Του Γιάννη Κορομήλη
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κόμμα. Και το όνομα αυτού ΚΚΕ. Και το ΚΚΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας) ήταν ένα. Αυτό μέχρι το 1968. Τότε το ένα έγινε… δύο. Συνηθισμένο φαινόμενο η διάσπαση στα δυο. Το βρίσκουμε ακόμα και στη μοριακή Βιολογία. Διχοτομήθηκε λοιπόν και το ΚΚΕ. Προέκυψαν το ΚΚΕ εξωτερικού και το ΚΚΕ εσωτερικού . Το πρώτο, με τα χρόνια, κατάργησε το «εσωτερικών» και έγινε σκέτο ΚΚΕ,. Ένα, όπως ήταν από τη δημιουργία του (αρχές 20ου αιώνα) και μέχρι το 1968. Και επανήλθε για τα υπόλοιπα (μετά το 1968) χρόνια το γνωστό σλόγκαν: «Ένα είναι το Κόμμα» και το παραπλήσιο: «Εφτά (ή πέντε) κόμματα δυο πολιτικές». Που θα πεί ενώ τα κόμματα της Βουλής είναι εφτά (ή πέντε) οι πολιτικές είναι δύο: Μια αυτή του ΚΚΕ και μια των υπολοίπων τεσσάρων (ή έξι ή …) κομμάτων.
Όσο για ο ΚΚΕ εσωτ. αυτό, με τον καιρό, άλλαξε την ονομασία. Όχι μια φορά. Αρκετές. Έγινε ΕΑΡ, Συνασπισμός, Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, Συνασπισμός της Αριστεράς και της Οικολογίας κ.λπ. Εδώ και αρκετά χρόνια ονομάστηκε ΣΥΡΙΖΑ (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς). Με 12 ή 13 συνιστώσες. Από Λενινιστές, Σταλινικούς, Μαοικούς κ.α Ένα ευρύ φάσμα δηλαδή κομμουνιστών διαφόρων αποχρώσεων. Οι αλλαγές ονομάτων πιθανώς να στόχευαν στο να αποκτήσουν μεγαλύτερη εμβέλεια . Κάτι που δεν το πετύχαιναν. Βολόδερναν εκεί στο μεταίχμιο του 3% (πλαφόν εισόδου στη Βουλή). Παίρνοντας συνήθως 3% μέχρι και 4,5%.Και κάποιες φορές 3%-, δηλαδή έμειναν εκτός βουλής.
Θυμάμαι πως επί ΕΑΡ, ο πρόεδρος της αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος, έδωσε συνέντευξη στα πανελλήνια Μ.Μ.Ε. Προσκλήθηκα και πήγα και εγώ. Όταν ήρθε η σειρά μου, τον ρώτησα: «Πρόεδρε είστε έμπειρος και έξυπνος άνθρωπος. Όμως βρίσκεστε σ΄ένα «δύσκολο» χώρο. Μεταξύ Πα.σο.κ,. (στα δεξιά) ΚΚΕ (στα αριστερά σας). «Πνίγεστε». Τι περιμένετε να γίνει ώστε όχι μόνο να αναπνεύσετε αλλά και να ξεφύγετε από το βασανιστικό 3%-5%; Και η απάντηση του: «Μα τι να κάνω. Είμαι (και είμαστε στην ΕΑΡ) κομμουνιστής. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Τίποτα».
Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν – παρά τη ιδεολογική του, κατ΄εμέ, πλάνη- ένας συνεπής Αριστερός με αρχές και αξίες. Συγκεκριμένες, και προφανώς διαφορετικές από εκείνες του Πα.σο.κ. και του ΚΚΕ. Μάλλον είχε δίκιο. Δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο παρά, ως αξιοπρεπής και έντιμος άνθρωπος, αυτό που οι αρχές και οι πεποιθήσεις του το υπαγόρευαν.
Ο Αλ. Τσίπρας, που πήρε το «δαχτυλίδι» από τον σ. Αλαβάνο (σ.σ. ο Αλαβάνος αργότερα κατά δήλωση του «σκυλομετάνιωσε»), παιδεύτηκε για λίγα χρόνια στο ίδιο μαγκανοπήγαδο. Μετά ήλθε η κρίση και…ο Πάνος Καμμένος! Ο αριστερός ριζοσπάστης Τσίπρας (σ.σ το ριζοσπάστης… δάνειο από τον Κων/νο Καραμανλή, που από το 1955 ονόμαζε το κόμμα του ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση) και το 1974 το μετονόμασε Ν.Δ) φιλόδοξος άγαν και αμοραλιστής (όχι σαν το Κύρκο), όπως και ο ακροδεξιός Πάνος Καμμένος «καβάλησαν» το κύμα των «Αγανακτισμένων» (στην πάνω πλατεία του Συντάγματος ο ένας, στην κάτω ο άλλος. Και το κύμα, εκείνο το γνωστό «να καεί, να καεί, το … η βουλή» και άλλα επαναστατικά παρόμοια, έφερε τον Καμμένο (ΑΝΕΛ) στη Βουλή και τον Τσίπρα στην… αξιωματική αντιπολίτευση. Με τα λίγα χρόνια, τους δυο μαζί αδελφωμένους ως «αδελφοπητούς» τους χάρισε την εξουσία.
Άλλα είπαν, δεσμεύτηκαν, υποσχέθηκαν προεκλογικά τα ακριβώς αντίθετα έπραξαν. Έπραξαν επίσης και κάποια, που δεν τα ανέφεραν καν, μεταξύ των οποίων και η πολιτικά «εγκληματική» Συμφωνία των Πρεσπών. Για τις συνέπειες αυτής της «κατάπτυστης» συμφωνίας αναφέραμε κάποιες από τις εθνοβλαπτικές, στο χθεσινό μας φύλλο. Θα συνεχίσουμε, σχετικά, στην αυριανή στήλη.
Συνεχίζεται
