να φεύγει όσοι πιο μακριά γίνεται από τα ανθρώπινα πάθη όταν αυτά ανθίζουν στην αυλή του. Απορούμε πώς έιχε γίνει πρωθυπουργός σ’ αυτή τη χώρα. Λιτός, σχεδόν δωρικός, σοβαρός, λακωνικός, του έβγαζες με το τσιγκέλι δυο κουβέντες, μερικές φορές αινιγματικός, πάντα όμως ενέπνεε εμπιστοσύνη.
Όχι βέβαια ότι δεν είχε ελαττώματα. Αλλά ήταν μέρη του χαρακτήρα του κι όχι έρμαια στην κάθε φουρτούνα. Με άλλα λόγια δεν ήξερε το σπορ της κολοτούμπας. Δεν ήταν είπας-ξείπας. Ήταν με άλλα λόγια προσωπικότητα.
Αναρωτιόμαστε αν θα μπορούσε να τον έχει ο Αλέξης σαν πρότυπο. Φυσικά δεν θα μπορούσε γιατί εκείνος δεν ήταν λαϊκιστής. Μήπως και τον Αντρέα που τον έχει, πού του μοιάζει; Ακολουθεί μόνο τα ελαττώματά του. Γιατί κι ο Αντρέας ήταν προσωπικότητα μολονότι όχι και τόσο προβλέψιμη. Δεν άνοιγε τα χαρτιά του. Δεν σου έκοβε τις προσδοκίες. Σε άκουγε με προσοχή κι εκεί που έλεγε; «τον κατάφερα τον μπαγάσα» έκανε το δικό του.
Έλλειψη έχει λοιπόν η πολιτική μας ζωή από προσωπικότητες. Ίσως να είναι οι καιροί. Ίσως οι πολίτες να έχουν μεγαλύτερες προσδοκίες που βραχυκυκλώνουν πολύ γρήγορα τους πολιτικούς. Ίσως τα προβλήματα έγιναν πιο σύνθετα και δεν λύνονται σαν τον γόρδιο δεσμό που θέλουν πολλοί συμπατριώτες μας. Το γεγονός είναι ότι οι σημερινοί πολιτικοί δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη.
Το θέμα της εμπιστοσύνης είναι πελώριο και το μεγαλύτερο κεφάλαιο για ένα πολιτικό. Το να βασιστείς σε μια δύσκολη στιγμή πάνω του είναι μεγάλο θέμα. Αν είχαμε άλλο πρωθυπουργό τον Απρίλιο του 2010 (μια προσωπικότητα που παίρνει αποφάσεις) τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Ο Μιχάλης Ιγνατίου στο βιβλίο του «Τρόικα ο δρόμος προς την καταστροφή» περιγράφει τον τότε πρωθυπουργό σαν ένα ατζαμή γιατρό που σκότωσε τον ασθενή. Δανείζεται ένα απόσπασμα από το περίφημο βιβλίο του Κρόνιν «Το κάστρο» κι όταν το διαβάζει κανείς λέει μέσα του «βρε που πέσαμε…»
Τώρα ακούμε ξαφνικά τον Αλέξη να κάνει μάθημα στους Ιταλούς και να καυχάται ότι είχε καθαρό μυαλό σ’ εκείνη την «διαπραγμάτευση» των δεκαεφτά ωρών. Άλλοι είχαν καθαρό μυαλό και το μόνο καλό που έκανε ήταν που ακολούθησε αυτούς κι όχι όσους «επαναστάτες» τον τραβούσαν στον γκρεμό.
Είναι δύσκολο να έχεις το σωστό άνθρωπο στη σωστή θέση τους δύσκολους καιρούς. Και δεν πρέπει να τους βάζεις εκεί την τελευταία στιγμή όταν μαζεύονται ολούθε τα μαύρα σύννεφα. Και δυστυχώς στην περιοχή μας τα βλέπουμε συνέχεια μαζεμένα.
Κώστας Δαλακιουρίδης
