Μη λησμονήσετε το Σάββατο, 15 Νοεμβρίου, να παρακολουθήσετε την (αυτό)παρουσίαση ενός ξεχωριστού διηγηματογράφου, του Κατερινιώτη Κώστα Πιπίλη (Κωνσταντίνος Δομηνίκ). Ιστορίες διανθισμένες με την ντοπιολαλιά της δυτικής Πιερίας, έξυπνους ιδιωματισμούς, ύφος περίτεχνο, γλώσσα ζεστή και ζωντανή, κοφτές προτάσεις, θρησκευτικό ήθος αλλά και ιστορίες που φλερτάρουν με το επέκεινα, τον τρόμο, τις λαϊκές δοξασίες και τον κόσμο των αγυιόπαιδων που θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης.
Για παράδειγμα, τα δώδεκα διηγήματα της τελευταίας συλλογής «Κακό ανήλιο» συγκροτούν έναν ξεχωριστό λογοτεχνικό κόσμο. Πρόκειται, όπως έχω ήδη επισημάνει, για τον πιο καλό διηγηματογράφο που έβγαλε επιτέλους η Πιερία και έναν από τους ποιοτικότερους σύγχρονους νέους λογοτέχνες της βόρειας Ελλάδας κάτω των σαράντα ετών—εφάμιλλος με πεζογράφους όπως ο θεσσαλονικιός Γιώργος Σκαμπαρδώνης, ο βελβεντινός Γιάννης Παλαβός, ο καστοριανός Ηλίας Παπαμόσχου, ο λιτοχωρινός Στάθης Κοψαχείλης ή ο βεροιώτης Γιάννης Καισαρίδης.
Η κριτική αντιμετώπισε έγκαιρα και με ακρίβεια το πεζογραφικό ήθος του συγγραφέα. «Μέσα απ’ τις ιστορίες αναδύεται η ντοπιολαλιά της Πιερίας και των περιχώρων, η γλώσσα των παππούδων, λαϊκές και ιδιωματικές λέξεις, η ορολογία της ορθόδοξης εκκλησίας, μ’ ένα ύφος περίτεχνο, που σταδιακά ξετυλίγεται σε κάθε ιστορία σε μια γλώσσα που άλλοτε παραπέμπει στον τρόμο και άλλοτε στον μαγικό ρεαλισμό». (Κώστας Δρουγαλάς, bookpress.gr, 27/03/2022). «Πρόκειται για διηγηματογραφία που έχει κάτι από τα σκηνικά του εξπρεσιονιστικού κινηματογράφου, από τις ελεγειακές καμπύλες της μουσικής των Handsome Family, ενώ ταυτόχρονα πατάει σε μια φολκ ελληνικότητα γαλουχημένη στη Μηλιά, τη Λεπτοκαρυά, την Πέτρα, τα χωριά και τα μοναστήρια της Πιερίας, τα υψίπεδα και τους αγριότοπους του Ολύμπου».
Πώς όμως περιγράφει ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Δομηνίκ τη δουλειά του και τα όποια αυτοβιογραφικά ψήγματα των διηγημάτων του; «Πρόκειται για ιστορίες βγαλμένες από μνήμες δικές μου ή τρίτων, ενώ άλλες είναι εξ ολοκλήρου ανεμόστροφες. Κυνηγάς, στριμώχνεις το πρωτεύων, ακατέργαστο υλικό σου κι ύστερα αρχίζεις να το επεξεργάζεσαι, να το μεταπλάθεις, άλλοτε να το τσαπίζεις κι άλλοτε να το πελεκάς, μέχρι να φανερωθεί ο διαυγής πυρήνας του. Το αχνιστό ψαχνό∙ που είναι, εντέλει, και η προσωπική αλήθεια του συγγραφέα. Έχουμε να κάνουμε, δηλαδή, ξεκάθαρα, με μια αλχημική διαδικασία. Επομένως, το να αποπειραθεί κανείς να διαχωρίσει την πραγματικότητα από το μύθο, φαντάζει, εκ των πραγμάτων, άνοστο, ενδεχομένως και προδοτικό. Σκοπός είναι το αντίθετο: Να μπορεί κανείς, δηλαδή, μέσω της λογοτεχνίας και της τέχνης γενικότερα, να λάβει την άμβρωτη ψίχα. Να αγγίξει το απροσμέτρητο, την ψυχή του κόσμου. Ή έστω, να μπορεί να δει τα πράγματα λοξά, μέσα από άλλα, ανάποδα πηγάδια». (Δημήτρης Καραθάνος, Athensvoice, 20.7.2022).
Αντώνης Κάλφας
