Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Μας άφησε λοιπόν χρόνια και καιρούς ο Φιντέλ Κάστρο. Όσο επαναστάτης και να είναι κανείς με τον χάρο δεν τα βάζει. Μπορεί να έφυγε στα ενενήντα, μπορεί να γλίτωσε εκατοντάδες απόπειρες δολοφονίας αλλά από δω και πέρα θα βλέπει τα ραδίκια ανάποδα.
Τι άφησε λοιπόν πίσω του ο Φιντελ; Ανάλογα πως βλέπει κανείς τα πράγματα. Για τους απανταχού του κόσμου επαναστάτες (του γλυκού ή και του αλμυρού νερού) ήταν ένα ίνδαλμα. Αυτός που ύψωσε το ανάστημά του σε μια υπερδύναμη και που έκανε πράξη τα οράματά τους. Βέβαια και ο ίδιος καυχιόταν ότι παρέμεινε επαναστάτης. «Η επανάσταση είναι σαν το ποδήλατο», έλεγε, «αν σταματήσεις να κάνεις πεντάλ πέφτεις». Όμως το πεντάλ το έκαναν οι κουβανοί. Όμως αυτά για τους επαναστάτες είναι ψιλά γράμματα.
Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι ο Φιντέλ ήταν γιος γαιοκτήμονα σπουδαγμένος στην ΗΠΑ που επαναστάτησε και γκρέμισε το καθεστώς Μπατίστα ένα από τα πιο διεφθαρμένα που γνώρισε ο κόσμος. Και όπως όλοι οι επαναστάτες δεν παρέδωσε ποτέ την εξουσία Την μεταβίβασε στον αδελφό του με άψογες δημοκρατικές διαδικασίες (τι μας θυμίζει, τι μας θυμίζει;)
Από εκεί και πέρα εγκατέστησε ένα τυπικό κομουνιστικό καθεστώς με την απαραίτητη γραφειοκρατία χωρίς ελευθερία λόγου και χωρίς ελευθερία να μην λατρεύεις τον ηγέτη σου. Αν τώρα η Κούβα μετατραπεί σε αμερικανικό θέρετρο θα αναρωτηθεί κανείς προς τι όλος αυτός ο τζερτζελές. Όταν όμως έχεις να κάνεις με εξουσιομανείς αυτά είναι λεπτομέρειες.
Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση για το μυστήριο της εξουσίας (που ας σημειωθεί το μοιραζόμαστε και με άλλα πρωτεύοντα). «Το άρχειν ήδιστον» έλεγε ο Αριστοτέλης. Η μανία της εξουσίας υπάρχει μέσα μας αλλά μερικοί το παρακάνουν. Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται απαξάπαντες οι πολιτικοί και ιδίως οι Έλληνες. Αν καθίσουν στην καρέκλα δε ξεκολλάν με τίποτε. Με την όποια αστική δημοκρατία δεν μακροημερεύουν. Η μόνη λύση είναι η δικτατορία και όλοι δημοκράτες, λαοκράτες και φασίστες εκεί το πάνε. Ο Κάστρο δεν ήταν εξαίρεση.
Ας επανέλθουμε όμως στην Κούβα. Η γεωγραφική της θέση της την προόριζε για μια ακόμα μπανανία. ¨Όλα τα κράτη της λατινικής Αμερικής γνώρισαν τους πιο διεφθαρμένους δικτάτορες και οι λαοί τους πέρασαν μαύρες μέρες. Από αυτή την άποψη δεν έχασαν τίποτε οι Κουβανοί.
Το πρόβλημα είναι ότι έγινε πεδίο αντιπαραθέσεως των δύο τότε υπερδυνάμεων και παρά λίγο (κρίση του 62) να πηγαίναμε όλοι στα θυμαράκια. Χωρίς τους σοβιετικούς η Κούβα δεν θα έμενε σοσιαλιστική ούτε μια μέρα. Τα χρόνια άλλαξαν οι μεγάλες δόξες έφυγαν, τα μεγαλεία να τον χειροκροτούν 100.000 στη κόκκινη πλατεία ξεχάστηκαν, ο Κάστρο έκανε το κέφι του (να άρχει) κι έρχεται ο επίλογος και η κρίση της ιστορίας.
Το μάθημα όμως για όλους τους λαούς και ιδιαίτερα για τον δικό μας είναι η ανεξέλεγκτη εξουσία. Κι αυτό το ξεχνούν μερικοί που το παίζουν δημοκράτες. Μάλιστα μερικοί απορούν πως ένας δικαστής μπορεί να ανατρέψει μια κυβερνητική επιλογή (λέγε με κόπι-πάστε ή ένας είναι ο Πολάκης). Ποιος θυμάται ότι το σύνταγμα χρειάζεται αναθεώρηση;
Κώστας Δαλακιουρίδης
