Είδα την ταινία «Αθανάσιος Διάκος» της κινηματογραφικής ομάδας της Ιεράς Μητρόπολης Κατερίνης που παίχτηκε σε κινηματογράφο της πόλης μου.
του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Επειδή μου αρέσει ο κινηματογράφος και βλέπω πολλές ταινίες δεν περίμενα τέτοια ποιότητα από μια ερασιτεχνική ομάδα. Δεν νομίζω ότι υστέρησαν σε τίποτα από τους καλύτερους επαγγελματίες. Αν και δύσκολο το θέμα της ταινίας κατάφεραν να διατηρούν τεταμένη την προσοχή και να επικοινωνούν άριστα με τον θεατή.
Μου περνάει η βλάσφημη σκέψη να τολμήσουμε να συγκριθούμε με τον Αθανάσιο Διάκο. Αναγκάστηκε να φύγει από το Μοναστήρι για να φυλάξει την καθαρότητά του, επειδή ένας Τούρκος Αγάς, βλέποντας την ομορφιά του, τον ποθούσε για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του. Εμείς σήμερα μέσα στον πανσεξουαλισμό που ζούμε ούτε συνειδητοποιούμε ότι πολλά από τα ερεθίσματα που ανεχόμαστε να δεχόμαστε είναι σοβαρές αμαρτίες. Φοβάμαι ότι και για μας σήμερα ισχύει η φράση του Θεού για τους ανθρώπους πριν τον κατακλυσμό «έχουν γίνει σάρκες».
Ήταν αγνός πατριώτης, έβαζε πάνω απ’ όλα το συμφέρον της πατρίδας και όχι τα προσωπικά του πάθη. Όταν ο Καπετάνιος Σκαλτσοδήμος απήγαγε μία κοπέλα και την έφερε στο λημέρι τους διαφώνησε έντονα μαζί του ο Διάκος και αποχώρησε λέγοντάς του «δεν πολεμάω μαζί μ’ αυτούς που ακολουθούν τα βάρβαρα ήθη των Τούρκων». Πόσο θυμίζει τον Παυσανία που ύστερα από την μάχη των Πλαταιών του πρότεινε ένας στρατιώτης να παλουκώσουν το νεκρό σώμα του Μαρδόνιου και να το περιφέρουν στις πόλεις όπως έκαναν την προηγούμενη χρονιά οι Πέρσες στον Λεωνίδα και τον επέπληξε ο Παυσανίας αυστηρά : «Γι’ αυτό πολεμάμε εναντίον των Περσών, για να μη γίνουμε σαν αυτούς».
Η απόφαση να πολεμήσει στην Αλαμάνα τους Τούρκους ήταν σίγουρο ότι θα οδηγούσε στον θάνατό του. Τι σύμπτωση ! Ακριβώς στο ίδιο μέρος πριν 2.200 χρόνια για τον ίδιο λόγο, για να μην περάσουν οι εξ ανατολών εχθροί, στάθηκε και ο Λεωνίδας. Του λέει ένας του Διάκου: «κοίτα πόσοι σκέφτονται μόνο το βόλεμά τους και εμείς πάμε να πεθάνουμε». «Και τους ζηλεύεις ; Εγώ τους λυπάμαι» του απάντησε ο Διάκος. Και συμπλήρωσε : «σκέφτομαι ότι είναι τιμή μου να θυσιαστώ εγώ, για να ζήσουν ελεύθεροι οι μεταγενέστεροι».
Θέλετε να σας πω πολλοί από εμάς, που χάρη στον Αθανάσιο Διάκο και σε άλλους ομοίους του είμαστε ελεύθεροι σήμερα, τι σχέση έχουμε με το πνεύμα αυτοθυσίας τους ; Μια κοπέλα στην Αθήνα πριν λίγες μέρες βγήκε μεσημέρι από το σπίτι της για να αγοράσει κάτι από το περίπτερο. Δίπλα υπήρχε στάση λεωφορείων γεμάτη κόσμο. Σταματάει ένα αυτοκίνητο και πετάγονται από μέσα δυο μεθυσμένοι και την τραβούν προς το αυτοκίνητο. Φώναζε η κοπέλα βοήθεια και ούτε ένας δεν προθυμοποιήθηκε να την βοηθήσει. Τελικά μόνη της κατάφερε και γλίτωσε.
Ευτυχώς όμως σ’ αυτό το πνεύμα του ωχαδελφισμού που μας έχει κυριεύσει τους Έλληνες, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως εκείνα τα παλικάρια στο δυστύχημα των Τεμπών που βοήθησαν να σωθούν πολλοί. Ξέρετε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο αυτή είναι η υψηλότερη μορφή αγάπης : «Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού»(Κατά Ιωαν.15,13).
Τον έπιασαν ζωντανό επειδή έσπασε το σπαθί του. Και φυσικά προσπάθησαν οι Τούρκοι Πασάδες να κερδίσουν τέτοιο παλικάρι. Του υποσχέθηκαν λοιπόν τιμές και δόξες αν αρνηθεί τον Χριστό και γίνει μουσουλμάνος. Ο Διάκος όχι μόνο δεν δέχθηκε, αλλά τους έβρισε «και σεις και η πίστη σας να πάτε να χαθείτε, εγώ Ρωμιός γεννήθηκα, Ρωμιός θε να πεθάνω».
Οπότε αυτοί νευριασμένοι διέταξαν να παλουκωθεί. Αυτή την απάνθρωπη μορφή βασανισμού των ανθρώπων την εφάρμοσαν υπερβολικά οι Τούρκοι στα 400 χρόνια σκλαβιάς και την θεωρούσαν νόμιμη. Ποτέ οι Έλληνες, ακόμα και στα χρόνια της αρχαιότητας, δεν χρησιμοποίησαν τέτοιο τρόπο βασανισμού σε ανθρώπους. Του πέρασαν λοιπόν οι ειδικοί στα παλουκώματα ένα παλούκι από τον πρωκτό προσέχοντας να μην ακουμπήσει ζωτικά όργανα και πεθάνει και το έβγαλαν από τον δεξιό ώμο. Έτσι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει και 3 μέρες μέσα σε φρικτούς πόνους πριν πεθάνει. Δεν πεθαίνει εύκολα επειδή το παλούκι εμποδίζει την αιμορραγία.
Τον έστησαν όρθιο και περνούσε ο όχλος των Τούρκων και τον έφτυνε με βρισιές. Τελικά μετά από 3 μέρες ένα καβαλάρης Τούρκος που τον είδε φώναξε «δεν ντρέπεστε ορέ να φέρεστε έτσι στο παλικάρι ;». Κι έβγαλε την κουμπούρα του και τον σκότωσε. Έλεγε συχνά ο άγιος Παΐσιος που κοιμήθηκε το 1994 «οι Τούρκοι έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους».
« Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν πέμπτην σφραγῖδα, εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τὰς ψυχὰς τῶν ἐσφαγμένων διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ ἀρνίου ἣν εἶχον· καὶ ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες· ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς; καὶ ἐδόθη αὐτοῖς ἑκάστῳ στολὴ λευκή, καὶ ἐῤῥέθη αὐτοῖς ἵνα ἀναπαύσωνται ἔτι χρόνον μικρόν, ἕως πληρώσωσι καὶ οἱ σύνδουλοι αὐτῶν καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτῶν οἱ μέλλοντες ἀποκτέννεσθαι ὡς καὶ αὐτοί» (Αποκάλ. Ιωαν. 6. 9-11).
