Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Γράφαμε για όσα απαράδεκτα συμβαίνουν με την κατάχρηση εξουσίας και άσκηση βίας στον αθλητισμό. Η ιστορία επαναλαμβάνεται στα θεάματα και τα ακροάματα αλλά πλέον σαν φάρσα. Πρώτα γιατί έχουμε να κάνουμε με ενήλικες και μετά με τέρατα εγωισμού που έχουν καβαλήσει το καλάμι. Η συμπεριφορά μερικών «φτασμένων» είναι επιεικώς απαράδεκτη. Αλλά το θέατρο και γενικά τα θεάματα δεν είναι σχολές καλών τρόπων αλλά αρένες όπου τρέχουν πάθη αχαλίνωτα. Ποιος θα φάει τον ρόλο του άλλου και γενικά τον άλλο. Άντε τώρα να διακρίνει κανείς την παλιά γόησσα που δεν την θυμάται κανείς και προσπαθεί να φέρει τη δημοσιότητα επάνω της και να φάει μερικά εκατομμύρια από παραγωγούς από την τελειόφοιτο της δραματικής όπου της φέρονται σαν είλωτα.
Κι ας μη πάμε στο τραγούδι. Γνωστές και πονεμένες ιστορίες. Αν τελικά θα φέρει κάποιο καλό το «me too» είναι ότι οι θύτες θα καταλάβουν ότι άλλαξαν οι εποχές και ξύπνησαν οι σκλάβοι. Δεν είναι κανείς στο απυρόβλητο όσο κι αν διαθέτει στρατιά νομικών συμβούλων. Αν παρουσιαστούν καμιά εικοσαριά θύματα θα κλονιστεί ακόμα κι να είναι μετενσάρκωση του Αγίου Αντωνίου. Διότι κυκλοφορούν και πειρασμοί.
Προτιμούμε να πάμε στα σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης όπου τα πάντα γίνονται συνήθως γνωστά και στα πανεπιστήμια που παραμένουν άγνωστα. Μάλιστα παλιότερα που υπήρχαν οι έδρες οι φοιτητές ήταν στη διάθεση του καθηγητή. Ήταν κυριολεκτικά παντοκράτορας. Άντε να τα βάλει η φοιτητριούλα με αυτό το σινάφι. Καλύτερα να την κύκλωνε αγέλη λύκων. Βέβαια παλιά οι καθηγητές κρατούσαν τη θέση τους και την αξιοπρέπειά τους. Φυσικά είχαμε τους γραφικούς που ήθελαν τις φοιτήτριες με μίνι και τους φοιτητές με κουστούμι αλλά απλά ήταν ιδιόρρυθμοι. Μέχρι που ήρθε η αποχουντοποίηση και έγιναν όλα μπάχαλο. Γλοιώδης τύποι παρίσταναν τον δημοκράτη κι έγλυφαν το φοιτηταριό ενώ καθηγητές αυστηροί αλλά σωστοί κατηγορήθηκαν σαν φιλοχουντικοί. Ακολούθησε μια απότομη έκπτωση αξιών. Οι βαθμοί έγιναν εμπόρευμα και η θέση στο πανεπιστήμιο υπόθεση συναλλαγής. Σήμερα φτάσαμε στο άλλο άκρο όπου οι καθηγητές τρέμουν μην τους αποκλείσουν με μπατικό τοίχο. Αν παραπονεθεί κάποιος φοιτητής για ανάρμοστη συμπεριφορά καθηγητή δεν πάει στον πρύτανη αλλά στο φοιτητικό σύλλογο που θα εκμεταλλευτεί την περίπτωση κατά το δοκούν. Το θέμα είναι πού θα πάει σήμερα ο καθηγητής να παραπονεθεί.
Τελικά όλα είναι θέμα χαρακτήρα και παιδείας. Κι αυτά δεν πουλιούνται· κατακτούνται. Αλλά πού να τα ζητήσει κανείς όταν αυτά που του ζητούν είναι η κομματική ταυτότητα και οι γνωριμίες που διαθέτει. Κι όταν δεν υπάρχει αξιοκρατία θριαμβεύει η υποκρισία και το σκοτάδι όπου τα πάντα κρύβονται. Η κλεισούρα και τα άβατα δημιουργούν σήψη, σκουλήκια και αράχνες. Αυτό που ζητούν όλοι (για τους άλλους βέβαια) είναι η διαφάνεια (γκλάσνοτ) που στην περίπτωση του τον Γκορμπατσόφ διέλυσε τη Σοβιετική Ένωση. Με το φώς δεν τα βάζει κανείς. Αλλά μπήκε κι αυτό σε διατίμηση κι έγινε εκλεκτικό.
Κώστας Δαλακιουρίδης
