Πομπώδης υποδοχή υπό καταρρακτώδη βροχή.
Πέμπτης το απόγευμα κι έχει μπουμπουνίδι,
στην Αριστοτέλους Αχαρνών,
πνίγεται στη λασπουριά όλο το Μενίδι
κι ο Αλέξης είναι ύδατα αντλών.
Μάχη με τη θύελλα δίνουν πυροσβέστες,
πρόθυμοι να σώσουνε γέρους και παιδιά
κι ένας μαύρος ουρανός δεν γουστάρει φιέστες,
να σου «μαχαιρώνει» την καρδιά.
Πομπώδης υποδοχή υπό καταρρακτώδη βροχή.
Πέμπτης το απόγευμα κι έχει μπουμπουνίδι,
στην Αριστοτέλους Αχαρνών,
πνίγεται στη λασπουριά όλο το Μενίδι
κι ο Αλέξης είναι ύδατα αντλών.
Μάχη με τη θύελλα δίνουν πυροσβέστες,
πρόθυμοι να σώσουνε γέρους και παιδιά
κι ένας μαύρος ουρανός δεν γουστάρει φιέστες,
να σου «μαχαιρώνει» την καρδιά.
Φίλοι Γάλλοι φτάνουνε, δείτε κουστωδία,
κι έχουν τον Ολάντ για αρχηγό,
πώς να τους υποδεχτείς, ω(!), τι τραγωδία,
μούλιασα, κρυώνω και ριγώ.
Προς Θεού, χαρές μου. Όταν ο καλός μας Πρόεδρος, μεσιέ Ολάντ, όπου σταθεί και βρεθεί, υπερασπίζεται τη διευθέτηση του ελληνικού Χρέους, τη ρύθμιση των «κόκκινων δανείων», χωρίς ορδές αστέγων κ.λπ. κ.λπ., σε πείσμα της γερμανικής αδιαλλαξίας, για να μην ξεχνιόμαστε, η «άρδευση» του πασίγνωστου συνθήματος του τίτλου, από τον εμπειροτέχνη πολιτικό αναλυτή, θείο Αφεντούλη, δεν οφείλεται σε καχεξία των ελληνογαλλικών σχέσεων, προφανώς.
Όμως, πώς να αποσιωπήσουμε το προ δεκαημέρου γεγονός, με το αεροπλάνο που μετέφερε τον φίλο Φρανσουά, επικεφαλής υπουργικού κλιμακίου και ομάδας επιχειρηματιών, για σαρανταοχτάωρη, «καλώς μάς ήρθαν οι επενδύσεις!», επίσκεψη στην Αθήνα, να προσγειώνεται σε ένα Λεκανοπέδιο σκέτο «Βατραχονήσι», τα έντονα καιρικά φαινόμενα μέσα;
Εξ ου, λοιπόν, η χειμαρρώδης παράφραση του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ακούστε και τον μικροσυνταξιούχο, «Μήτσο», πρακτικό, «εδώ τα καλά “μερομήνια”!», μετεωροσκόπο, συμβεβλημένο με πρωινή τηλεοπτική εκπομπή τού Γιώργου, Παπαδάκη ή Αυτιά, θα σας γελάσουμε, αναφωνούντα:
Αλονζ, σκαφή ντε λα πατρί!
«C’ est la vie, mon ami (σ.σ. έτσι είναι η ζωή, φίλε μου). Το πλυντήριο θέλει άλλαγμα. Λεφτά υπάρχουν;» πετάχτηκε, η μανδάμ, δράττοντας την ευκαιρία να παραπονεθεί, γαλλιστί, α λα Μποστ, και δώστε βάση.
«Τι να το κάνω το κουτί, σε μια ώρα ανάγκης; Μόνον η σκάφη γίνεται σωσίβια λέμβος. Εννόησες;» υπενθύμισε, ο σύζυγος, αποστομώνοντας την απαιτητική, όσο να πείτε, και να σου πάλι τα προαναφερθέντα ρίγη.
Και τι σύγκρυο, χαρές μου; Ασμένως υποδέχτηκε, το πανελλήνιο, την ομιλία τού Γάλλου Προέδρου, από βήματος Κοινοβουλίου, παρουσία του Έλληνα ομολόγου του, αλλά μην κάνετε όρεξη για συνταρακτικές αποκαλύψεις, «ας γιούζουαλ», και να λείπουν οι απορίες.
Διότι, ενόψει ψήφισης του νομοσχεδίου συγυρίσματος του τηλεοπτικού τοπίου, τα ιδιωτικά κανάλια, αντί να προβάλλουν τις θέσεις Ολάντ που δεν διανοείται Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα, προτίμησαν να απεργήσουν, ζητώντας καλύτερες συνθήκες διαπλοκής, – τι γράφω, ο άνθρωπος, τρομάρα τους! – και το χειρότερο;
Ακόμα και η ψηφιακή οθόνη τής εκμισθώτριας σήματος ΕΡΤ παρέμεινε «παγωμένη», κατά διαστήματα, επιτρέποντας στον δόκτορα Σόιμπλε να χαρακτηρίζει, φέρ’ ειπείν, «διστακτικό» τον Αντώνη ή «επιπόλαιο» τον Αλέξη, στη γαλλική «Liberation», χωρίς αντίλογο, οπότε τι να ‘κανε κι ο «Μήτσος», με τόσους κινδύνους στην «ατμόσφαιρα»;
Ως πρακτικός άνθρωπος τω όντι, το είπαμε, αναγκάστηκε να παραφράσει Κώστα Κινδύνη, και συνεχίζουμε, άδοντες:
Να ‘χα τη δύναμη…
Χωρίς το μπάζωμα ποτάμι δε φουσκώνει,
ούτε το Χρέος χωρίς λαϊκισμό,
δίχως ρουσφέτια το «Grexit» ξεφουσκώνει
και σταματούν τα μέτρα χωρίς τον δανεισμό.
Αχ, να μπορούσα τα κανάλια να τα κλείσω,
για ν’ απολαύσω συμφερόντων τον κλαυθμό,
να ‘χα τη δύναμη αλήθειες να μιλήσω
και να χαράξω ρότα προς τον λυτρωμό.
Κουράγιο, πλημμυροπαθείς μου! Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι θα στεγαστούμε, αν εισακουστούμε, βεβαίως-βεβαίως. Ή μήπως όχι;…
-Ω-
